Volg ons op facebook
|
< terug
De kroeg Truus en Mien (18)
Helse nachtmerries met achtervolgingen in glazen stolpen. Dezelfde. Keer op keer wordt ze schreeuwend wakker. In het aardedonker en afgekoeld in de bloedstillende bezwete hitte van angst. Meteen wordt er dan op de roestige waterpijpen geramd.
De volgende dag kan Truus rustig nadenken. De ober: het telefoonnummer. Dat ze hem nooit alleen getroffen heeft trekt men in twijfel. Het glas: "Het was eigendom van de Triobar bij het strand. Uw vingerafdrukken plus die van het slachtoffer staan erop." vertaalde de tolk en ineens wist ze het, de bitterlemon!. "Dat zal het personeel hebben opgehaald, neem ik aan" had ze gegist en ze werden furieus, vonden het walchelijk dat ze zo de schuld op een ander afschoof. Hebben de den Brabers dat glas mee naar hun kamer genomen? Waarom? De tolk zag dat ze niets verzon en het viel haar op dat hij mooie ogen had.
Het grootste raadsel: haar DNA!! Hoe kan dat in de krabben op het lijk zijn gekomen? Ze is nooit dicht genoeg in zijn buurt geweest. Niets is wat het in haar onschuld leek.
Ze was, dacht ze, puur uit voorzorg mee naar het bureau genomen omdat er bij de SMburen iets aan de hand was. Nu weet ze waarom men onder haar nagels krabde. Dus... die Kees was toen al dood! Na een tijd bleek dat er niets van zijn huid was aangetroffen, maar men beweerde dat ze daarom zo uitgebreid in bad had gezeten. Dat was de avond daarvoor!! Ze belde die ober en vlak daarna was er dat tumult op de gang. Zij las in peignoir een boek, wilde later nog eens bellen en had geen zin in het strand. Halverwege de middag plukte de politie haar uit de kamer. Dat DNA nekt haar, maar het is geen vliegzaad, of wel?
Men concludeerden dat Kees haar minnaar was en haar spontane lach leverde venijnige lellen met de gummieknuppel op. Men ervoer het als disrespect, dat ze hen niet serieus nam en zij had zich'*zwoef, vuile overspelige moordenares, *zwoef te schikken en te gehoorzamen, *zwoefstriemde het rubber op haar bovenarm terwijl ze droog vaststelde: 'op dezelfde plek zijn de bloeduitstortingen niet te tellen.' De tolk had geprotesteerd. Hoe heet hij nou toch.
Lonneke de Kruik, meende ze omdat Wim daar kwam, maar haar naam is Lieneke den Braber en ze zit ergens anders, "want jullie zijn rivalen, contact met elkaar verstoort het onderzoek." vertaalde Rijnbert Prins, herinnert ze zich ineens. Drugs. Gelukkig hebben ze van coke of zo niets bij haar gevonden. Rijnbert had het haar tussen neus en lippen toegefluisterd, stiekem. Moord en smokkel. Goed dat haar ouders niet meer leven, ze zouden een hartverzakking krijgen. Adel in het gevang, losgeslagen erfgename in opspraak. Schande, over failliete waarden!!! Over een tijd zal iemand van de Nederlandse Ambassade haar bezoeken, zei Rijnbert, maar hij weet niet wanneer. Het is een aardig man, de enige die ze sinds lang heeft gezien.
Theodora Maria van Baarle tot Vendrig, roepnaam Truus, verheugt zich er als een kind op dat ze binnenkort haar dagcrème kan gebruiken. Passend ondergoed, zachte bovenkleding. Het blauwe katoen schuurt bij de onafgewerkte naden als zand over haar uitgedroogde huid.
'Wie moet ik bellen, kind nog kraai. Maison Blaauw ziet me aankomen vanuit de Costa. Ik heb er twaalf jaar gewerkt maar ben er niet in al te vriendelijke sfeer vertrokken. Kon ik het helpen dat ma ineens veel zieker werd?' Truus loopt heel haar leven door, wat haar melancholisch maakt. Als enig kind, spichtig en onsportief met dat opvallende rode haar had ze geen gezellige jeugd. De freule die moest verzwijgen dat er geldproblemen waren. Voor haar dure opleiding hadden haar ouders familieantiek verkocht en ze werd door 'burgers' gewantrouwd. Haar enige vriendin van het internaat stierf bij een motorongeluk. Ach ja, Anna Theadora de Meier, mijmert ze. Even krijgen haar ogen wat meer glans. Wat heeft ze een lol met haar gehad, omdat Anne vol gedurfde streken zat. Anne had de saaie Trudie, zoals ze zich toen nog noemde, geaccepteerd zoals ze was. Veel hadden ze gelezen op momenten dat ze huisarrest toegewezen kregen en zo had ze literatuur leren waarderen. Anne kwam uit een burgergezin. Trudie was er graag. Haar vader was fotograaf, kunstzinnig ook. Hij had verstilde portretten van haar gemaakt, die haar persoonlijkheid aan de oppervlakte hadden getoverd. Mooi was ze op zijn foto's, dieper dan de zee. De de Meiers hadden gesappeld om de vier kinderen een goede opleiding te geven. Het was er altijd gezellig, niet bedompt als bij haar thuis, in dat grote ongezellige gebouw, waar het altijd kil en tochtig was. Dat steeds verder aftakelde. Haar vader, de verlopen zogenaamde graaf, in werkelijkheid baron, die zich in aftandse stilte doodzoop. Ze verafschuwde zijn zelfmedelijdende zwakte en nostalgische mijmeringen. Haar moeder had weinig innerlijke kracht. Truus heeft het van haar oma, dat niet-zeuren-maar-doen. Ooit had ze een aardige vriend, maar die vond haar niet 'vol' genoeg. Toen hij erachter kwam dat er niets te halen viel, liet hij haar schieten. Dat had haar erg gekrenkt. Ze schudt haar hoofd, moet niet in het verleden graven, het NU is alarmerend genoeg. Wat als ze onschuldig gevangen blijft? Wie of wat zal haar dan helpen?
De enige connectie die haar te binnen schiet is Mevrouw Verschoor, die klant was bij Maison Blaauw. Ze kende haar van de TV serie 'Vergane Glorie' waarin ze de gravin speelde. Ze kocht haar japonnen graag bij Maison Blaauw en vroeg altijd speciaal om de freule. Mona en Truus mochten elkaar meteen en Moon nodigde de beschaafde verkoopster wel eens uit. Maar De Stenen Kruik sprak haar niet aan en vanwege haar eigen drankverleden had ze dat steevast geweigerd. Tegenwoordig noemt de actrice zich Mien. Naarmate ze langer weduwe was, geen werk meer kreeg, zat ze steeds vaker op de zuipschuit. Enkel daarom had Truus dat contact afgehouden. In wezen deed ze haar aan Anne denken, want Mien-voorheen Mevrouw Mona Verschoor-Verstraat had in haar betere dagen lef, stijl en élégance…
feedback van andere lezers- tessy
Die Mien interesseert me eigenlijk wel, benieuwd hoe ze verder in het verhaal past
Dora: Het zal ontwikkelen, tussen de bedrijven door, doorheen geweven tot karakters die steeds meer kleur en diversiteit krijgen, denk ik, hoop ik... - bessy
geweldig die mijmeringen van Theodora Maria van Baarle tot Vendrig,
en ja dan komt er die mien, ofwel mevr. Mona Verschoor op de proppen, daar konden we nog wel eens wat wijzer over worden geschreven
Dora: Het web van connecties wordt beetje bij beter aangegeven... jaja...dat muisje kan uiteraard nog wel een staartje krijgen? - elpe
DNA, DNA, DNA.... ze rammer er nogal op los , die mannen...
Ik volg je op korte afstand Dora.
Dora: De temperamenten en het cultuur verschil zal wel meetellen, lijkt me... Ik word gevolgd, dat lijkt me wel verstandig, voor dat je het weet zit ik daar ook achter de tralies vast, haha. - Mistaker
Mien doet me denken aan dat nummer van Tol Hansse, Mien zat in haar nachtjapon achter de rodo-dende-ron...
G
Dora: Haha, goed joh, dank je... Geweldige feed.. - hettie35
Dora ik volg je met liefde,
groetjes Hettie
Dora: Dank je wel Hettie - Mephistopheles
Helse nachtmerries met achtervolgingen in glaze stolpen, mooie sferische openingszin.
het woord zoefstriemde ken ik niet
Dora: Ik kende zoefstriemen ook niet, dedacht zelf iets rubberigs dat zwiepend zoeft en striemt - koyaanisqatsi
Mijmeringen vanachter de tralies... :-)
Dora: Ja, van een, iedereen gevangen...
|
