|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.5 A
1.5
"Laat ons beginnen."
De vergaderzaal had de drukte van een AA-ontmoeting waar net vier flessen cognac op tafel zijn gezet. Enkel de blonde Anne zat er onbewogen bij, hoewel Rick in haar linkeroor druk aan het fluisteren was. Hij had daarvoor zijn zetel wat dichter bij haar gezet. Mira, Milo en John zaten in een geanimeerde conversatie, terwijl Zarah en ik onze hoofden bij elkaar hadden gestoken. We bespraken natuurlijk de moord, zoals iedereen. Het leek alsof de moordenaar niet tussen ons zat. Allemaal brave zielen, ten zeerste geschokt en begaan met de stand van zaken.
Een droge slag kaatste door de zaal. We keken zowat allemaal naar Ben, die er wat verveeld en groen glimlachend bijstond. Ik kon me niet herinneren dat hij al eens eerder zo had moeten bedelen voor attentie, zo te zien deed hij het niet zo graag. Mijn notaboekje lag voor me en ik schreef op: vergadering 99.
"Als jullie het niet erg vinden dat ik belangrijke besprekingen verstoor, zou ik willen beginnen met de orde van de dag."
Hij glimlachte zonder naar iemand specifiek te kijken. Iedereen begreep dat hij zich desnoods zou laten gelden, amicale glimlach ten spijt.
"Eerste punt. Mira, Milo, onze gezondheid alstublieft?"
Zoals altijd deed Milo dat relaas, terwijl Mira hem nog snel vanalles toefluisterde.
"Niemand heeft klachten. Er is geen reden om aan te nemen dat onze gezondheid achteruit gaat. Iedereen weet ondertussen dat er stralingsgevaar is geweest, maar dat is beperkt gebleven door de automatische quarantainesystemen. De straling die Mira tijdens de autopsie te verwerken kreeg, bleek minimaal en zonder erg."
Ze zat er inderdaad gezond bij. Ze droeg haar wat glanzende hazelbruine haar in een opgestoken dot met een houten speertje erdoor dat erg leek op mijn potlood. Haar even bruine ogen blonken onder haar volle, iets donkerdere wenkbrauwen. Haar scherpe gezicht toonde enkele karaktergevende ouderdomsrimpels, die eigenlijk van haar heerlijke diepvrouwelijke schoonheid niets afdongen. Geen enkel expeditielid had immers cosmetica meegenomen, behalve Milo die zijn haar spaarzaam kleurde. De zekerheid straalde van haar intelligente gelaat af en ik vertrouwde haar als dokteres zelfs nog meer dan Milo, die nochtans beroepsmatig betere geloofsbrieven kon voorleggen. Ze leek altijd te weten welke beslissing het best kon genomen worden. En haar psychiatrisch advies deed mij altijd steviger in de grond wortelen.
Terwijl Milo het over haar had, zat ze er onbewogen bij, maar ze merkte op dat ik haar bespiedde en trok haar wenkbrauwen glimlachend op. Er speelde ook een lachje met mijn gezicht en ik besloot terug naar de spreker te kijken, die ongestoord verder ging in zijn doktersplooi.
"Er moet wel dringend beslist worden wat er met haar lichaam moet gedaan worden. Ze kan daar zo niet blijven liggen. Ook de ganse sector gaat moeten gesaneerd worden, radio-actieve partikels zitten zeker overal in de lucht daar, afkomstig van de rottingsgassen."
Het was wat cru uitgedrukt, en ik zag dat ik niet alleen was met die gedachte. Anne en Rick keken samen wat gebeten op in Milo zijn richting, en Zarah richtte zich naar mij. Ik zag dat ze weer moeite had haar tranen te bedwingen, maar het scheen haar te lukken. Ik fluisterde, meer voor mezelf, maar luid genoeg dat ze het zou horen.
"Het beeld van de dood is niet erger dan de dood zelf."
Ze fluisterde terug. Anders dan Mira, kon zij soms wel wat externe zekerheid appreciëren.
"Haar ziel is in goede handen. We moeten met het nodige respect van haar lichaam af."
Milo sprak gestaag door, zich als dokter niet echt storend aan het ongemak dat zijn woorden veroorzaakten. Hij was er zich wel zoals altijd duidelijk van bewust. Evenzeer wanneer hij zijn oplossing naar voor schoof.
"Ik zou willen voorstellen dat iemand het lichaam in zijn vitaalpak naar een dok brengt, en ze de ruimte in laat glijden. Het moet gewoon."
John keek droogjes op en stak met een onbekende motivatie zijn hand in de lucht.
"Ik wil dat wel doen."
Ik vond niet dat zoiets een taak voor één persoon was en stelde voor om mee te helpen. Milo schudde zijn hoofd.
"Ik bedoelde met iemand eigenlijk mezelf, maar ik kan inderdaad wel wat hulp gebruiken. John, gezien jij controleshift hebt, moet ik dat aan Wozek vragen."
Ik knikte, Ben knikte, maar John protesteerde met zijn blik.
[I]
Eigenaardig dat hij er zo persé wil bijzijn.
Het zal wel zijn manier zijn om afscheid van haar te nemen.
[/I]
Het leek mij geen slecht idee om hem te gunnen waar hij zo op gebrand was. Dan moest ik zelf niet aan de bak.
"Mij blijft het gelijk, maar dan moet iemand John vervangen."
Zarah opperde echter een beter idee. Eén waar we later als cruciaal op zouden terugdenken.
"En als we ze nu in haar eigen vitaalpak laten varen? Er is toch niemand anders die het hare kan gebruiken, en dan moet haar lichaam er op het laatste moment niet worden uitgehaald."
Onmiddellijk gingen er goedkeurende stemmen op, maar dit keer had Rick had zijn protest gereed liggen.
"Het is perfect mogelijk om het lichaam veilig te transporteren zonder haar pak te moeten gebruiken. Waarom zouden we dat weggooien? We moeten aan onszelf denken, dat ding kan nog nuttig zijn. Het is wel ontworpen voor haar, maar het moet toch mogelijk zijn om het al dan niet redelijk efficiënt door iemand anders te laten gebruiken. Iemand met haar afmetingen natuurlijk. En anders kunnen we het altijd kannibaliseren voor vervangstukken."
Anne schoot hem ter hulp.
"Dat moet mogelijk zijn. Kleine aanpassingen kunnen er volgens mij ook wel aan gemaakt worden. Er is geen reden om een vitaalpak in goede staat weg te gooien."
Ik wist niet wat ik ervan moest denken, beide kampen hadden hun argumenten. Onze vitaalpakken zaten immers erg ingewikkeld in elkaar. Het waren niet zomaar onhandige en lompe ruimtepakken zoals die vroeger gebruikt werden.
------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Ik wordt nu wel erg nieuwschierig hoe ze dat allemaal denken te gaan doen,
groetjes Hettie
Wardibald: Dank je :)
De volgende dagen ben ik buiten strijd
|
