Volg ons op facebook
|
< terug
De kroeg het brandende huis (13)
Piet de Reus weet dat Wim geen kwade is, al spreekt hij nooit. Schrijver kribbelt de ganse dag blaren van de ziel. In het schrift, dat hij niet lezen zal zonder Wims uitdrukkelijke toestemming.
Soms, als het gele stekelvarken over hun afdeling heerst, lokt hij de schrijver mee naar buiten.
Een doodenkele keer lukt het hem. Omdat Wim niet onaardig wil wezen.
Nu zit W. de Winter het verplichte uur bij van Wijenrode uit.
Nog nooit heeft de Reus zo'n zinloze man meegemaakt, al heeft de arts dan een modieus uiterlijk en staat hij hoog aangeschreven. Het is plicht om hem één keer per week aan salaris te helpen…
'Het zou doorgelicht moeten worden wie geschikt is voor dit werk,' denk hij, 'scheelt bakken weggegooid geld en zou de genezing maanden vooruit helpen. Wat patiënten moeizaam opbouwen breekt dat soort sloopijzers net zo hard weer af. Goede begeleiders zijn spelden in hooibergen en die moet men met een lantaarntje zoeken.' Hij gaat naar binnen, Wim is nu klaar bij het stijfkatoen met opalen zegelring.
De woonkamer met de twee bankstellen is leeg want Cyntia heeft dienst. Als zij de skepter zwaait draaien zenuweinden door, moeten fijnzinnigen stoom afblazen. Dan fluisteren gebogen mannen in de gang waar geniepige dwangvibraties sluipen en het rookhol stoomt alsof leven afhangt van teer en blauwdamp. Piet moet weg als gele stekels op hoge pinhakken rondstampen want dan komt er te veel van de anderen op hem af, steekt hun ellende eerder door zijn huid. 'In het leger zou ze wonderen verrichten met haar doortastende dril,' vindt hij. Hij werkt dan bij de vijver in de behekte tuin. Om frisse lucht te schillen.
"Piet, waarom zit jij hier?" doorbreekt Wim na weken de stilte.
Het is zachtaardig weer, een waterzonnetje nevelt voorzichtig over de tuin. Ze kijken naar de rimpels in de vijver en het hoentje dat door het riet struist met het alerte opgeheven kopje. Piet weet niet wat hem overkomt, voelt zich vereerd, maar doet of het de normaalste zaak is dat schrijver geluid maakt. Wims stem is aangenaam verschoont van schelle randjes, registreert de Reus meteen.
"Omdat ik niet buiten kan."antwoordt Piet.
"Hoe komt dat dan?"
"Daar schieten electrische schokken door mijn schild. En gele stekelvarkens, rode steekmieren en domme naaktslakken met glasharde pantsers. Binnen een week wordt ik daar gek en leveren ze me hier af voordat ik me verhang of met messen mijn aderen tracht te verwijden." Het klinkt zo simpel, zonder dwingende roep om aandacht. Niet zielig of gekscherend ook, merkt Wim.
'Piet maakt het niets uit te zijn wie hij is en ik strooi er geen extra waarde over.' beslist schrijver.
"Jij wist hoe je mij rustig kon maken, die eerste dag. Hoe deed je dat?"
"Ik zag dat het raam te ruim was."
"Oh, noem jij dat zo? Het was druk, onveilig. Maar hoe zag je dat?"
"Anders was je er toch niet bang voor geweest? Toen ik het gordijn sloot werd je rustig. Daaraan zag ik dat ik het goed had ingeschat." praat Piet alsof hij over de natuur vertelt en Wim denkt na.
'Het valt mee. Praten met Piet is als naast Manon lopen.' en hij zucht een drempel over.
"Waarom ben jij geen arts als jij zoveel ziet." vraagt hij aan zijn kamergenoot.
"Omdat die kunde niet meetelt. Net zo min als geduld. Luisteren schijnt helemaal taboe te wezen. Daar krijg je geen diploma's voor."
"Roodbril wel, heel Nederland kijkt tegen hem op maar… ik vind hem zo dom." fluistert Wim en Piet lacht voluit. "Dat heb je gauw in de smiezen." simpelt hij en ze zwijgen.
Piet is warmgelukkig. 'De stilte, natuursfeer en het frisse groen, alles doet zijn werk, gratis en voor niets. Dit is onbetaalbaar goud,' denkt hij.
"De meeste kijken tegen zijn theorie op. Wijenrode weet het interessant uit te schrijven en verdient er gouden bergen mee." zegt de Reus na tien minuten en nu schiet Wim in een tinkelende lach. De eerste die in jaren spontaan uit zijn lijf spoot. Plotseling weet hij dat hij vroeger heel veel plezier had. De tranen kruipen als listigheidjes uit zijn ooghoeken en Piet slaat zijn arm om hem heen.
"Langgeleden dat je lachtte," zegt de Reus en ze laten zwijgend het zonnewater stralen over begraven lach. Piet ziet een brandend huis en een verkoold lijk en schrikt ervan, angstaanjagend. Hij weet dat Wim daar die muren tussen heeft gemetseld en daarover nooit heeft gesproken. Dat hij er wellicht ooit meer over te horen krijgt, als Wim die beelden in woorden weet te vatten. Pas dan kruipt zijn kamergenoot misschien uit het eigen gedolven kindergraf. Terug in zijn mooie goed geproportioneerde lijf. Er is nog een lange weg terug te graven.' weet Piet.
"Je schrijft over watermeisjes en brandende ruimtes, Wim. Dat is goed, daar koelt de ziel van af." Schrijver knikt, vraagt zich niet af hoe Piet het weet, want deze vriend leest zijn schrift niet…
Wim heeft altijd geweten dat er nog meer mensen zijn die zonder gevaar achter iglo's kijken. Niet bang zijn voor brandend gelansde soldaten met loden maskers op, waarachter geen gezicht leeft.
feedback van andere lezers- jan
triest maar geestig geschreven,
grtzz
Dora: Dank je, Jan
triest ja, maar gelukkig met openingen naar nieuwe zon...
of wil ik die alleen maar zien? Zou best kunnen - bessy
mooi doorke, zolals je van de "normale"mensen uit de vorige aflevering hier weer terugggaat naar "het gesticht" ,om het met mijn woorden te zeggen en het verschil zo haarscherp neerzet, gevoelige mensen die hier elkaar begrijpen, een heel mooi stukje dit....
Dora: Ja wat is "stichtelijk" en wat "normaal", pracht Feedback Bessy, ik heb daardoor het gevoel dat het overkomt zoals ik bedoel. Dank je wel meid... - elpe
Voor 't eerst lees ik vlot je verhaal mee... prachtig geschreven... ik kijk uit naar het volgende stukje..
Dora: Dank je, fijn om te horen (dus de eerdere andere stukken?? ? ) - Mistaker
Ik ga weer eens klappen Door!
Groet,
Greta
Dora: Ik buig weer, dank je heel erg....en hoop dat ik je kan blijven boeien. - tessy
Oh dit is een mooie Doortje
Dora: Oef Tess, wat een inhaalslag. Misschien ook wel goed om alles achter elkaar te lezen? Over een week krijg je een heel ander werkje, denk ik...
Bedankt voor je stimulans... - hettie35
Weer super genoten Dora,
groetjes Hettie
Dora: Fijn dat je meeleest Hettie...dank je wel. - Mephistopheles
beweeglijk vlot,
shrinks krijg ik de stuipen op het lijf van
Dora: Kippenvel. Ik ken twee steengoede. Het klinkt nu alsof ik er een stel versleten heb, maar dat valt reuze mee... - koyaanisqatsi
Qua oordeel over shrinks zitten we in alle geval op dezelfde golflengte. ;-)
Dora: Dank je wel... goede zieleknijpers zijn met een lantaarntje te zoeken...
|
