Volg ons op facebook
|
< terug
De kroeg Lieneke en Truus (17)
Lieneke den Braber-de Wolf is ten einde raad en minstens drie kilo afgevallen. Het is alsof ze gek wordt. Ze wil die kop uit haar hersenpan snijden. Zoals hij daar lag in die diepe kledingkast. Haar werd gesommeerd hier een kamer te boeken, pal naast het politiebureau. Vertrekken is verboden. Nu zit ze in deze aftandse oude bedoening, maar wat zal ze klagen want haar geld is op en van pinnen weet ze niks. Kees deed geldbeheer. Al die tijd leeft ze op de pof met een zelfverzekerd air zodat de pensioneigenaar geen argwaan krijgt. Bij De Stenen Kruik krijgt ze voor de zoveelste keer geen gehoor en dat vliegt haar aan. Wat moet ze hier in haar eentje, zonder rooie peso? Het is alsof de kroeg gesloten is en haar advocaat doet moeilijk. De moed hangt als haar dikke vel vermoeid over de schoenen. Het maalt en graalt. Ze ijsbeert met hartkloppingen en suizende oren vaak van de kast naar het raam. Als ze wezenloos naar de blinde muur van het politiebureau staart wordt soms daarop zijn gezicht geprojecteerd. Helder en hulpeloos. Ogen, overal ziet ze die ogen, starend en ontzet, zo dood als een pier, patsboem kraksmak. Vergeten, uitgummen wil ze, hoe bont hij het had gemaakt. Diepblauwe plekken zijn stille getuigen die niemand mag zien. Erover praten kan ze niet, durft ze niet want dan raakt ze verstikt in paniek. Ze is geen goedkope del die geilt op deuk- en meukspel. Als zij het nou nog zelf had opgeroepen, maar het kwam door die jonge meid, drie ligbedden verderop. Voordat Truus kwam, ze haalde haar er notabene zelf bij, had hij niet anders gedaan dan kwijlend naar dat jonge ding staren. Terwijl het onderwerp van zijn aanbidding geen enkele belangstelling had. Ze wil uitkrassen hoe kwaad ze was want van de dode niets dan goeds. Het bitterlemonglas, gedachteloos meegenomen, is een geschenk uit de hemel. Geluk bij een ongeluk. Vanmiddag moet ze weer naar de inspecteur, die medelijden heeft met de overvallen weduwe en ze verstopt de kwetsures veilig onder haar beste jurk. Die tolk heeft röntgenogen. Soms is het of hij door haar kleren heen kijkt. Eng vindt ze hem, een smeerpijp.
"Hoelang al?" murmelt Truus en ze besluit het bij te houden, krast met het plastik mes tien strepen in het beton naast het keiharde bed. De advocaat, die ze na drie dagen tien minuten zag, zegt zijn best te doen. Helaas merkt ze daar niets van. Na drie dagen wezen de haren van de tandenborstel alle kanten op en het stuk zure zeep scheurde kapot. Ze heeft kleding gekregen, ruw als jute en het slingert om haar lijf. Eén onderbroek in drie dagen, die ook anderen dragen. Uitgelubberd, hard als schuurpapier en grauw. Met de handdoek moet ze oneindig lang doen. Ze dacht de taal te beheersen, maar ze begrijpen haar nooit als ze om een nieuwe vraagt.
Het eten is redelijk. Hoofdzakelijk veel. 'Wim kookte daarbij vergeleken met gemak drie Michelinsterren bij elkaar. Ik heb hem er bijna nooit voor geprezen,' beseft ze nu. 'Ik vond het vanzelfsprekend, een wederdienst omdat hij van mijn geld leefde.' Ze wil niet aan Nederland denken. Ja, zij heeft het recht op één telefoontje, maar dat is dooie mussen gewauwel want wie zou ze moeten bellen? Wim? Die heeft geen vat op het leven. Net als zij nu, maar dan anders. Wim, ach ja, lief maar zo volkomen wereldvreemd.
De deur zaagt met ijzeren kreunen open. 'Mijn halve uur binnenplaats,' weet ze.
Ze moet echter de scherpe handboeien om en haar enkels worden met de zware ketting gebonden. 'Alsof ik ergens heen kan, vanavond bloedblaren die niet verzorgd worden en gaan etteren.' Men grauwt zoals altijd smerige verwensingen in haar gezicht, die ze niet op het internaat leerde. Hoer, zwijn, moord en vuil, puzzelt ze bij elkaar, maar verdoemd komt er in ieder geval het meest in voor, naast de vertaling van fuck en verrot. Ze wordt met porren van de rubber knuppel de verhoorcel in gedreven, als vee. Door het kleine getraliede raam hoog in het grijze beton komt geen licht. Deze keer zit er ook een mijnheer in burger waar ze naast in de stoel wordt gedrukt. Op een of andere manier stelt het haar gerust. Hij is tolk, zegt hij maar zijn naam vergeet ze onmiddellijk. De beide geüniformeerde kerels, ze kan hen uittekenen al ziet ze hen hierna nooit meer, zijn denigrerend en grof. 'Alsof ik hen persoonlijk heb gecastreerd.' denkt ze perplex. Bij de ingang staat, zoals gebruikelijk, de man met de stok als verlengstuk van gekruisde armen. 'Straks weer koud voer met vliegenstront,' weet ze bij dit vijfde verhoor, dat nieuwe blauwe plekken op zal leveren.
Het duurt drie uur deze keer en als ze haar daarna de cel induwen is ze een zombie als in een horrorfilm, volkomen machteloos. "BBC detectives halen het hier niet bij,' fluistert ze en zodra de deur dicht is geknald, huilt ze geluidloos. Privé in haar kleine smerige ruimte. 'Ik laat hen nooit zien dat ik zwak ben,' weet ze instinctief en ze verwondert zich erover dat een mens zo snel een vuil varkenskot als veilig leert ervaren. Ze heeft zowaar honger en eet de koude prak, alweer een eenpansprutje. Het smaakt zelfs maar ze is doodmoe. Zo moe, want dat lijk, ze weet er niets van. Ze is nooit haar eigen kamer uit geweest nadat ze van die bistro kwam... Dat moet toch te bewijzen zijn? Er hangen daar echter geen camera's, die dat beamen. Dat lawaai, die namiddag en in de nacht, het moet er iets mee te maken hebben, maar ze kan niet goed meer nadenken.
feedback van andere lezers- Mistaker
Ik geloof zeker niet dat de waarheid altijd boven komt, vertel mij wat!
G
Dora: Voorlopig blijft er inderdaad een en ander aan de draden hangen... dank je - Mephistopheles
tja, wat varkenskoten al niet kunnen veroorzaken. Als ze niet vol stront liggen mag ze al van geluk spreken
Dora: Oef , Truus ook nog in de zeugenstrond? Dank je Meph... - hettie35
In gedachten hoor ik de schrijven nu lees ik hem, toppie!
Groetjes Hettie
Dora: Fijn, Hettie, dat je ,e blijft lezen - bessy
arme lieneke, ik vraag me af waar ze van verdacht wordt bij zulk een onmenselijke behandeling, toch geloof ik ook niet dat Truus er wat mee te maken heeft. Maar in welke hoek ik het wel moet zoeken? het kan nog alle kanten op...
Dora: Ja, goed gezien Bessy.
Het is weer eens alles niet wat het lijkt...
dank je wel, heel veel... - elpe
Prachtige beschrijving van wat er zich in een "belaagd" iemand z'n hoofd afspeelt.
Ik ben benieuwd......
Dora: Mooi compliment vind ik dit... Ik denk dat een mens zijn gedachten nooit stil staan, maar wat doet je ten tijde van alles overhoop??? - jan
het is nog steeds een bijzonder knap doorleefd neergezet verhaal Doortje
slaap lekker;-)
grtzz
Dora: Dank je wel Jan... ook goede morgen, wat een mooi compliment. - tessy
Joepie ik ben de eerste vandaag, wat erg voor Truus, het voelt vreselijk als men vals beschuldigd wordt, en als het dan nog van zoiets ernstig is..man man hoe moet je je daar tegen wapenen..maar ik geloof heel stellig dat de waarheid altijd boven komt, dus ik heb hoop voor Truus.
Oh en dat Lieneke..wat een wijf zeg, zo slim om dat glas mee te pikken..pff
Spannend
Dora: Ze is (volgens mij) niet slim genoeg... overziet nog helemaal niets =overgeleverd aan, tenminste zo voelt het als ik me inleef....Haha, hoor de schrijver hihi.en kennelijk roept het wel emoties op, wat ook mijn bedoeling is...dat je je ergens mee kunt identificeren.
In ieder geval bedankt... - koyaanisqatsi
Je had dit verhaal ook kunnen omdopen in 'Vrouwen in de shit' ;-)
Dora: Ach wie weet
komen er ook nog mannen met pitten
die ook wel eens in de ellende zitten
|
