Volg ons op facebook
|
< terug
Als ze me missen...
"Ik zou zo dolgraag eens lekker, zo zonder bedenken aan de rol uit mijn bol, wat niet kan, zoals ik al zo vaak heb gemerkt, zonder te worden geconfronteerd met de vervelende gevolgen die dat hebben zal." sprak Evert in één keer de sufzuchtende volzin. Pieter dacht spottend dat zijn collega met die giga longinhoud beter klarinettist had kunnen worden. Tussen neus en lippen door constateerde Eef daarna dat de koffie, die net op tafel stond, te lauw was en dat er best, voor dat geld, een luxer koekje bij had gemogen. Onverstoorbaar zaagde hij door.
"Met mij loopt het leukste nog desastreus af. Ja, ach, ik ben nou eenmaal zo..." muilde hij mees.
Ondanks Eefs fleemstem genoot zijn collega er van hoe de zachtromig dikke toef opgeklopte melk zich mengde door de geurende cappuccino en hij vroeg gortdroog: "Wat houd je tegen Eef?" alsof hij het antwoord niet al twintig keer gehoord had.
"Ik kan dat niet. Er zit me iets in de weg," antwoorde Evert traag en keek door het raam met een blik waar zieligheid zuur en taai, als rinse stroop, afdrupte. Zijn gezicht was er naar gaan staan. Het leek vergroeid aan ongenoegen, vastgebakken aan het vette week klagen over onmin. Hij had een hoofd als een nimmer schoongemaakte koekenpan met die slappe kleurloze mond, waaraan vermoeide vale rimpels hingen. Dat maakte hem veel ouder dan hij was. Zijn achterhoofd leek wel poreus zodat de rest van de onuitgesproken onvrede zich ongevraagd toch langs de slappe strengen van zijn futloze haar wrong. "Zie mij... slachtoffer," stoof het alles stoffig onder dat het waagde in zijn buurt te komen. Ze kenden elkaar als collega's al jaren en Pieter vond dat hij nu echt de kool en de geit niet meer hoefde te sparen. Hij was een geduldig man en ook wel gevoelig, meestal meelevend maar hij was het beu. Evert vroeg altijd op deze negatieve manier aandacht en het leek wel een bodemloze put. Als een ander met suggesties kwam werden die allemaal, niet één uitgezonderd, afgewezen als onmogelijk, raar, dan wel te ver gezocht. Misschien had Piet in de loop van de tijd al wel dertig ideetjes aan de afgekloven man doorgespeeld. Evert pakte echter zichzelf nooit aan en dat klagende toontje stak Pieter onderhand rechtop in zijn zenuwen. Zijn ergernis daarover moest er een keer uit. Vandaag dan maar.
"Hoor eens Evert, je bent vrij om te doen en te laten wat je wilt. Geld genoeg, kind nog kraai. Neuk eens een eind in de rondte, of naai anders iemand jouw eigen oor aan. Maak een wereldreis van je opgepotte geld of geef het aan een goed doel. Ga naar het casino en hang de rijke stinkerd uit of schreeuw desnoods op het marktplein dat je eenzaam bent en een vrouw zoekt, maar doe iets." Pieter schudde het makkelijk uit de mouw, hij had er voldoende over nagedacht. Deze hanggeranium kreeg geen kans meer zijn tijd op te slorpen in de smalle steeg van hun omgang, waarin het steeds meer op éénrichtingsverkeer leek. Laatst had hij nog gedacht:' Iets willen willen vult gaatjes noch praatjes want twee maal plus is min zolang je niets onderneemt.' Hij was vandaag niet makkelijk meer van zijn á propos te brengen.
Evert schokte zijn afgezakte schouders en bleef onaangedaan naar buiten staren. Met een zwaar hoofd maar Piet van Manen weigerde zich medeplichtig te laten maken of door de zeurende Eef voor diens klaagmuur te worden gesleept. "Ach Evert. Wat maakt het uit? Zelfs als er zich de meest uitgelezen kans voordoet, waar een ander een moord voor zou plegen, dan NOG vind JIJ redenen om er niets mee te doen. Zo goed en degelijk als jij, kan ik het niet hoor! Daar heb ik te weinig fantasie voor."
Evert keek hem hoopvol aan, kreeg hij een compliment?
"Je hebt hoogstpersoonlijk, geheel eigenhandig, het enige echte grote almachtige afwachten tot kunst verheven." zei Pieter zonder stemverheffing en Eef liet de woorden als een dobbelsteen tollen in zijn hoofd.
"Je blijft er op hopen dat een ander je gelukkig maakt, zonder er zelf een vinger voor te verroeren." Helaas, op Everts gokkubus prijkten zeven nullen en hij besloot dat hij blij was gemaakt met een dooie mus. Daar werd hij gespannen pissig van en hij bekeek zijn makker gepikeerd. Pieter knikte hem echter open en vriendelijk toe, alsof hij hem zojuist een smakelijk dure, pure bonbon met sterke likeur had aangeboden.
"Heb ik jou vandaag iets gedaan of zo?" sneerde Evert van Bommel om iets terug te zeggen.
"Nee, maar het wordt tijd dat je eens iets minder het slachtoffer uithangt, zo gezellig is dat niet."
Het was lang stil. Achter het glas raakte de wind hen niet, maar buiten leek het minstens zo hevig te stormen als tussen de beide mannen. Blad tuimelde door de goot alsof het aan een wedstrijd meedeed en de lucht leek een wild schilderij waar een oude Nederlandse meester de dag des oordeels op verkondigde.
Evert slobberde zijn kopje leeg en stond geagiteerd op, mompelde dat hij poepen moest.
Op de pot gebeurd zat hij in het enge hok een tijd voor zich heen te mokken. Tussentijds draaide hij een gezonde dikke boodschap, die meurde alsof er een heel regiment stevige kerels zich hadden ontlast naast het riool. Hij vond Pieter al een hele tijd een veel te vrolijke oppervlakkige halve zool. "Het is beter dat ik ander gezelschap zoek. Dat zal de brutale vlerk een lesje leren. Mij zo ongevraagd zijn mening te serveren," moppelde hij terwijl hij zijn handen zo zorgvuldig en lang waste alsof hij leed aan smetvrees.
Bij het tafeltje teruggekomen bleek Pieter de kuierlatten te hebben genomen en Evert concludeerde meteen dat zijn kennis waarschijnlijk te bang was voor de pittige woorden die hij op de wc bijeen had gestonken.
Er lag er briefje van tien euro op zijn schotel en een geel memootje van de zaak kleefde aan het kopje.
"Mocht je me missen ben ik pissen. Er is een steengoede BBC-detective op de TV en jij verder veel plezier met de brommende blokken om overal in je eentje omheen te kunnen mokken."
Evert kreeg ineens het gevoel dat hij net één keer te vaak met koudvuur had gespeeld en dat duwde hij onmiddellijk weg in opkomende woede, waarvan hij niet begreep waar die vandaan kwam.
Hij wist wel moorddadig zeker dat het Piet zijn schuld was.
feedback van andere lezers- jan
knap gedetailleerd beschreven!
grtzz
Dora: Dank je wel Jan, ach ja, Ik vind het wel leuk om dingen uit te rafelen - tessy
Mijn eerste lief zijn naam was Evert, hij was Nederlander..:-)
En ja jij hebt een heel herkenbare stijl, waar ik wel van hou.
Dora: Dank je wel...dat ben ik mezelf niet zo bewust, maar langzaam begin ik het ook wel aan te nemen... - Runner
Op de grote boodschap na een schone dialoog :-)
Dora: Pieter en Eef kunnen zich erbij vinden.
Dank je Henk - bessy
natuurlijk is het piet zijn schuld!!!!!!
zo klaar als een klontje....
een echt dora weer ...
Dora: Dank je wel, bloos bloos...als iets een echte Dora heet dan moet het een herkenbare stijl hebben... - elpe
Hihi, prachtig verhaal tussen deze twee. Ik denk dat iedereen wel ergens ooit zulke karakters is tegengekomen.
? cas(s)ino ?
Dora: Ja kunst je nagaan,
ik weet het niet zekers te wetens
met een of twee essen?
|
