Volg ons op facebook
|
< terug
Trolley 1955
Hij is spiksplinternieuw, heeft witte lachogen aan de voorkant en glimt diepblauw. Binnen ruiken de bruine banken met de blinkende buis er boven nog naar leer. Men zegt dat ik geen zitvlees heb en dat klopt. Ik hang het liefste aan de glimmende stangen waarvan er een hele rij klaarstaan. Het is leuk dat voor kinderen aan klimpalen is gedacht, vind ik.
"Ik ben géén aap," snoeft Broer neerbuigend, loopt nors door en ploft met afstandelijke blik in het hoekje op de achterbank. Ik weet het wel, hij heeft een slecht humeur. Als de bus wegrijdt til ik mijn voeten op en draai een apenrondje om de stang. Moeder sommeert me naast haar te komen zitten, maar verderop zit een verfrommelde mevrouw weggedoken in een fel gekleurde doek. Ik herken het plaatje van Broers boek: "Pietje Bel heeft kiespijn. " De knoop van de sjaal zit niet onder maar boven op haar hoofd. 'Dat boek jokt vast net als Broer,' denk ik, want mijn broer maakt mij bang als hij beneden komt om in het zoete rein te slapen. Vaak sist en gromt hij eng, dat Satan me op een kwade dag komt halen, maar pappa zei laatst dat hij maar wat verzint om me te plagen.
"Heef u auzeer?" vraag ik de gepijnigde mevrouw. Pruillippend houd ik mijn hoofd schuin. Dat gaat vanzelf als ik iets erg vind. Verscholen in haar grijze grofgeweven winterjas, ik denk dat hij vuil is, knikt ze verrast en haar hoofd wipt omhoog zodat ik zie dat ze toch een nek heeft.
"Doet het veel erg au?" piep ik meelevend zoals toen pop Liesje haar armpjes kwijt was en ze glimlacht. Mamma sist dat ik moet komen maar de mevrouw is niet boos op mij en ik houd me stevig vast.
"Doet het minder au as ude das omdoet?" vraag ik en ze kijkt nu niet meer of het zeer doet, knikt nogmaals en de kreukels glijden uit haar voorhoofd. Ik tik tegen mijn voortanden.
"Ikke heb kleine tandies, mamma zeg mellukietandies, die foetsie vallen, want ikke lus nie melluk." Ze ziet aan mijn opgetrokken schouders en scheve hoofdknikje dat ik er vrede mee heb, omdat er niets aan te doen is dat ik geen melk lust. "Nu nog nie foetsie tandies hoor, nee ander keertje. Voggend jaar ofso. Doet nie au zeg pappa." Het is fijn met haar te praten en de mensen om haar heen glimlachen vriendelijk. Ik heb tijd genoeg, zie ik, want we zijn nog lang niet bij de zwaaiende mannen in het park, waar we er uit moeten.
"Mamma heef nie au-zere tandies. Kun u niedoen as mammie?" vraag ik en ze kijkt hoopvol naar mij op. Moeder snauwt nog eens dat ik moet komen want straks val ik. Alsof ik zo dom ben. Ik draai nog eens lekker om de stang zoefoef, wel twee maal rond want de bus trekt snel op. Met opgetrokken benen. Mijn zondagse jurk waait wijd uit als een molentje. En dan ineens gebeurt het. Natuurlijk, dat is HET!
"Waarom doetu niet as mij moeder?" vraag ik blij en de opgetrokken wenkbrauwen maken duidelijk dat ze mamma's formidabel fantastisch foefje niet kent. 'Deze mevrouw blaast of gromt niet en haar ogen zijn lief.' Ik heb het nog niet gedacht of ja hoor..."Norrra, kom hierrrr of anders!..." gebiedt mamma met op elkaar geklemde kaken. Ik snap er niets van. Ik sta immers stevig met beide armen om de glimpaal geklemd en ik roep dat ik echt niet val. Ik moet nu wel opschieten want de brug komt er in de verte al aan. De pijnmevrouw zal blij zijn.
"Doetu maar als mammie." knik ik heftig want ik weet zeker dat dat werkt.
"Haal u tandies uit." Ze schatert nu zelfs hardop zoals de anderen om ons heen.
"Op wassetafel in beketje! Ech waar hoor. Dan doen tandies niemeer au."
Iedereen vindt het een geweldige oplossing. Links en rechts klinkt bewonderend gegniffel en zodra de bus bij de volgende halte stopt stapt een trots PauwenNoortje naar voren. Mamma begrijpt uiteraard nu wel dat ik dit eerst aan die mevrouw moest vertellen. Dat blijkt een héél verkeerde aanname. Mamma is juist zéér ontsteld en ik krijg het op slag alarmerend koud. Als ik niet beter wist zou ik moeten oplossen. Rood en kwaad snijdt ze mij met haar ogen in worstenplakjes voor bij de boerenkool, terwijl pappa bijna in lachen uitbarst. Met pretsterretjes in zijn ogen kijkt hij alsof ik alles flink heb opgevrolijkt en rillend kruip ik op zijn schoot. Hij neemt mamma ook bij de hand, geeft er kneepjes in en ik hoor wat hij fluistert.
"Rie, ze weet nog niet wat ze wel en niet zeggen kan, lieverd. Trek het je toch niet aan."
"Ze heeft naar me te luisteren. Ik sta voor spot en spiegel te kijk." gruizelgromt ze in de kraag van vaders regenjas. Bang word ik van het purperen gezicht waarin brandende kooltjes gloeien. Pappa geeft geruststellende klopjes op haar arm en ik snap niet wat er fout is om te helpen?
Stom kind, loeren Broers ogen verwijtend en hij kijkt alsof hij niet bij ons hoort. Kan ik nooit iets goed doen? Ook niet voor een ander? Ik kruip dichter tegen pappa aan en zuig verwoed aan mijn vingers. We zijn bijna bij de mooie mannen, dat helpt want ze lachen altijd. Ik weet dat we er uit moeten en glij vast van pappa's schoot, houd me vast aan de revers van zijn jas en zwaai enthousiast naar buiten. De deftige oud-militairen van de Knil lachen ondanks het debacle nog wel naar mij. Dat stelt me toch gerust. Mamma is kwaad maar de stoere heren met belangrijke gouden petten en schitterknopen op de uniformen niet, oh zo!
"Kijk pappa, Brombeekmeheren brommen niet." stoot ik hem aan en hij zwaait mee. We drommen naar de uitgang als Broer met zijn handen een lange neus maakt en zegt dat ik een domoor ben. "Het is Bronbeek, stommerd, met de n van neus," slangt hij sissent achter mij, voordat pappa buiten zijn armen uitspreidt om me op te vangen. Ik durf al van de hoge treeplank te springen en zingend huppel ik aan pappa's hand mee naar mijn allerliefste opoe…Brommebeke brommen niet. Nietepiet en zwatte Sint met het kind. Ikke zou op schootje als ik wou, bij die mefouw, auweau, koppie krauw... ..lalala. jalala.
feedback van andere lezers- Anjer
Dit heb ik in één teug uitgelezen! grt Anjer
Dora: Dank je, ach ja... vroeger was het leven ook schrikachtig. Dit is een onderdeel van een autobio boek... - tessy
Heerlijk geschreven Doortje, ik mocht mee met de bus, en wat fijn dat het kind zo bekommerd is om de medemens..en ik denk bijna zeker dat ze dat nog steeds is.
Dora: Ja, dat klopt wel... mijn moeder, ach gossie... dank je Tess... - silvia
heerlijk verhaaltje Dora !
Dora: Dank je Silvia.Tijdsbeeld denk ik dat veel mensen mee hebben gemaakt? - bessy
gelezen en in de huid van het kind gekropen,
spontaniteit die de kop wordt ingedrukt maar een kind dat zich niet van de wijs laat brengen. Ze weet wat ze wil, maar is ook begaan met de pijn van da ander, wil raadgeven zo klein als ze is......
duidelijk geschreven
Dora: Dank je Bessy, het is te overleven he, men wordt er niet altijd minder van, leert jong jezelf gelukkig houden...
|
