|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.4 H
Ik drukte op de voedselknop van de monitor voor de assembler en daarna op de knop met mijn naam erop. Enkele seconden later viel een beker in de daartoe voorziene houder met een droge plof. De maaltijd smaakte zoals altijd erg neutraal, en deed me ook dan weer verlangen naar een echte. Terwijl ik het vloeibare geconcentreerde voedsel verder in mijn mond rolde, was Rick terug bij mij komen staan, en we verdeelden eindelijk de eerste blik van verstandhouding van de dag tussen ons twee. Een lichte, excuserende glimlach viel over zijn gezicht.
"Sorry voor daarnet hoor, je had gelijk. Ik kan gewoon niet geloven dat Anne ergens in de moord betrokken zou zijn. Dat slaat nergens op."
De ridderlijke houding van Rick verraste me toch een beetje. Normaal gaf hij zijn ongelijk zo makkelijk niet toe en zeker niet tegenover mij. We waren niet de beste vrienden, maar wederzijds respect was er tot dan toe wel altijd geweest. Ik hield niets van mijn antwoord voor mezelf.
"Het slaat nergens op dat ook maar iemand bij de moord betrokken zou zijn, maar toch is Caitlin dood. Ik voel me verplicht om open te staan voor alles, Rick. Dat kan jij misschien maar beter ook doen."
"Ik zeg het je nog eens, Anne heeft er niets mee te maken. Als jullie allemaal gewoon de moeite zouden nemen om haar wat te leren kennen, zou ik dat hier allemaal zo niet met handen en voeten moeten uitleggen."
Hij wond zichzelf weer een beetje op, bij handen en voeten de werking van de respectievelijke onderdelen demonstrerend. Daarom besloot ik om verder wat ontwijkend te reageren.
"Binnen een kwartiertje begint de vergadering, dan zullen we wel horen hoe de vork aan de steel zit, zeker? Als je dat niet erg vindt, zou ik nog even een stukje willen trainen."
"Right. Wat had je in gedachten?"
"Eerst mijn armen."
Mijn blik was gericht op het symmetrisch foltertuig uit één stuk composiet met een sleuf in, waar langs de twee kanten een T-vormige stang uitstak die met een variabele weerstand al liggend naar boven moest geduwd worden of naar beneden getrokken.
"Leg je dan maar neer en maak je vast, en ik zal het voor je afstellen."
Daarop wandelde hij naar het computerscherm aan de muur naast het tuig. Ik kon zien dat hij mijn gegevens opvroeg.
"Volgens je trainingsschema hoor je 52 kg te verzetten vandaag. Dat is best veel. Goed bezig."
"Ach ja, voor jou maar een peulschilletje."
Hij fronsde zijn wenkbrauwen wanneer ik al liggend naar boven keek.
"Je gaat je toch niet met mij vergelijken? This is my lair."
"Ja, je gaat er hier wel erg in op. Je komt hier meer aan training toe dan voor we vertrokken denk ik."
Opnieuw zette hij zijn gezicht in die gefronsde plooi. Blijkbaar had ik een rake opmerking gemaakt.
"Je zegt het zoals het is. Letterlijk. Ik ben twee meter en drie centimeter, en neem het van mij aan; dat is te groot. Daarom mag ik mijn rug niet overbelasten. Dat is hier geen enkel probleem meer, ik heb mij nog nooit zo gezond gevoeld als nu."
"Zeg dat aan meneer Kalionzes met zijn voorbereidingscomité, en die valt van zijn stoel."
"Ja, wie had gedacht dat we spiermassa gingen winnen tijdens de expeditie?"
"Naar mij moet je niet kijken. Maar komt dat gewicht nog eigenlijk?"
------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- GoNo2
Wat ik mis in uw verhaal, is het compleet ontbreken van enige humor. Of valt er op Mars niet te lachen? Ik heb de indruk dat die personen afgestompt zijn, misschien maken ze elkaar af in de nabije toekomst...
Wardibald: Er is een moord gepleegd, weet je. Ooit heb ik ook de kritiek gekregen dat het een "veel te vrolijke boel" is (sic). Maar je fb is genoteerd en ik kan je geen ongelijk geven. - hettie35
Ik blijf je met grote intresse volgen,
groetjes Hettie
Wardibald: Dan blijf ik verdergaan :)
|
