Volg ons op facebook
|
< terug
bekentenissen van een booswicht (12)
Met de komst van Marie-Antoinette leek heel de wereld veranderd. Uren kon ik naar haar staren wanneer zij gehoorzaam de lessen volgde, moederziel alleen aan de ene helft van het lokaal zittend terwijl wij allen streng naar het andere gewezen werden. De denkbeeldige lijn die daardoor gecreëerd werd, kreeg een heel symbolische betekenis naarmate wij ondervonden hoe ver men ging het geslacht waartoe zij behoorde van het onze te scheiden. Wanneer een les ten einde kwam, werd ons steeds met strengheid verzocht in stilte te blijven zitten, opdat Marie-Antoinette zich als eerste, alleen en volkomen in zichzelf gekeerd, het lokaal mocht verlaten. Pas daarna, wanneer de laatste klanken van haar weemoedige voetstappen in de verte afstierven, kregen wij de toestemming ons te verwijderen, ons op die manier geen enkele kans latend haar te spreken tussen de lesuren in. Zelfs het nuttigen van de maaltijden gebeurde in volstrekte afzondering, geenszins zagen wij haar ooit wanneer wij onze monden volpropten. Enkel tijdens de lessen, onder toezicht, konden wij haar zien, hoogstens een drietal meter van ons verwijderd maar verder weg dan de wateren van de Indische Oceaan. Er lag een hele wereld tussen ons en haar, een hachelijke onoverbrugbare vlakte die ons tegelijkertijd afschrikte en fascineerde.
'U laat de jongedame te allen tijde met rust,' benadrukte Zuster Philomène regelmatig, 'u spreekt haar niet aan, u dringt zich niet aan haar op, u verwaardigt u zelfs niet naar haar te kijken. Als ik merk dat uw aandacht tijdens de lessen verslapt als gevolg van ondeugdelijk gedrag, mag u zich straks in mijn bureel komen melden.'
Ondanks de bittere ernst die in haar woorden lag toen zij deze waarschuwing uitgesproken had, waren de zwaktes van het vlees te sterk om de angsten van de ziel te bedwingen. Bijna iedereen schonk Marie-Antoinette de ogen, en bijna iedereen werd op de gebruikelijke wijze daarvoor gestraft. Menig maal was er geschreeuw te horen uit het kantoor van de zuster, en menig maal konden wij horen hoe de roede zich verlustigde aan de ruggen die het havende. Driemaal was ik zelf in haar kantoor beland, en driemaal had zij mij toegetakeld. De brandende pijn in mijn rug was echter een peulschil vergeleken met die in mijn rechterborst, waar een vuur woedde dat alleen gedoofd kon worden door het object van mijn hartstocht op zijn minst te spreken te krijgen.
Tijdens de middag, toen wij ons tegoed deden aan een karig maal, was Marie-Antoinette wederom het meest besproken onderwerp. Met uitzondering van Eusebius, converseerden wij allen met mekaar over deze materie.
'Naar het schijnt eet Marie-Antoinette altijd samen met de zuster,' zei iemand, 'en dat we haar daarom nooit zien tijdens het middagmaal.'
'Ze zeggen dat ze niet kan spreken,' zei nog een ander, 'dat haar tong haar ontnomen is en dat ze daarom afgeschermd wordt.'
Wat waar was van deze veronderstellingen die wij als garen sponnen wisten wij natuurlijk niet. Het gebrek aan antwoorden op de vele vragen die ons teisterden, hadden ons gedwongen voornamelijk te vertrouwen op de kundigheden van onze fantasieën, die vaak hun buitensporigheden niet konden bedwingen. Het feit dat wij Marie-Antoinette nog nooit een woord hadden horen spreken, deed enkelen van ons vermoeden dat zij misschien vervloekt was door de almachtige heerser, dat hij haar tong van haar ontnomen had omdat zij lasterlijke schandelijkheden naar de hemelen gespuugd had. Het scepticisme waarmee ik deze beweringen aanhoorde was krachtig genoeg de mogelijke weerspannigheden van dergelijke hersenspinsels in acht te nemen.
'Jullie jokken er maar op los,' zei ik, 'als je het mij vraagt weten jullie niet waarover jullie spreken. Geen engel zo mooi als haar kan vervloekt zijn.'
'Dat jij je onmiddellijk op je knieën voor haar zou werpen weten we allemaal, Lumière,' zei Alzamor spottend, 'maar dat neemt niet weg dat de rozentuin die jij haar toedicht mogelijk een bos vol brandnetels is.'
'De bewondering op jouw gelaat was anders ook geen kleinigheid,' verweerde ik mij, 'of heb je haar al die tijd alleen maar aangestaard omdat je bang was dat de duivel uit haar zou barsten?'
'Je spot zal je geen verwezenlijking van je dromen opleveren,' reageerde Alzamor, 'hoezeer jij ook bereidt ben je eigen hart uit je lijf te snijden voor haar, nooit zal het je de verlossing schenken waarnaar je snakt. Het litteken op je gezicht siert je niet, het accentueert de lelijkheid die diep in je verborgen ligt. Je denkt toch niet dat een schone deerne als Marie-Antoinette ook maar enig oog zal hebben voor een mismaakte kwal als jij?'
De hardheid waarmee Alzamor zijn woorden sprak doorkliefde mij. Het litteken op mijn gelaat dat mij eeuwig verminkt gelaten had was een vloek die zich niet liet ontzien. In geen honderd jaar kon ik hopen dat dit treiterende brandmerk haar zou ontgaan.
Terwijl de dagen voorbijvlogen deden we er alles aan Marie-Antoinette te naderen. Zelfs Vader Antonius moest toegeven dat het uit de hand begon te lopen. Op een avond, toen wij allen in onze slaapvertrekken lagen, had een schijnbaar zonder vrees zijnd tweetal het gewaagd zich doorheen de duistere coulissen van het internaat te waden om op zoek te gaan naar het slaapvertrek van de schone, jonge deerne die eenieders fantasie overmeesterd had. Ze waren zinnens geweest de locatie ervan te ontwarren en zonodig het domein te betreden als zij de mogelijkheid daartoe wisten te verschalken. Het vuur van hun zondige harten had hen tot deze daad aangezet zonder enige inachtneming van de brute straf die hen tegemoet ging komen als hun schanddaad ontdekt werd. De avond toen deze gebeurtenissen zich afspeelden wisten wij nog niet dat dit gaande was. Het was pas toen het tweetal daadwerkelijk op heterdaad betrapt werd dat alles aan het licht kwam. De lijfstraffen die hen opgelegd werden waren het nieuws van de dag. In detail werden zij beschreven door de broeders, opdat wij eraan herinnerd werden met welke consequenties ongehoorzaamheden gekroond werden.
feedback van andere lezers- hettie35
Weer heerlijk genoten van je verhaal,
groetjes Hettie - jack
Ja, zoals Dora zegt: die welluidende, foutloze volzinnen doen het 'em. Zelfs een heel saai verhaal zou op deze manier aangenaam om lezen zijn.
Eén uitzondering op dat "foutloos": het is " .. geen engek zo mooi als ZIJ ..." En als ik me niet vergis staat er in de vijfde paragraaf een fout (bereiD). Niet dat ik een muggenzifter ben, maar d-t-fouten werken me nu eenmaal danig op de zenuwen...
Zo een volmaakte scheiding tussen de geslachten zou volgens mij nog geen slechte zaak zijn.
Mephistopheles: De dt fout zal ik op een ijverig ogenblik eens aanpassen, niet dat ik uw zenuwen langer wil treiteren dan nodig is.
Een volmaakte scheiding van de geslachten lijkt me een saaie, frustrerende wereld. Voor vrouwen misschien niet. Maar mannen zouden het moelijk krijgen. Niemand meer om hun onderbroek voor hen te wassen.. - koyaanisqatsi
Het verbaast mij dat die gastjes hun polsen niet aan hun bedstee worden vastgebonden. Kwestie van niet met hun ...tje te spelen terwijl deze bekoorlijkheid voor hun ogen danst.
Wederom een schitterend stukje literatuur, Meester Mephisto!
Mephistopheles: tja, spelen is ook een beetje leren hé - jan
ik brand van nieuwsgierigheid naar Marie-Antoinette's antecendenten....
Mephistopheles: die zijn er wel denk ik.. - Dora
Weer eens heerlijk genoten van jouw volzinnen
Het gebrek had(DEN)
rechterborst??? Zit zijn hart rechts?
kan men zich waden? Bedoel je het tweetald had zich op weg begeven om
Mephistopheles: Staan een paar foutjes in, moet ze nog aanpassen.
Met pijn in de rechterborst doelde ik niet noodzakelijk op het hart, dat uiteraard elders in het lichaam te vinden is. Was misschien logischer geweest - Wee
O, ik was zijn booswichtigheid helemaal vergeten. Ik geloof dat ik hem wel mag.
Wat jammer dat het niet verder gaat! Na de Romeinen, wellicht?
x
|
