|
< terug
Rouwen voor de intrede van de dood
Boven een rouwadvertentie staat zo vaak van kalm en rustig ingeslapen, is dit iets wat de nabestaanden graag willen geloven ondanks alle voorgaande leed?
Het feit is dat het zeker door ons nooit zo geplaatst zal worden. Nimmer heb ik zoveel pijn en lijden
van dichtbij meegemaakt als ik nu de laatste maanden doe. Vooral de twee laatste weken is de
stroomversnelling in volle gang. Vol van onmacht aan een bed staan waar iemand waar je zoveel van houd zien worstelen met pijn aanvallen. Je leest er wel eens over en hoort ook wel eens iets maar pas als je zelf met de neus op de feiten wordt gedrukt dan is het zo heftig dat het bijna niet uit te leggen valt, laat staan hoe je het moet verwerken. Op het moment van handelen kan ik vrij nuchter reageren en adequaat handelen, en zonder enige twijfel doen wat er gedaan moet worden. In de
tijd erna van even rust en pas op de plaats komt de kilte die bezit neemt van mijn lijf alsof het al zittende lijkt te bevriezen. En dat is zo verwondelijk want juist ik ben altijd degene die het vrij snel warm heeft. Maar ook de grote onzekerheid neemt langzaam maar zeker plaats in het hoofd en hart.
Doen we er wel goed aan om haar in huis te willen houden en te verzorgen, of was het beter geweest om dit aan professionele krachten over te laten. Twijfel en belofte strijden om een eerste plaats,
de belofte aan haar om nooit meer naar het ziekenhuis of verpleeghuis te hoeven, of de twijfel wat wijsheid is. Het vreet aan je, elke dag een beetje meer zonder dat het ophoud.
Doof blijven voor mensen die menen het altijd maar weer beter te weten zonder dat ze zelf ooit
in de zelfde situatie zijn beland. Normaal gesproken haal ik mijn schouders op en bewandel de weg die ik denk te moeten gaan, maar nu in deze onstabiele situatie wil het standvastige gevoel nog wel eens wankelen. En toch, in de grootste twijfel kom ik al schrijvende er vaak achter dat het goed is wat
we doen hoeveel verdriet het ook brengt.
We staan tenslotte toch niet alleen in deze wereld om alleen te feesten en er maar op los te leven?
Eigenlijk is het rouwen al begonnen voor de dood zijn intrede doet, elke dag dat er meer aan kwaliteit van leven wordt ingeleverd. Steeds heftiger en wachtend op het grote verlies dat aanstaande is. Wat
zijn wij mensen toch klein bij zoiets groots dat sterven heet!
feedback van andere lezers- tessy
Ja Hettie het is zwaar om zo machteloos te staan, gek dat een mens elkaar niet hoeft te kennen om mee te leven..Elke ochtend kijk ik even op wh met de gedachte ..zou het vannacht haar tijd geweest zijn? Ik hoop dat er spoedig een einde mag komen aan het lijden.
hettie35: Dank je Tessy lief van je,
groetjes Hettie - Runner
Mooi geschreven!
hettie35: Dank je wel,
groetjes Hettie - silvia
ik begrijp je maar al te goed, Hettie, maar blijf doen wat je liefde voor je moeder je ingeeft, dan doe je niks verkeerd.
Mijn ouders zijn allebei zonder pijn gestorven en ik kan je niet vertellen wat een zegen dat geweest is, maar het is helaas niet iedereen gegeven.
heel veel sterkte, meisje, we denken aan je !
groetjes en dikke knuf
hettie35: Lieve reactie Silvia, dank je wel,
groetjes Gettie - Dora
Ja Hettie, houd je er aan vast dat het je moeders laatste wens is in haar eigen huisje te mogen overlijden. Nog niet zo lang geleden maakte ik het met mijn vriendin mee...wat een moeilijke laatste gang...maar er zijn, zijn zijn, zolang het kan en zo je moeder dat wil. Ik ken dat, tijdens handelen doortastend kunnen zijn maar daarna, poehee, dan komt de klap pas echt aan... Je doet er goed aan en ik neem mijn poetje voor jullie af. ...Ik steek weer een kaarsje voor je aan. Knuf van mij
hettie35: Dank je wel lieve Dora,
groetjes Hettie
|
