|
< terug
Staan we nog wel stil?
Het ontwaken van een nieuwe dag, langzaam in dromen verglijden. Het gelach van spelende kinderen. Af en toe een traan als er zich eentje kwetst. Een vlinder die dansend van de ene bloem naar een andere walst. Gekwetter van ruziemakende mussen om de achteloos achtergelaten kruimeltjes van oud brood.
Alledaagse dingen, zo lijkt het wel, waar wij met z'n allen steeds minder stil bij staan.
Maar is dit alles wel zo vanzelfsprekend? Merken we al dat moois nog wel genoeg op?
Natuurlijk zijn dit piepkleine dingen als je de vergelijking zou maken met de geboorte van nieuw leven, elk nieuw leven, maar meer in het bijzonder dat van je eigen kinderen.
Die eerste traantjes, onvergetelijk gewoon, momenten waarin alles volmaakt lijkt en we helemaal niet denken aan de keerzijde van de medaille. Dat op dit eigenste moment ergens op andere plaatsen, in een ander gezin, zich hartverscheurende taferelen afspelen. Kinderen die het gevecht met zichzelf moeten aangaan om te overleven in deze toch wel oneerlijke wereld, elke dag weer. Goed wetend dat het aspect "dood" om de hoek loert, geduldig wachtend om toe te slaan, hoe luguber dit ook mag wezen.
Bij de ouderen onder ons ligt het dan weer helemaal anders. Iedereen denkt wel eens aan zijn dood, maar verdringt deze gedachte toch weer zo vlug mogelijk naar de achtergrond. Zolang alles goed gaat met de gezondheid, heb je helemaal niet de behoefte om stil te staan bij het feit dat je vroeg of laat toch met het heengaan zal worden geconfronteerd.
Tot de dag dat het één van onze dierbaren overkomt.
In eerste instantie is het verdriet en de pijn onmetelijk groot. Word je onmiddellijk gesteund en bijgestaan door familie en vrienden. Iedereen luistert en staat wel even stil om zijn of haar medeleven te betuigen. Maar hoe vergankelijk is dit allemaal. Na een paar dagen sta je er weer helemaal alleen voor. Is het aan jezelf om weer de mooie dingen die het leven ons biedt, toe te laten. Om opnieuw te leren genieten van een adembenemende zonsopgang. Het geluid van een zacht kabbelend beekje dat vermengt met het geroezemoes van een bos vol leven, je weer even stil laat staan.
Mijlpalen zijn er genoeg in het leven, daar is geen gebrek aan. Verjaardagen en feestjes allerhande. Maar de twee zaken waar we het stilst van worden zijn volgens mij de geboorte van nieuw leven en het heengaan ervan.
En toch, de allerkleinste dingen volstaan om je dag die rot begon te laten verglijden in een gelukzalig moment. In een dag om nooit te vergeten. Een zacht kusje van je kind of kleinkind die jou wekt uit een middagdutje en dat lachend vraagt, "opa, slaap je nog", en dan vragen wij ons af……..
staan we nog wel stil
bij een rimpel op het water
in oeverloos verlangen
als deining naar geluk
waar cirkels vloeiend
weerkaatsen in zichzelf
zachtjes breken
in golven naar elkaar
en ringen van liefde
samengesmolten
eindeloos groeien
als rimpels
op het water
feedback van andere lezers- geertje
ik vind je verhaal héél mooi danny,
en het gedicht als einde...geen woorden voor.
ontroerd ben ik...
liefs
dannycant: Sorry voor het ontroeren....... :-)
groetjes - nutswritingkate
Zoals bijna alles van jou, in jeugd-taal gezegd; MEGA-bangelijk! ;)
dannycant: Dat valt dan mee .... :-)
groetjes - puk
Het ontroert me.
dannycant: Sorry.... :-)
dank je en groetjes
|
