|
< terug
Schrijfperikelen
De laatste week is het elke morgen hetzelfde. Woorden reppen zich van mijn brein naar mijn typende vingers, als mijn nieuwe schrijfblokkade zich nestelt. Meteen zit ik met een onhandelbare muis, onbehandelbaar eigenlijk, onbestuurbaar. Neergedrukt en bezeten door een pikzwarte demon verstoort mijn muis mijn woordbeeld, laat mijn tekst verdwijnen of ineens in een gespleten scherm verschijnen en zegt mijn computer meer onbegrijpelijke en voor mij tot nu toe onbekende handelingen uit te voeren.
Al gauw ben ik druk met uitzoeken wat er gebeurd is en herstelwerkzaamheden op te starten. Waarmee mijn kwelgeest zich weer bemoeit, mijn hand een andere kant opstuurt, knoppen in laat drukken die ik niet moet indrukken. Kortom ik zit in een blokkadecirkel die aardig vicieus dreigt te worden.
Het zwarte gevaar opzijschuiven lukt niet, nog voor ik de toetsen weer beroer zit dat plaaggeval weer op de muis en mijn inspiratie op slot. Nee, ik moet onder de buik van die zwarte werken of ik wil of niet. Voorzichtig schuiven en geen edele of harde delen raken, want dat heeft vreemde gevolgen in duivelin en schrijfwerk.
Negeren heeft tot gevolg dat de cursor op het scherm gevangen gaat worden, met staart of neus, afhankelijk van de stand van zaken. Languit liggend over mijn hand gevleid en gezicht naar mij toe veegt de staart over het scherm. Zittend met haar achterkant naar mij gekeerd volgt de neus de cursor, wordt elke letter die ik typ beroken en gekeurd tot mijn scherm plakt en ondoorzichtig is.
Mijn ergonomisch toetsenbord blijkt perfect gevormd om na al dat harde werken een vermoeide kop te ondersteunen, waardoor er allerlei nummers in mijn werk opduiken. Zachtjes aan een oor trekken levert een aanmoedigend geknor op, evenals tegen de achterzijde duwen. De kop hardhandig wegduwen is een uitnodiging om met een gelukzalige zucht dat fluweelzachte kinnetje op mijn hand te leggen of kopjes te geven. Prr!
Als ik vervolgens mijn hand weghaal volgen represailles met vier poten en een staart. Langzaam, om vooral zoveel mogelijk knoppen en toetsen te raken, rekt onze Doerak zich uit. Poot voor poot plant ze op de toetsen, de staart zwiepend langs mijn neus en voorhoofd. Als alles goed is opgesteld, schudt zich tot er haren aan het scherm kleven en mijn zwarte toetsenbord kreunt onder de zwarte haren aanval.
Maar ik heb de oplossing gevonden. Ik leg een tweede muismat boven mijn werkende muis en mat, en schuif mijn geliefde huisdemon daarop. Alleen jammer dat ik dan onder haar buik naar mijn vulpen moet graaien.
|
