|
< terug
Goud gallon
Het is ergerlijk om die ene zin te moeten missen.
Zo'n goudgegallonde zin, waar het speeksel je van door de mond sluipt en waarin meesterlijk diverse metaforen zijn verwerkt, maar die je van het begin tot het eind moet lezen omdat hij net komt op het cruciale punt in het verhaal waarin de ontknoping zich lijkt aan te dienen en je aanvoelt, zonder dat het wordt vermeld, dat deze zin het grote geheim bevat en onontbeerlijk is om de strekking en de vele lagen, die de schrijver in zijn tekst heeft verwerkt te kunnen begrijpen, maar ook omdat jij weet dat deze auteur over dit specifieke onderwerp zo weergaloos veel kennis heeft en vanwege het idee om dat allemaal te moeten missen maak jij je zenuwachtig zodra je bedenkt dat je zonder deze ellenlange woordenketting, vol wendingen en uitroeptekens, die in de tekst niet eens als lettertekens staan aangegeven, maar die je wel kunt horen als je die zin hardop zegt, zodat het duidelijk wordt of hij goed loopt, waaruit dan onomstotelijk komt vast te staan dat je verplicht bent, zonder deze zin, het hele ingewikkelde verhaal, bol staand van wetenswaardigheden en onverwachte beschrijvingen, opnieuw moet gaan herlezen nu blijkt dat het de belangrijkste zin is, die de diverse oplossingen aandraagt voor het ontrafelen van het probleem dat de schrijver op de achterflap van zijn boek al uit de doeken deed.
Zo'n idiote uitgebreide volzin is een begrip, heeft ook taalkundig een naam.
Maar die ben ik vergeten.
|
