|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.3 C
Dit nieuwe stukje kan al eens wat zwaarder zijn om lezen. Het gebeurt wel meer in mijn verhaal dat ik er wat wetenschappelijke uitspattingen tussen strooi. Dit is de eerste keer en het is meteen ook een lang stuk. Ik heb even gezocht waar ik het kon opsplitsen, maar uiteindelijk lijkt het mij best om de volledige brok te plaatsen. Dat is de beste manier om te weten te komen of het niet teveel rekent op de uithouding van mogelijke lezers.
Indien toch iemand tot het einde zou geraken; was het een beetje begrijpelijk?
---------------
Wie niet thuis is in de chemie weet dat niet, maar zuurstof is een betrekkelijk agressief element. Moest zuurstof door milieulobby's in hetzelfde kritische oog terechtkomen dan zo ongeveer elke andere substantie, dan zouden ze met niet minder tevreden zijn dan een totaalverbod. Zuurstof valt immers alles aan waar chemisch gezien iets te rapen valt. In erg goede benadering komt dat neer op elke stof die er nog niet mee verzadigd is. Nog niet volledig geoxideerd, zoals een stof heet die één of meer van zijn elektronen heeft laten afpakken. Niet toevallig is dat effect naar zuurstof genoemd, hoewel ook andere stoffen elektronen kunnen stelen. De wet van de sterkste eigenlijk, zo simpel is dat. Wie het hardst aan iets kan trekken, heeft het. In zowat elk chemisch labo gelden meer veiligheidsvoorschriften tegen problemen met zuurstof, dan eender wat.
Het is niet zo eenvoudig om van een ander atoom een elektron af te pakken. Elk chemisch element bestaat uit een kern die een bepaald aantal keer positief is. Daarrond circuleren evenveel negatieve elektronen om de zaak te compenseren. Eén wegnemen verstoort dat neutrale atoom, waardoor het potentieel slachtoffer dat zal tegenwerken of als dat mislukt, zelf voor dief gaan spelen.
Wij noemen dat systeem al eens een middelbare school. Als een laatstejaars beslist dat hij een boterhammetje meer verdient, pakt hij dat gewoon af van een jongere scholier, neem die derdejaars met zijn ontluikend donssnorretje daar. Die vindt zichzelf in een situatie waar hij minder dan gehoopt te eten zal hebben die dag. Maar daar staat plots zo'n klein smoeltje van een eerstejaars met een heerlijk dubbelsneetje hesp en kaas..
Om de vergelijking met de chemie wat recht te houden, moet wel een belangrijk gevolg vermeld worden: een slachtoffer zal rond zijn brooddief blijven zagen en mekkeren zolang die zijn lunchpakket vast heeft. Ze zijn dan chemisch gebonden.
Er bestaan naast zuurstof nog stoffen die een veel sterkere oxidatieve kracht bezitten, maar tegenover de twintig percent zuurstofgas in de Aardatmosfeer, zijn die grotere krachtpatsers zeldzamer dan de Europese minister van onderwijs tussen al zijn onderdanen. Dat maakt dus dat onze atmosfeer eigenlijk een agressief soepje is. Die twintig percent vrije zuurstof betekent dat de speelplaats vol loopt met hongerige laatstejaars die maar geen extra boterhammetjes kunnen vinden. Alles wat kon afgepakt worden is al lang weg, en die laatstejaars proberen dan maar van hun leeftijdsgenoten wat te ontfutselen. Maar zij zijn allemaal even sterk, en zitten dus eindeloos in onderlinge gevechten verwikkeld. Zuurstofgas komt dan ook vooral voor als twee zuurstoffen aan elkaar, voorgesteld als O2. Zeldzamer zijn gevechten van drie laatstejaars, wat ozon heet, of dus O3.
Ons aller thuis is dus een met zuurstof geoxideerde leefomgeving. Water is zuurstof met twee mekkerende waterstofjes aan, zand is zuurstof dat silicium heeft geslachtofferd. IJzer roest omdat zuurstof het aanvalt, uw papier vergeelt en uw foto's verbleken door zuurstof. Uw houten weekendhuisje brandt op omdat zij, heren van O, het erop gemunt hebben. Dat bevat vooral stikstof, waterstof en koolstof, die dan ook eindigen als stikstofoxiden, water en koolstofdioxide.
Er hoeft geen chemicus aan te pas te komen om te begrijpen dat branden energie vrijgeeft. En dat is meteen de grond van CDS, de omzetting van koolstofdioxide en water naar organische materie en vrije zuurstof. Want onze werkelijkheid kan zeer symmetrisch zijn: de energie die bij elke chemische reactie vrijkomt is exact gelijk aan de hoeveelheid die nodig is om de eindproducten terug naar hun beginsituatie te brengen. De omgekeerde reactie, zoals dat heet, maar dus bergop te fietsen in plaats van bergaf. Vrije zuurstof is geld voor een chemicus. Koolstofdioxide zijn schulden die wij maken om te leven.
[I]
Dit biolab van ons is beter dan de beste bankier. We geven het onze schulden en krijgen een aardig kapitaal terug. In ruil voor wat licht en mest. Niet meteen een probleem om beide te produceren.
Ook het Marsoppervlak is volledig geoxideerd. Praktisch geen vrije zuurstof, maar bakken CO2. Zo moet het ooit bij ons begonnen zijn. Hoe anders zouden planten er zo goed in geworden zijn om dat energetisch geplunderde koolstofdioxide te gebruiken?
En dat zijn wij nu naar Mars aan het brengen. Stel dat een levensvorm zou denken dat onze planeet één groot wezen is. Dan denkt die zeker dat wij een vruchtend zaadje zijn.
[/I]
---------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Het is zeker wel goed geschreven maar ik vind het meer en meer
op een wetenschappelijk schrijven lijken. De verhaallijn van het begin
is verdwenen.
groetjes Hettie
Wardibald: Die komt er direct weer aan..
Stukjes als dit komen wel meer voor, maar tegenover de verhaallijn zijn ze tamelijk zeldzaam. Het geheel ligt tegen de 400 blz; pakweg 20 daarvan zijn zoals dit stuk.
Bedankt voor je interesse. Je hoeft mijn verhaal geen genade te geven; wat je niet goed vindt, is voor mij interessante informatie.
|
