Volg ons op facebook
|
< terug
De kroeg executiedag (10)
Met groeiende verbijstering leest Manon het schrift in één ruk uit en snapt waarom Wim achter tralies wil. Het is verstikkend intiem en steengoed geschreven. Zonder één doorhaling. Logisch, er kan geen enkel woord tussenuit of bij in. In iedere zin is de spanningsboog op de juiste plek geplaatst. Dit moet naar de beste uitgever, weet ze meteen en... zei hij dat zelf ook niet, laatst?
Zijn executiedag is aangebroken.
Zwarte gruwdraak troont schrijver mee. Ze is ongenaakbaar en klost haastig op schreeuwende klikschoenen voorop. Wims maag knoopt steeds verder krop. Hij vindt het lawaai nu toch toepasselijk; de lui daar kunnen het onbeschofte ongeduld en disrespect vroegtijds aan horen stomen. Hij wil echter horen noch zien, zoekt onderweg schichtig naar De Liefde.
Onder zijn strakarm geklemd drukt het blauwe cahier zich dicht. Zodat er geen letter uit zal vallen.
Precies tot op de helft beschreven, gaat het nu stinkende verlating en brandende lijven beleven. Als de hel die Wim in een vergeten hoekje waarheid weet, maar nu kan hij niet denken.
Ze gaan door de tuin, waar haar voeten even geen herrie kunnen schoppen, klikken over het ijzeren wildrooster om door de dubbele glasdeur de hal in te stappen. Met een receptiedesk plus cipier, die vriendelijk knikt maar die ze links laten liggen. Dan draaien ze twee keer rechtsom en denderen langs de zitzaal, helemaal leeg. Wim ziet een bomvol rookhol met blauwe mist en daarna komen ze voorbij het werkhok met kakelende witjakken. In donkere nissen staan lieden weggedoken te fluisteren.
Hij wordt achteraan de gang in het verdruktehok geduwd. Zonder veiligtralies.
Twee bedden, rommeldoeken, aanstormende veelkleur boeken, zwarte TV, gestreepte gordijnen en stank van plee. Muurkleuren om gek van te worden, registreert hij als een detective. Draak graait het van zijn arm. Ze poot met harde plonk, zijn emaille scheerkom zit onderin, de plastik tas vol kleren voor een deur. Hooghartig snauwt ze dat hij zijn troep op moet hangen en met zijn jatten uit Pietsekast moet blijven.
"Want Pieterman is geen doetje, die slaat van zich af als jij aan zijn spullen komt." gromgrauwt ze.
Haar stem doet hem denken aan cirkelzaag met uitgestoken leeuwennagels. Geel stro steekt als brandende tongen uit het hoofd en de rode verfstiften van laklippen dragen hem bruut op om voort te maken. Op harde hakken draait ze om en laat hem gelukkig alleen.
Na een half uur staat schrijver nog, bevroren door haar doorzaagwoorden, in de klerentas te staren.
'Turkoois Tshirt ligt bovenop, turkoois ligt bovenop, turkoois Tshirt' herhaalt het in zijn kop en hij weet: 'Zodra ik beweeg versnipper ik. Zonder De liefde kan ik niets en de ijspegels van hard en scherp hangen hier aan het plafond, kunnen ieder moment losraken om mijn hoofd te doorklieven.'
Hij krijgt een por in zijn zij, valt tegen de kastdeur en kijkt in weerbarstig rood krul en pokdalig wang. Behangen met woeste blikken die hem proberen af te fikken. "Halloman, moet ik even helpen?"vraagt Piet.
Wim zakt op de plastik zak en gluurt naar de potigkerel, die vanaf vandaag zijn leven splijt. Nergens wit, geen zwartstangen tussen buiten en binnen. Geen wazigstroken, huilt Wim innerlijk en sluit zijn ogen.
Hij wordt opgepakt en als een kleuter weggedragen. Piet slaat de drukdoeken open en legt Wim als een kleine jongen weg. Dekt hem zorgvuldig toe en zegt dat hij zijn kleren op zal hangen. Wim huilt geluidloos. Pas nadat zijn kamergenoot de angstogen ziet die de Kleinwim naar de ramen schiet sluit hij de gordijnen. Vanaf dat moment verdrogen gelukkig de onbedwingbare verdrietbronnen. Piet laat het oversture bang begaan, sluit de deur babyzacht en zit daarna aan de tafel een puzzeltje te plegen. Doorlopers, daar houdt hij van. Voor de rest is hij geduldman die zorgdingen zoekt omdat het hem kan bevredigen en thuishoudt in zichzelf. Nu slaapt eindelijk het angstkind en Piet schuift zeer voorzichtig het schrift onder zijn kussen...
'Het stond zich er immers niet voor niets aan vast te klemmen,' denkt hij. Goliath heeft het met de nieuwe zuiverman te doen. Weet te goed hoe moeilijk deze vleugel te overwinnen is.
Als Manon om de hoek koekeloert en ziet dat Piet de Reus Wims kamergenoot is, knikt ze lachend tegen de rode man die ze een half jaar geleden naar deze afdeling bracht. Ze knipoogt en hij lacht. Manon, hoe klein ook, kan niet stuk, is redding voor gevoeligen en ze trekt zich stil terug voor ze hardhandig wordt weggestuurd. Ze hoort hier niet, werkt op de gesloten afdeling…
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
(Ik) Blijf 'simpelweg' verder lezen. :-)
Dora: Dank je wel.
er valt nog wel een en ander te verwachten, - jan
grillig goed geschreven Doortje!
grtzz
Dora: Dank je Jan... - elpe
Doraatje, ik heb je verhaal eens helemaal doorgenomen, ik moet mezelf verbeteren driemaal doorgenomen. Op zich is dit een prachtig geschreven verhaal.
In de eerste delen heb ik toch wel enig probleem met woorden zoals : zedderklap, schrijfselstukies en gesappeld , maar voor de rest is de manier waarop jij je personages bechrijft en ze laat leven fenomenaal.
Graag gelezen
Dora: Dank je elpe, een groot compliment. dat ik graag koester.
Zedderklap=zelfverzonnen (die Bart komt later beter zedderend uit de verf)
Het 'denigrerende' van schrijfselstukies wordt dan ook in de loop rechtgezet. Nogmaals dank... - hettie35
Graag gelezen Dora, heel mooi geschreven,
liefs Hettie
Dora: Dank je Hettie, het gegeven vanuit een kroeg gedacht, met de verschillende types is erg inspirerend. - bessy
praaaaachtig, niks te veel,zoals de mensen zijn, zo zijn ze geschreven. maar dat schreef tess ook al. ik lees het zachte achter het grove uiterlijk van die Piet, heel goed beschreven zoals hij het schrift voorzichtig onder het kussen schuift
Dora: Dank je Bessy, dat grove respectloze van die rode lippen op hoge hakken , de modieuze dokter, die alleen boekenkennis heeft.
Soms denk ik: Er lopen gestoorden los die van 'zogenaamd gestoorden' veel zouden kunnen leren...over medeleven, liefde en gevoel...
Het is maar van welke kant we komen...welke levensnormen worden gehanteerd.. - tessy
Oh op mijn wenken bediend wat lief van je :-) Ik kon niet gaan slapen voor het vervolg te lezen..en ik beklaag het me niet, het is opnieuw steengoed.
Je bent goed in het beschrijven van de verschillende karakters.
Dora: Het is gelukt Jaja... dank je Tess. Met een warm gevoel kan ik zo gaan slapen..., - Mistaker
Ik ga weer klappen Door!
G
Dora: Ik buig nederig, dank je wel, veel bloos bloos - Mephistopheles
Sterk vloeiend schrijfritme, alsof je op de stroming van de Hades terecht komt, maar dan zonder daadwerkelijk te sterven. Boeiend hoe je de discrepanties tussen je personages tot leven weet te brengen.
Dora: Oef ik bloos tot onder mijn voetzolen, poewhee....wat een complimenten. dank je wel
|
