|
< terug
Van gast naar last tot ...
Met de rimpeling van de tijd zit hij op een bank, starend naar de verte, zich afvragend of de verademing in aantocht is. Zoals bij veel gestelde keuzes neemt hij altijd de overweging hoe hij er persoonlijk beter van wordt. Dit met een gevoel van innerlijke rust, een onbevlekt geweten, dat zijn omgeving niet in zijn schoenen hoeft te lopen. Het leven geschiedt je één maal en daar moet je het beste van maken, luidt zijn motto.
Maar de in zijn aders stromende overtuiging brengt een verantwoordelijkheid met zich mee waarvan hij de gevolgen of de impact niet kan inschatten. Hij als eerste zoon staat in voor de zorg van zijn existentiële oorsprong: moeder en vader.
Niet dat die `taak` hem na uitvoerig overleg is toevertrouwd noch eenzijdig opgelegd. Het is eerder een instinctief aanvoelen, genetisch verbonden, dat we allemaal kennen. Alleen heeft de een het makkelijker met de voorzieningen die de maatschappij aanbiedt, doordat ze sterk geënt is op zijn of haar gewoonten. Terwijl de andere het juist allesbehalve evident vindt om er een beroep op te doen. Toch, de behoefte aan rust, verzorging en een thuis blijft gelijk.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
een speld in een hooiberg...
We kunnen het niet langer verbloemen, onze samenleving vergrijst en onze sociale zekerheid droogt uit. Ons pensioenfonds eist heel wat maatregelen die inspelen op het gegeven dat de gemiddelde uitkering onder de armoedegrens ligt. De tergende werkloosheid dwingt vele gezinshoofden een oplossing te bedenken die hun basisbehoeften blijft lenigen. En dat terwijl de toekomst ons om de oren slaat met onrustwekkende cijfers over drie voelbare tendensen:
- de babyboom van na de tweede wereldoorlog zal meer en meer zorg vragen
- de welvaartstaat is dringend toe aan alternatieve financiering en nauwere controle
- de economische piramide kent geen breed draagvlak maar een zwaartepunt
Maar naar mijn gevoel ontbreekt er binnen deze thematiek (of problematiek) een verdere uitdieping. Zeg maar, een nader inzicht en een blijk van warme interesse in de fysieke en mentale gezondheid van álle senioren.
Want hoe zit het met de vergrijzing bij de Belgische seniorengemeenschap met ook een Turkse, Marokkaanse, Italiaanse of Griekse achtergrond? Is het werkelijk zo dat de familiaire mantelzorg er nog super actief en heel flexibel is? Staat het nageslacht van tweeverdieners dan niet onder druk van de economische veeleisendheid? Wensen ze ook niet de geruststelling van een `tweede thuis` voor hun ouders, zodat ze niet volledig instaan voor de intensieve zorg en permanente aandacht? En wat als een ziekte het leven van hun ouders ondraaglijk maakt?
Via digitale zoekmachines tref je allerlei en zelfs verouderde integratiemodellen die homogene rust - en/of verzorgingstehuizen en onze maatschappij dichter bijeen willen brengen. Is het gebrek aan kennis of een overdosis aan jong cynisme, vergeef het mij, maar ik heb totaal geen weet van instellingen waar men die uitgeschreven intenties realiseert. Als het tegendeel waar is, wat ik oprecht hoop, hoe zijn ze dan georganiseerd? Hoe is die instroom van `gekleurde senioren` op gang gebracht, kunnen we spreken van een serieuze mentaliteitswijziging? Heeft men het personeelsbeleid gediversifieerd, de menukaarten uitgebreid, de brochures meertalig opgesteld, het spelaanbod verruimd, de psychosociale methodieken aangepast …?
de sterkste schouders de grootste lasten? ...
De kloof tussen arm en rijk spaart geen gemeenschap, ook niet die van de senioren. Aan de ene kant heb je een groep die over een kapitaal beschikt om de beste zorg te krijgen. Vaak door een privé-deskundige aan huis te laten komen, gecombineerd met een thuiszorgdienst. Anderzijds hebben we de financieel minder krachtige senioren die zich zorgen maken om de beperkte zorg, genoegen nemen met net genoeg consumptie en niet meer energie verbruiken dan hun beurs toelaat. In hun beleving en opvatting heerst daarom ook de volgende stelling: `De generatie waarop onze welvaartstaat is gebouwd, krijgt niet wat haar toekomt.`
Ons zekerheidsstelsel, dat doordrongen is van het solidariteitsprincipe, lijkt almaar moeilijker te kunnen uitvoeren en uitkeren waar het voor staat. Althans wat betreft de pensioenen die de levensstandaard en de noodzakelijke zorg betaalbaar en draaglijk kunnen maken.
Nu, alle begrip voor de economische omstandigheden van de tijd en voor het feit dat de vergrijzing de overheid waanzinnig veel geld kost. Maar wat kopen senioren hiermee?
Ja, het staat als een huis! De uitrit op de economische autobaan zal niet meer de kortste weg zijn. Het brugpensioen wordt stilaan een vervlogen begrip en we moeten langer gaan werken.
Maar wanneer de eerste `gekleurde senioren` hun intrek in een rust - en/of verzorgingstehuis nemen? Hun (klein)kinderen bevrijd raken van die totale onzekerheid over het lot van hun ouders? De sector en de overheid hier eindelijk eens krachtdadig werk van maken?
De verademing is niet voor morgen, vrees ik…
feedback van andere lezers- Dora
Ik ben trots op je,
wat kun je de zaken goed en zuiver plaatsen,
Petje af...Je zet mensen aan het denken - hettie35
Iets om over na te denken, heel kunstig geschreven
groetjes Hettie
|
