|
< terug
Te laat
Wie zal het onvoorspelbare ooit precies goed kunnen duiden?
Eerder dan in terugblik, vroeger dan achteraf?
Anders dan te laat?
De liefde liep blind het stilstaande water in om zichzelf te doden en het zag niet dat het uiteenspatte op niet bestaande golven. Blonde onschuld schrok en verstikte, blauwe spiegels verloren de natuurlijke glans. Liefdevolle aanraking werd ultieme aanranding van opgeworpen barricades. Muren verdroegen enkel afstandelijke kou. Het lag diep verborgen, had ooit gefonkeld als een diamant maar verzonk. Het was na een tijd enkel een spiegeling binnenin uit marmer gebeitelde blokken. Vederlicht donszacht verdroeg het niet en de zon brak er niet doorheen. Water stootte af van de het harde oppervlak. Het leefde alleen, sliep zonder zoen die brandt op lippen. Of warmte die geluk etst in het hart. Het wist niet waarom het dood bloedde. Bandeloos, zonder aarde om veilig in de staan, zonder natuurlijk gevoel, verlangen of geest. Zo alleen tot het bittere eind. Totdat de adergelaten onschuld was onteigend. Niet omdat iemand dat zo wilde, eiste, of omdat het er zelf iets van begreep. Nee.
Omdat geen zweem van binding herkenbaar mag zijn.
Omdat armloos leven de reeds gebroken Venus politoerde.
Zonder historie noch positieve herinneringen, geen ooit of weldra.
Omdat het onbewust in spijkerschrift op de leistenen sokkel is gekermd.
Omdat het naar het einde toe moet etsen. Diep, schrapend en meedogenloos.
Zonder graf want het is niet lijfelijk dood. Het toont geen rimpeling voor wie niet ziet.
Het is te laat om te voelen, maar het is niet te ontkennen dat het bestaat. Dat het ooit bestond.
Het is eenvoudig te laat na alle magnifieke onbenutte mogelijkheden.
Dertig kansen. Veel meer nog. Honderd. Zelfs na duizend en één toenaderingen.
Verzoening is nooit te laat. Al beweert men: 'zeg nooit nooit.'
Was het onmacht dat een vergissing, een verspreking, niet werd geduld?
Dat het ten strengste verboden was om naar elkaar luisteren?
Wat was het nut van respectloos, hard en karaktermoord?
Wie weet het?
Ontkent men het leven om het te kunnen overleven? Mag je leven weg liegen?
Is het in de genen van 'mens-zijn' vastgelegd dat men de onschuld pijnigt voor eigen gewin?
Hebben weerlozen geen recht op bescherming?
Wie is de raadgever? De angst. Waarvoor? Wie ontwerpt zulk een moorddadige plan?
Pleeg vanuit de eigen gelederen de overval die niemand voorziet. Het komt als een verassing. Men rekent er niet op dat vanuit de intieme cirkel het vertrouwen wordt beschaamd. Dat juist 'eigen' je vertrouwen misbruikt is een een natuurramp die niet ligt in de lijn der jonge verwachting. Kies voor snelle overrompeling opdat ieder machteloos is tegen het opwolkende stof. Het is een perfect werkend plan. Doorslaand succes verzekerd want zelfs de neutrale wet blijkt machteloos, in de luren te worden gelegd. Misschien wordt dáárom integriteit op de kop gezet. Weggeschoven. Uitgegumd. Gestroopt moet het positieve. Levend gevild wordt het lam in voortdurende afranselende valse beschuldigingen en verwijten. Ontdaan wordt het van goedgelovig vel. Net zo lang tot het geen geluid meer maakt, de natuur is leeggebloed. Tot het naïef bloot aan de haak hangt, weerloos niet meer spartelt. Omdat eenmaal ingezette kruistochten niet kunnen stoppen in verstandig overleg? In de diepe ravijnen waar pure verlatingsangst heerst vallen altijd onschuldige slachtoffers en de verdwaalde daders moeten voor eeuwig motieven ontkennen. Integriteit sterft mee met de hang naar macht en overheersing.
|
