Volg ons op facebook
|
< terug
bekentenissen van een booswicht (11)
Die avond, toen wij in ons slaapvertrek lagen, werden mijn gedachten volledig door Marie-Antoinette in beslag genomen. Wie was zij? Waar kwam zij vandaan? Waarom had men haar in een jongensinternaat geplaatst? Mijn geest werd in zijn geheel in beslag genomen door deze vraagtekens. Vader Antonius had haar een slaapvertrek toegewezen die ver van de onze verwijderd was, gesteld dat wij dit gerucht geloven mochten. Er werd op toegezien dat deze locatie strikt geheim gehouden werd, dat deze informatie ons gehoor niet kon bereiken, en dat de afzichtelijke dwerg Botrange als bewaker aangesteld werd. Elke nacht hield hij de wacht aan haar slaapvertrek. In geval wij aan de weet kwamen waar deze zich precies bevond en de moed wisten op te brengen erheen te gaan, zou de waakzaamheid van de dwerg ervoor zorgen dat onze plannen mislukten.
Aldus werd Marie-Antoinette als een kostbaar juweel afgeschermd. Het mysterie dat zij was voorlopig opgeborgen in een geheimzinnige doos van Pandora die iedereen bezig hield. Hoe meer vragen wij ons stelden, hoe groter de vraagtekens werden. Enkel Eusebius hulde zich in zijn gebruikelijke stilzwijgen. Telkens wanneer ik met hem een gesprek probeerde aan te knopen over de recente gebeurtenissen toonde hij geen enkele aandrang hierop in te gaan. Hij scheen niet geïnteresseerd in haar, ofschoon de aanwezigheid van dat deerniswekkend mooie schepsel hem ontgaan was. Hij leek wel de enige op wie haar verschijning geen indruk maakte, alsof hij meester was over zijn zwakheden op een manier die mijn percepties te boven ging.
'Waar denk je dat ze vandaan komt?' vroeg ik hem op één van die avonden, 'en waarom hebben ze haar naar hier gebracht? Dit was toch een internaat voor jongens alleen?'
Eusebius haalde zijn schouders op. Zo het onderwerp hem interesseerde, wist hij zijn belangstelling goed te verbergen. De hele affaire liet hem volstrekt koud op het eerste zicht. Speelde hij een spel, of was hij waarlijk apathisch? Ik moest bekennen dat deze kwestie mij schielijk bezig hield.
'Eusebius,' zei ik, 'waarom geef je me geen antwoord? Waarom hul je jezelf in stilzwijgen? Doe nu niet alsof je onaangeroerd bent. Heb jij die prachtige engel dan niet gezien?'
'Ik heb haar gezien,' antwoordde Eusebius, 'en ik begrijp niet wat ze hier komt doen, en al evenmin waarom jij haar zo bewondert.'
'Wat ben je toch een naïeveling!' scandeerde ik opgehitst, 'heb je dan waarlijk geen oog voor een kunstwerk wanneer het zich aan je zicht openbaart? Ben je dan zo barbaars dat je zelfs de talenten van de natuur ontziet? Zie je dan niet hoe de grootsheid van de schepping tot uiting komt in haar?'
'Het enige wat ik weet is dat Vader Antonius je aan het kruis spijkert als je ook maar iets in je hoofd haalt,' waarschuwde Eusebius, 'we zijn hier om te dienen. Het lot heeft ons naar deze plek gebracht om die taak te volbrengen. Laat je aardse verlangens niet in de weg staan van onze hemelse plicht.'
'Je begint waarlijk als Vader Antonius zelf te klinken, Eusebius,' klaagde ik luidkeels, 'waarom praat je hem na? Ben je zijn papegaai? Zelfs een ara heeft een eigen mening! Waarom geef je niet toe dat ook jouw hart de warmte voelt die ons naderbij gekomen is?'
'De enige warmte die jij in je hart voelt branden is die van de wellust,' zei Eusebius, 'toe, Lumière, gebruik nu je verstand en zet het uit je hoofd. Hoeveel malen nog wil je de buitensporigheden van je ziel je tot de roede laten veroordelen? Soms denk ik dat je er waarlijk masochistische voorliefdes op na houdt.'
'Je weet niet waarover je spreekt,' zei ik, mijzelf verdedigend, 'gezien de nederigheid waar jij tot nog toe altijd blijk van gegeven hebt, zou ik eerder denken dat jij de masochist ben. Heb je dan geen durf, geen greintje gevoel in je zitten?'
Eusebius, niet tevreden met mijn woorden, keerde mij de rug toe en negeerde mij verder. Het was één van de eerste keren dat we een meningsverschil hadden en ik vreesde dat het de laatste niet was. De fascinatie die ik voelde voor Marie-Antoinette wakkerde een natuurkracht in mij aan die ik nooit eerder gevoeld had. Het volstrekte onbegrip van Eusebius hieromtrent was mij een raadsel. Hoe hij zo gevoelloos bleef onder de recente ontwikkelingen kon ik maar niet begrijpen. Zelfs Alzamor, die naar ik meende nog nooit enig gevoel had betoond, erkende de prille schoonheid van de jonge koningin die ons overdonderd had met haar komst. Zelfs hij staarde haar aan in blinde bewondering, niet in staat het wit van zijn ogen weg te keren van de roes die in de hare lagen. De begeestering die alom heerste had eenieder getroffen, eenieder behalve mijn vriend Eusebius, die naar ik meende gek moest zijn, of een voorstander van de geneugtes van Sodom en Gomorra met een geslachtsgenoot. Hoe het ook wezen mocht, voor het eerst in een lange tijd begon ik uit te kijken naar de volgende ochtend.
feedback van andere lezers- hettie35
Fijn om weer te lezen,
groetjes Hettie
Mephistopheles: dankuwel - jan
bloedspannend, wat kun jij iemand nieuwsgierig maken zeg!
grtzz
Mephistopheles: ik ben van mening dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen nieuwsgierigheid. It's all in the mind - jack
Zeer aangenaam om lezen. Woorden als schielijk en waarlijk, je komt ze spijtig genoeg niet vaak meer tegen.
Mephistopheles: je hebt waarlijk gelijk - koyaanisqatsi
Een mens zou van minder... (naar de volgende ochtend uitkijken)
Mephistopheles: Ik probeer vooral naar iets uit te kijken als ik de straat over steek. Voor de rest maakt het me niet veel uit - Dora
Weer genieten ja ja...en het is spannend hoe de verstandhoudingen hierdoor op scherp9of niet) komen te staan
Mijn geest werd totaal doorkliefd-of-aangevreten-of-volgebouwd-of-uiteengereten-door deze vraagtekens (in verband met 2 x in beslag genomen?)
Mephistopheles: was me nog niet opgevallen dat ik 2 maal dezelfde uitdrukking gebruikt heb. De verstandhoudingen zullen in elk geval getest worden
|
