Volg ons op facebook
|
< terug
De kroeg Piet, Martha, Manon, Bart, Mien...
Overdag hoeven in "Huize Bezeten Schrijver"de gordijnen niet meer dicht.
"Piet, heeft ze verkering?" vraagt Wim en de Reus valt om van verbazing, wil gierend weten of Wim op vrijersvoeten gaat, "want dat is vast niet zo'n goed idee, midden in je bestseller."
"Nee Reus, ik vind Martha wel iets voor jou. Zij is er zo één!" poneert Wim zo zelfverzekerd dat Piets rode wenkbrauwen bijna van zijn voorhoofd losweken. "Waar je geen schokken van oploopt." verduidelijkt zijn maat en weloverwogen neemt hij opnieuw plaats achter zijn nieuwe schrijftafel. Hij heeft zelf om dit meubel verzocht, het zo opgesteld dat Piet voor het raam kan puzzelen en hij, met de rug er naar toe niet wordt afgeleid. Piet, die Martha best ziet zitten, kondigt aan te gaan wandelen. "Kun jij je ongestoord richten op je masterpeace, Harry Woelhuis. Dat wordt een moorddebuut. Ze laten je wel lekker met rust hier, vind je niet? Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" Piet weet het dondersgoed, maar vraagt zich af of Wim zich er ook bewust van is. "Zoals jij." kaatst zijn kamergenoot terug.
Lia geeft Mary een hele dag om 'het geheim' aan haar op te biechten zonder dat ze ernaar vist. Niets, Mary speelt de onschuldige en Lia trapt de volgende dag flink stennis. Woedend pakt ze tijdens het geruzie haar spullen en Mary loopt als een kwikzilverend verward vaantje achter haar aan, voelt dat er iets onomkeerbaars gebeurt, maar wat kan ze doen om het tegen te houden? Haar piepkuikengedrag en gedrentel werkt averechts op Lia die ze al jaren kent en zich gebruikt voelt. Zijn ze nou helemaal gek?
"Ik voel me verraden. Nooit zeur ik, help je in deze middeleeuwse ouwetruttenhut. Zonder mokken. Voor een paar zielige rotcenten. Geen probleem, hoort in vriendschap, maar als er iets te smoezen valt ben ik ineens persona non grata omdat zielige Lieneke dat zo wil. Flapperdefluit Lia sluiten we uit want de familie eist Merietje op. Dan staje als een afhankelijke kip zonder kop achter die dikke ballenkloek. Zoek het verder even lekker alleen uit, ik ga." vuurt Lia haar laatste kogel af en Mary voelt de vinger op de zere plek diep steken in haar geweten. Precies daar waar de inktvlek van tantes bekentenis met de dag giftiger brandt. Moet ze haar eigenste Lien aangeven? Haar laatste familie van moeders kant aan de paal nagelen? En wat heeft ze uiteindelijk met die Truus van doen? Dat moet haar nu gestolen heten en het dient de ver van haar bedshow te blijven, verdorie. Anders hangt heel het wereldleed aan haar nek en ze heeft genoeg aan deze paar loodzware extra ponden van tante Lien. Lia wacht, Mary is zich er niet van bewust dat haar vriendin hoopt tegen gehouden te worden. Pas als de voordeur met een knal dichtslaat wordt ze wakker.
De tolk is naar Nederland vertrokken en dientengevolge bij verhoren afwezig. Truus verwondert zich erover dat er sindsdien helemaal geen schot meer in de zaak komt. Nu moet ze tests ondergaan met kaarten vol gekleurde stippeltjes, waarin ze getallen moet herkennen. Wordt er uitgezocht of ze kleurenblind is? Met welke reden?... De wijze waarop Kees gekleed was blijkt de nieuwe aanleiding om knuppels te zwaaien. Altijd daar waar kleding het verhult. De Ambassade verzint keer op keer nieuwe uitvluchten en Truus ziet niemand. Ze vraagt zich af: Wie laat zijn onderdanen zo onbeholpen wegrotten? Rijnbert Prins is simpel tolk, van nature geen pionier of wereldverbeteraar. Vroeger was hij gespeend van iedere vorm van engagement, maar nu kan hij er niets aan doen erbij betrokken te zijn geraakt. Dit was zijn eerste klus na de wrede vechtscheiding van zijn overspelige vrouw. Zijn vlucht naar de Costa heeft hem goed gedaan, meer zelfvertrouwen gegeven, weg van de vuilnisbak waar hij zich naast gezet voelt. Uit de verbalen heeft Rijnbert het adres van de Kruik opgeduikeld. Hij wil iets voor Truus betekenen maar mevrouw Den Braber zal hem wantrouwen als hij zelf informatie inwint... Zodra hij in Nederland aankomt bezoekt hij Max, een studievriend, die belooft hem te helpen. De eerste gang van 'detective' van Panningen gaat naar het illustere café.
Bart de Brei bazuint kuifgepikt, ongebreideld rond dat Lieneke hem van de deur trapte en Mien krijgt genoeg van zijn gestook. Ze drinkt tegenwoordig liever thuis, al mist ze het oppervlakkige gebabbel dat haar helpt Karel te vergeten. Dagelijks speurt ze naar berichtjes in de krant maar over de Costa wordt geen nieuws vermeld. Bij Maison Blaauw stuit ze op een muur van terughoudendheid omdat Truus er halsoverkop vertrok. Men is uiteraard ook niet scheutig met informatie, want Mien neemt al geruime tijd geen duur merkgoed meer van hen af.
Manon verzwelgt met kloppend hart de laatste bladzijden van Wims tweede manuscript over het watermeisje Loranja wiens ziel naast haar zweeft. Het boeit tot op de laatste letter. Langzaam werkt Wim van achter naar voor door haar leven. Hoe ze door het verdovende kroegleven worstelt en het verblijf bij de baron. Het onvermogen hem te bevredigen en Loranja's hulpeloosheid is schrijnend beschreven. Aan het eind blijkt pas hoe Loranje bij de 'graaf' belandde. De dood van haar moeder is als een versplinterde spiegel waar ze uit stapte… waardoor ze de wereld betreedt waar alle houvast, oorzaak en gevolgbesef verdween. Hij beschrijft hoe moeders dood Loranja in mootjes hakt en met welk een verweesd gevoel ze zichzelf terugvindt in het huis van failliete adel. Wim kondigt aan dat de brandende bloembedden, die Loranja al die tijd bedreigen, ooit zullen wijken. Dat ze dan met haar vader Taulinus op vakantie gaat… Zijn boek werkt weergaloos verslavend en de stijl is beeldend gelardeerd met hoogstandjes in overdrachtelijke zin. Het is of Wim het sprookje dat geen sprookje is in gevoelige lithografische stenen brandt, heel voorzichtig omspringt met het zoutzuur van bijna ongrijpbaar verdriet. Minitieus beschreven gevoelens waarin hij lichamelijke verschijnselen etst, die iedereen herkent maar die men meestal amper waarneemt. Nu voelt Manon duidelijk hoe goed Wim zich op onbewust niveau bezig houdt met zijn weggedrongen leed. Het is slechts een vermoeden dat ze nog niet kan toetsen. In de zoektocht naar haar ziel komt Loranja er tijdens haar studie achter dat woorden dubbele bodems kennen en dat ze nooit zal wennen aan de wereld die de tijd niet neemt. Dat ze als moeder niet kan voldoen, omdat de affectie voor kinderen is verschroeid, lang geleden in de volkstuintjes van het leven..
feedback van andere lezers- Mistaker
De naam Max vind ik dan weer heel sympathiek, ken alleen maar leuke mensen met die naam!
Heel erg leuk om te lezen weer.
G
Dora: Dank je wel...Max, ja vind ik een lekkere naam ook. - koyaanisqatsi
Lijkt wel geschreven met een weefgetouw...
Dora: Ketting en inslag van het verhaal even bij elkaar gebracht, dat klopt. Dank je wel... - hettie35
Fijn om weer even te kunnen lezen,
groetjes Hettie
Dora: Dank je Hettie, zo bijzonder dat je me leest in de gegeven omstandigheden - elpe
Je vais vous suivre jusq'ue au fin, madame...
! afgeleverd (zonder t)
grtz
Dora: Dank je ik ga meteen corrigeren... - tessy
Het houd me aan mijn scherm gekluisterd, wat..elke dag kijk ik uit naar het vervolg.
Dora: Dank is weer groot Tesske,
morgen sluiert er weer een tipje in het gesticht,
maar voor nu dus nog even het mondje dicht... - jan
de spanning druipt er weer af, wat een wespennest Doortje!
grtzz
Dora: Je zal er doorgestoken worden, dan is je kaart geteld...Dank je wel Jan... - bessy
en zo wordt iedereen even doorgelicht maar blijft het mysterie
ondoorzichtig
ben benieuwd welke rol de tolk gaat spelen...
Dora: En zijn vriend Bessy, Max heet hij.. dank je.
|
