|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.3 D
Het biolab was één groot gekronkel van altijd hetzelfde grote en langwerpige bladgroen. Ze ruisten altijd erg rustgevend in de kunstmatige luchtcirculatie. Het plantengewoel had zich zelfs beginnen opdringen over de smalle paden.
Die lagen erbij als een doelwit van drie ringen met een loodrecht kruis erdoor. De voedingsbodem hing als een dunne worst tussen de cirkelpaden en boven de verbindende op twee meter en een tiental centimeter hoogte. Met de vier uiteinden zaten ze vastgeklonken aan de ronde buitenmuur in het verlengde van de verbindingspaden. Daarlangs konden alle noodzakelijke nutriënten worden aangevoerd vanuit de cargo erboven.
Die voedingsbodem viel nauwelijks nog weer te vinden, het woekerende groen maakte handig gebruik van de ganse ruimte om zich te verdringen voor elke foton van het groeilicht dat overal in de module in lange repen aan de muren, het plafond, en langs de paden waren aangebracht. Ze straalden een warm soort wit licht uit dat ons niet verblindde, maar de module toch helder hield. Overal waar de planten over de verlichting groeiden, dimden zij die in een soort oplichtend fluorgroen. Perfect ronde druppeltjes vocht hingen overal aan de bladeren, en de paden lagen na enkele meter altijd gehuld in een lichte, bijna kinderlijk sprookjesachtige nevel. Het gaf goesting om erin rond te staan springen en apengeluiden te produceren.
De boel moest regelmatig gesnoeid worden om in de module voldoende licht en ruimte te behouden. Uiteindelijk was dat natuurlijk de bedoeling, het snoeisel was onze oogst. Het diende als voeding en als bron voor organische stoffen, vooral brandstof voor de landing. Dat was onder andere wat mijn aanwezigheid als bemanningslid moest verantwoorden: waken over de productie en kwaliteit van die biobrandstof.
Ik glimlachte even bij de gedachte, want dat werk was zo goed gegaan dat de tank ervoor in de cargomodule al een paar weken vol zat. Ons vooropgesteld schema had 120 dagen gepland, of 15 per apart vat. De tank was in acht verdeeld voor de veiligheid.
Een nieuwe gedachte drong snel tot mij door, en sleurde die glimlach snel van mijn gezicht. Het was immers weer Caitlin geweest die het rendement had weten verhogen van de traagste reactiestap, die de snelheid bepaalt van elke reeks opeenvolgende reacties, zoals een flessenhals een file veroorzaakt.
Dat maakte dat niets van de snoeiselsmurrie nog als brandstof verdween uit de biochemische kring, en het biolab dus eerder dan gepland volledig conservatief kon draaien. Dat kwam erop neer dat de groeisnelheid kon verlaagd worden om enkel de CDS in gang te houden, wat grotendeels in het biolab zelf moest geregeld worden. Mijn takenpakket werd er daarmee meteen wat luchtiger op: enkel een heel klein deel van de oogst diende nog voor onze maaltijden, en dat moest ik nog controleren in de chemische sector. Niet onbelangrijk maar niet veel werk.
Het was even zoeken naar Zarah. De module was aan snoeien toe, dus riep ik gewoon even kort haar naam. Haar zacht stemgeluid bevond zich blijkbaar recht voor me, aan wat zowat de buitenste ring moest zijn. Ik nam al wadend door het woud het oostelijke radiale pad verder naar buiten toe. De dichte plantengroei stopte abrupt aan de laatste ring, klaarblijkelijk tot daar gesnoeid. De plotse overgang verraste me een beetje, zodat ik al strompelend uit de bosjes mijn verschijning moest maken. Zarah stond daar in een wolk van zwevende stukken groen.
Ze keek op en verwelkomde mij wat lacherig. Door mijn magnetische schoenen en het gebrek aan zwaartekracht vond ik snel mijn evenwicht terug, na wat strompelende kleine stapjes welteverstaan. Ik keek de lichtjes donkere Arabische vrouw wat geïrriteerd aan, maar ik kon mezelf er niet toe brengen dat te vertalen naar een opmerking.
Een overdreven excuserende blik fonkelde over haar fijne gezicht. Zoals altijd waren het haar grote donkere ogen die alle nodige informatie afstraalden. Zarah was echt een beangstigend mooie vrouw. Zelfs voor de expeditie, in haar islamitische kledij, had ze met haar ogen mij al vaak koud en warm doen blazen. Dat de rest van haar zo verborgen zat, deed toen haar gezicht nog veel meer spreken. Voor ze iets kon zeggen, zat mijn milde irritatie al geboetseerd in een mix van zelfspot en hartelijke begroeting.
"Als ik even binnen mag vallen?"
"En als ik nu nee had gezegd?"
"In het vervolg zal ik kloppen dan."
Dan pas merkte ik echt hoe vol ik hing met boldruppeltjes vocht van de bladeren, die nog niet door mijn uniform waren geabsorbeerd. Zonder na te denken ontdeed ik ze van mijn linkermouw met één vloeiende veeg. De spatten vertrokken naar alle kanten, de meeste tegen een blad, dat daar wat harder van begon te wiegen. Een enkel bolletje trof Zarah haar heup. Een opmerking waard, blijkbaar.
"Hou je chemie wat beter bij, wil je?"
"Oei, zal ik de dokter gaan halen?"
Dat leek ze voor heel even grappig te vinden. Dat of ze lachte wat met mij en mijn stroef gestuntel om conversatie te maken. Een wat speels gemene glimp speelde even met haar ogen en in wat een plots idee leek te zijn, stak ze me één van haar twee snoeizwepen toe.
"Een gewonde vrouw ga je dit werk toch niet alleen laten doen zeker?"
Ik nam het werktuig glimlachend aan, en begon de flora ermee gemeen te geselen. De stukken bladeren en stengels vlogen chaotisch alle kanten uit, waardoor we snel in dezelfde wolk van rondspinnend en botsend vochtig groen terechtkwamen, als die waarin ik Zarah had aangetroffen. Het werk bevrijdde mij even van de omstandigheden.
-------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- elpe
Ik heb je werk deels herlezen omdat het in het begin moeilijk te volgen was maar nu gaat het perfect, temeer omdat je iets minder dialogen gebruikt en meer beschrijvend werkt. Een methode die m.i. ook lekker leest zijn de tussentijdse bedenkingen van het hoofdpersonage.
Graag gelezen
Wardibald: Dank u. Dit is goede fb. - hettie35
Sluit mij volledig bij Elpe aan,
heel graag gelezen, groetjes Hettie
Wardibald: Zoals altijd; bedankt, Hettie :)
|
