Volg ons op facebook
|
< terug
altijd te vroeg
Het reeds lang verwachte, zo gevreesde telefoontje kwam toch nog veel te vroeg, alsof zulke telefoontjes ooit op het juiste tijdstip komen.
Ik zat niet eens aan mijn bureau toen de hoofdverpleegster van het rusthuis waar mijn hoogbejaarde vader verbleef mij belde. Ik vermoedde niet eens het ergste, die namiddag, toen mijn collega me vertelde van het gemiste telefoontje en het verzoek overbracht om terug te bellen.
"Het gaat niet goed met uw vader, hij heeft al een paar dagen niet gegeten en we kunnen amper nog bloeddruk meten. We hebben voor alle zekerheid de dokter gebeld, ik zal u iets laten weten als hij geweest is".
Nog steeds maakte ik me geen acute zorgen, want mijn vader had de afgelopen paar jaar al enkele keren in de kliniek verbleven maar was telkens weer opgeknapt en teruggekeerd naar zijn vertrouwde kamertje in het rusthuis. Een kwartier later begon het besef door te dringen dat mijn pa wellicht de allerlaatste fase van zijn leven ingetreden was. De dokter sprak over "snelle achteruitgang, de vitale functies die één na één uitvielen". Hoe lang nog, dokter ? Een week, enkele dagen, moeilijk te zeggen, maar als u graag nog even met hem praat zou ik niet te lang wachten.
Op zulke momenten gaat er van alles door je heen, maar de tijd ontbreekt om er bij stil te staan. Ik heb mijn chef op de hoogte gebracht, en ben naar het rusthuis gereden. Onderweg mijn man verwittigd en onze kinderen, die direct beseften dat het afscheid van hun bompa naderde en zonder aarzelen zorgden dat ze naar hem toe konden komen.
Ik zal die namiddag nooit vergeten. Toen ik arriveerde was vader al niet meer bij machte om nog verstaanbaar te communiceren. Hij gaf een angstige indruk, maar kalmeerde toen hij merkte dat ik bij hem was. "Ik ben hier, en ik blijf bij je, pake, ik blijf bij je". Ik gaf hem een voorzichtige kus en aaide zijn magere, ingevallen wang. Ik pakte zijn hand in de mijne en heb ze uren later pas losgelaten, toen hij overleden was, met af en toe een korte onderbreking om zijn lippen te bevochtigen of om zijn gezicht een beetje op te frissen.
Het personeel van het rusthuis was lief en attent. Ze brachten extra zetels voor ons en een grote thermos met koffie en vervulden het minste verzoek in een oogwenk.
Het was na enen 's middags toen ik in 't rusthuis arriveerde, en vader is om half vijf 's namiddags overleden. Veel sneller dan iemand had verwacht, maar zonder pijn en heel rustig, uitgedoofd als een kaarsje.
Hij is gestorven te midden van degenen die hij liefhad, en ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik die laatste uren met hem mocht doorbrengen. Ik weet niet of hij ons nog verstond, maar onze kinderen hebben hem nog verteld dat zij van hem hielden, en hebben hem dat bewezen met hun tederheid en hun nabijheid in zijn laatste ogenblikken.
Toen het einde kwam zakte de grond onder mijn voeten weg en drong het besef onmiddellijk in zijn onverbiddelijke realiteit tot me door, maar nog steeds, meer dan drie jaar later, troost ik mij met de herinnering aan die namiddag. De liefdevolle sfeer, de serene manier waarop we afscheid konden nemen van mijn pa, onze kinderen van hun bompa.
Het lezen van het afscheidsproces van Hettie van haar mama, de lijdensweg die nu al zo lang duurt, deed me besluiten om dit op te schrijven. Omdat de dood deel uitmaakt van het leven en omdat ik Hettie een hart onder de riem wil steken. Ook zij volgt haar hart, en geeft haar moeder het mooiste afscheidsgeschenk dat er bestaat : de liefde van haar kind.
feedback van andere lezers- hettie35
Fijn om dit even te kunnen lezen, lief van je Silvia en heel mooi!
groetjes Hettie
silvia: dank je Hettie !
dikke knuf - tessy
Het geeft troost op een mooie manier afscheid te kunnen nemen Silvia, je hebt dit heel mooi neergezet.
De gedichten en verhalen brengen me ook terug in de tijd, nu 5 jaar geleden toen mijn mama overleed..ze is ook thuis gestorven dank zij mijn zussen, waar ze bij inwoonde, die haar verzorgden. Ik zal hen heel mijn leven dankbaar blijven en hierom respecteren.
silvia: dat kan ik heel goed begrijpen Tessy, op het moment dat zij wegvallen besef je maar al te goed dat het je ouders zijn, de mensen die je op de wereld gezet hebben hé
dank voor je reactie en een heel fijn weekend !
|
