|
< terug
De corpsstudent en de dikke Duitse dame .1
'Ik denk dat ze dood is,' riep Robert-Jan schor toen hij, slechts gekleed in zijn onderbroek, bijna bovenaan de zoldertrap stond. 'Ze is erin gebleven.'
Klaas Nieboer, die zijn krant zat te lezen in het kleine, afgetimmerde vertrek, legde zijn pijp op de rand van de wasbak vanwaar deze erin kletterde, en hij liet de krant voor zijn voeten op de vloer vallen. Met kleine dribbelpasjes liep hij op de lange student toe. De oogjes van de man, die anders zo pienter en oplettend de wereld in keken, waren vol verbijstering.
'Jullie hebben toch niks bijzonders gedaan, hč...?' vroeg Klaas Nieboer angstig. `Ik hoorde haar gilletjes wel, maar die klonken niet anders dan anders. Laat me d'r even langs.'
Robert-Jan ging met zijn rug tegen de witgepleisterde muur staan en de kleine man holde voor hem uit de trap af. In de achterkamer bleef Klaas Nieboer als versteend bij zijn jonge vrouw staan. Dikke Bertha, zoals hij haar vaak noemde, lag uitgestrekt, geheel naakt, op het enorme waterbed. Robert-Jan keek over het hoofd van de kleine man naar de blote vrouw die enkele momenten tevoren nog gillend was klaargekomen. Hij kon maar niet geloven dat nu alle leven in haar gedoofd was.
'Kijk, ze beweegt niet meer, ze haalt helemaal geen adem... ik bedoel, ze ademhaalt niet, ze is echt dood,' zei Robert-Jan paniekerig. Hij was zich ervan bewust dat de woorden verkeerd waren, zoals altijd wanneer hij zich uiterst gespannen voelde. Soms had hij daar kleine lichtflitsen in zijn ogen bij -- een lichte vorm van migraine. Volgens de huisarts niets om zich zorgen over te maken.
De mannen keken naar de enorme menselijke massa die zo ongeveer driekwart van het bed vulde. Een halfvolle doos bonbons lag naast het kussen waarop roerloos het bolle hoofd van mevrouw Nieboer rustte. Haar glanzende gelaat, omkranst met geelwit-golvend haar, was uiterst sereen. Haar blauwe ogen staarden wazig in het niets, er lag een gelukzalige glimlach op haar lippen bestorven.
'Ze is de genotsdood gestorven,' prevelde Klaas Nieboer. 'Wat nu?' Hij fronste zijn wenkbrauwen om eens heel diep na te denken, veel dieper dan hij ooit had nagedacht. Hier had hij niet op gerekend. Gewoonlijk ging hij naar boven als de student langskwam om met zijn vrouw te vögeln. Hij wachtte dan tot ze beneden klaar waren. Meestal kwam de lange jongen, met twee treden tegelijk, verkwikt de trap oprennen om hem te vertellen dat hij beneden kon komen. Robert-Jan schudde hem na afloop altijd beleefd en dankbaar de hand. Hij vond het goed dat de jongeman beneden om de andere dag met zijn onverzadigbare vrouw bumste.
De man pakte met een treurig gezicht de doos bonbons en keek naar de hoeveelheid verfrommelde papiertjes. 'Het is te veel voor haar geweest,' mompelde hij zacht. 'De dokter had nog zo gezegd: geen opwinding, geen snoep.'
'Die pralines had ik voor haar meegenomen omdat het vandaag precies een jaar geleden is dat we het voor het eerst... En omdat ik m'n propaedeuse heb. En omdat u weer thuis bent... voorlopig. We hadden allemaal iets te vieren.'
Er viel een diepe stilte.
'Ik kon er niks aan doen,' zei hij ietwat beteuterd tegen de man die hem met beschuldigende, trieste ogen aan bleef staren. 'Ze bleef maar chocolaatjes in haar mond proppen. Ook terwijl we het deden...'
De man zuchtte diep.
'Natuurlijk kon je er niks aan doen,' zei hij gelaten. 'Het moest toch een keer gebeuren. En die chocolaatjes... dat heeft haar plezier natuurlijk zó verhoogd...' Weer viel er een stilte. Klaas Nieboer streek met zijn hand liefdevol langs de wang van zijn echtgenote.
'Ze is nog warm...'
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Een schone dood... - Dora
Loopt lekker, het onderwerp uiteraard ook origineel..
Andere koek dit. jaha ja,
of nee dat boemsde met
andere chocola jaja,< : )))
|
