naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Schrijven ontlast

door hettie35

Stilletjes vaak bij bewustzijn ligt ze daar in het grote witte bed. Ze weet dat er geen hoop op genezen is maar lijd in stilte. En wij? Wij pakken haar handen en strelen en fluisteren zachtjes lieve woordjes toe zodat ze weet dat we bij haar zijn. Door haar blindheid moet ze het daar ook van hebben.
Rond het bed staan en hangen allerlei toeters en bellen zoals dat gaat in een ziekenhuis. De belofte
om haar menswaardig in huis te laten sterven ligt als een steen op onze maag. Hij weegt zwaar,
we hebben het altijd heel serieus genomen als we haar iets beloofden.
Des te pijnlijker is het als we in haar vragend gezichtje kijken en toehoren als ze met horten en stoten zegt je hebt het beloofd. Daar wordt je lamgeslagen van neem dat maar van mij aan. Het is een waarschuwing voor andere mensen in een dergelijke situatie beloof niet te snel iets, want het doet pijn als je die belofte niet kan nakomen.
Als het weer even te zwaar wordt dan loopt een van ons weer even naar de koffiekamen voor een bakkie en even diep adem halen, vermoeidheid gaat een rol spelen maat dat heeft niet de hoogste
prioriteit in onze ogen. Het slapen of de dutjes tussendoor zijn zeer onrustig, je denkt steeds weer de telefoon te horen die naast je ligt waar je ook bent.
Schrijven ontlast meer soms dan slapen, want dat kun je niet op bestelling ook al ben je nog zo moe.

feedback van andere lezers

• silvia
  goed dat je het van je af kan schrijven Hettie, maar voel je niet schuldig omwille van deze situatie. Je doet alles wat binnen je bereik ligt voor je moeder met alle liefde die je in je hebt !
  heel veel sterkte !
  
  hettie35: Dank je Silvia, lief van je.
  Groetjes Hettie