Volg ons op facebook
|
< terug
geen nieuwe man
Mijn man is geen nieuwe man. Heeft nog nooit van zijn leven de wasmachine in gang gezet, het strijkijzer ter hand genomen of de bedden verschoond. Toen ik een aantal maanden geleden afgepeigerd thuis kwam na een slopende kantoordag en hem voor de voldongen feiten stelde : zelf voor eten zorgen of honger lijden, kreeg hij regelrecht een acute paniekaanval. Enkel mijn vastberadenheid bracht hem er uiteindelijk toe dan toch maar naar de supermarkt te rijden en o wonder, hij vond er iets te eten ! Na een ongetwijfeld wanhopige speurtocht had hij het mirakel van de diepvriesrayon ontdekt en tot zijn immens grote opluchting pizza's gevonden die je in de oven kan opwarmen.
Fier als een gieter kwam hij thuis, had enkel even mijn hulp nodig om de oven aan te zetten (lach niet, lezer) en schonk toen met een allercharmantste, zeer schuldige (vanwege de zeer onaangename paniekaanval van even tevoren, die zich uitte in een stroom verwensingen en jammerklachten) een aperitiefje in voor ons beiden.
Mijn man is dus duidelijk geen nieuwe man, en als ik zie hoe mijn zoon en schoonzoons dapper mee hun schouders onder het huishouden en de verzorging van de kinderen zetten, ben ik wel eens jaloers, en vraag ik me wel eens af hoe mijn leven zou verlopen zijn moest mijn wederhelft de platgetreden paden van de traditionele rolverdeling verlaten hebben.
Maar dan zijn er momenten zoals toen ik een aantal jaren geleden ernstig ziek was en gedurende lange weken op de zetel gekluisterd lag, te ziek om op te staan, zelfs lezen of TV kijken was er te veel aan, laat staan koken of poetsen . Eten beperkte zich voor mij tot een half potje yoghurt of wat groentesoep, maar manlief was kerngezond en moest dus fatsoenlijk eten. Tijdens de eerste week werkte hij het hele afhaalscala af : friet, Chinees, pita, pizza…en de week daarna stelde hij zich tevreden met de heerlijke schotels die bezorgde vrienden ons bezorgden, of kwamen onze kinderen lekker voor hem koken. Maar uiteraard brak er een dag aan waarop er geen noodoplossing voorhanden was. Toen mocht ik het mirakel beleven dat manlief zich naar de keuken begaf en helemaal alleen (zij het met mijn wijze raad en stap-voor-stap- begeleiding vanuit de ziekenzetel) tomaat-garnaal bereidde. Dat hij toen bijna fysieke kenmerken begon te vertonen van een apetrotse pauw hoef ik niet te verduidelijken vermoed ik ?
Maar naast de krakkemikkige catering van die dagen, blijft me vooral bij hoe bezorgd hij was. Hoe hij dag na dag informeerde of ik me al beter voelde en ongerust vaststelde dat mijn (door hem gewaardeerde, door mij verfoeide) rondingen stelselmatig verdwenen. Zelfs nu nog, drie jaar later, brengt elke kuch van mijn kant hem in staat van opperst alarm en zou hij me liefst terstond en hoogst persoonlijk naar de dokter sleuren.
Moet ik de baan op is hij er rotsvast van overtuigd dat ik in zeven sloten tegelijk zal rijden en in het beste geval veel te laat op mijn bestemming zal aankomen. Dat we gedurende 10 jaar onze eigen zaak hadden en ik toen elke dag in staat was onze klanten te bezoeken zonder verloren te rijden of afgrijselijke ongelukken te veroorzaken is hij blijkbaar vergeten.
Meestal ben ik 's ochtends als eerste op en ligt hij nog op één oor als ik vertrek naar kantoor. Maar op de dagen dat hij zelf vroeger weg moet staat hij steevast op het voetpad om me bij het uit de garage rijden te begeleiden en houdt hij angstvallig het aankomend verkeer in de gaten, om dan als de kust veilig is het "ga maar" sein te geven. Ik zit me dan achter het stuur verschrikkelijk te ergeren want wat denkt hij dat ik op de andere dagen doe, als hij niet op de uitkijk staat ? Maar aan de andere kant vertedert het me toch wel, die bijna vaderlijke bezorgdheid en geeft het me een warm, geborgen gevoel. Ik heb geen nieuwe man, maar wel één die om me geeft en voor me zorgt, op zijn eigen, vaak onhandige manier. Een lieve teddybeer, ook al moet je het machopak wel even uittrekken om dat hart van koekebrood te ontdekken.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Stel dat we allemaal hetzelfde deden en konden... Wat een waanzinnige boel zou het niet worden... Zolang een 'ouwerwetse' man zijn vrouw niet als huissloof beschouwt en behandelt (en zo ken er wel) mogen zijn goede kanten primeren. Nee.
PS: ik doe mijn was, maak mijn ontbijt en lunchbox, zorg voor de kinderen, kook zo nu en dan etc... :-)
silvia: mmm, dan ga je toch flink in de richting van de nieuwe man :-) - GoNo2
Geweldig goed geschreven! Heb er van genoten!
silvia: dank je Gono, voor dit geweldige compliment :-) - tessy
Koester hem Silvia, koester hem.
Mijn man kan alles wat het huishouden betreft en in geval van nood doet hij het ook..als ik hem er de kans toe geef :-)
Maar hij heeft dan weer een grote tuin te onderhouden die morsdood staat wanneer hij een keertje ziek is.
Ach wat telt is de liefde, en die kan veel heel veel verdragen als ze oprecht is.
Knap geschreven heb ervan genoten.
silvia: dank je Tessy, en eerlijk is eerlijk : mijn man doet ook al het werk in de tuin, al is het dan een klein stadstuintje, en de vuilnisbakken zet hij ook buiten :-) - Dora
Loopt lekker, goed geschreven,
Ik kan me over de liefde en zijn verschijningsvorm niet uit laten
en zolang iemand er tevreden mee is al helemaal niet......
silvia: dank je Dora ! ik wens je een superlieve vent toe, een beetje nieuwe man, maar niet te veel, en in ieder geval één die jou supergraag ziet en lekker in de watten legt ! - Runner
Goed verhaal!
silvia: dank je Runner ! - badstop
Bofkont. Er zijn ook mannen die hun vrouw aftuigen.
silvia: haha, grapjas. Je hebt gelijk maar dan zou ik het geen 33 jaar met hem uitgehouden hebben :-) - hettie35
Vasthouden Silvia ik weet wat je bedoelt, ik heb ook zulk een portret maar zou hem voor geen goud willen missen.
liefs Hettie
silvia: dank je Hettie ! ja hoor, ik hou hem stevig vast, ik mopper wel eens op hem maar zou hem niet willen missen ! - Mistaker
Mijn vriend is de huishoudelijke persoon bij ons, hij heeft er meer aanleg voor is mijn verontschuldiging ;-)
Ach, als je maar gelukkig bent. Ik walg van alles wat traditioneel is, dat speelt ook mee. Bovendien was hij al jong verantwoordelijk voor een enigszins normaal verlopend huishouden, dan leer je het wel, terwijl ík nooit iets hoefde te doen thuis!
Groet,
Greta
silvia: ja dat speelt ook een rol hé Greta, mijn man komt uit een uiterst traditioneel gezin met moeder aan de haard en vader die de kost verdiende. Dat ik altijd heb meegewerkt was geen reden voor hem om mee het huishouden te doen maar ach, zoals ik schreef, dat is niet het belangrijkste in een relatie, bovendien leer je na 33 jaar elkaars gebreken accepteren en zie je de kwaliteiten des te beter. Gelukkig maar :-) - MarieChristine
Heel herkenbaar, Silvia. Wie wil een 'nieuwe man'?
Groetjes,
M-Ch.
silvia: ik hou het maar op mijn "ouwe" ventje :-)
dank voor je reactie M-ch !
|
