Volg ons op facebook
|
< terug
Een eigen huis, oh nee...
Half negen, bloedhete sterke koffie staat in de thermoskan en op de eettafel ligt waar in de brief om gevraagd werd. Met kloppend hart bijeengezocht: alle papieren, jaaropgaven, etc. en nog aardig wat meer. Stapels, nu ik die verzamelde plastic zakken leeg moest halen, kon ik meteen sorteren… Eindelijk de druk van de ketel, men neemt het van me over… Daar zijn mijn redders. De mensen van de 'Formulieren Brigade.' kijken waarderend naar de tafel. Zij zullen een weg graven in de verwaarloosde administratie, mijn belastingvarkentje wassen.
"Ja weet u, u bent voor ons een mooie leerschool." zegt de stagiaire bij de eerste slok koffie, "want zoals u zien we het niet vaak, met een eigen woning."
"Ik heb geprobeerd het huis te verkopen, maar dat lukte niet" vul ik aan. Waarom heb ik nou ineens toch het gevoel dat ik hier ook weer niets mee op ga schieten?
"Want we helpen normaliter mensen die gehuurd zitten." gaat haar leermeesteres verder.
Zuchtend zie ik de afgelopen veertien positieve dagen vervliegen alsof aceton rigoureus de glanslak van mijn hoop verwijdert. "Ja, ik vermoedde het al." fluister ik en mijn gezicht hangt in slappe treurvellen.
"Dat hoor ik al drieëndertig jaar en ik herinner me er zoveel voorbeelden van. Ooit had ik rechtsbijstand nodig en belde de sociale raadslieden. Zij zijn immers voor mensen met het minimum."glimlach ik als een boer met kiespijn
"Ik moest een huurder nemen om rond te komen. Hij betaalde helaas niet en ik kon hem ook niet weg krijgen, haha, Door weer in de bocht: wel de last en de lust stond op de tocht, zeg maar."
Ze knikken, glimlachen, nippen koffie en weigeren een koekje.
"Dat was toen jammer maar helaas. Nee mevrouw, huiseigenaren moeten een advocaat in de arm nemen. Dat ik die niet betalen kon kwam niet langs de regeltjes en ik heb al zo vaak de kastanjes voor anderen uit het vuur gehaald. Ik ben op, leeg, amen uit." zeg ik en kan het niet eens meer opbrengen mijn stem te verheffen. Ze vragen of ik snap dat zij er zijn voor de minst bedeelden. Ik knik, natuurlijk, velen hebben het slechter. Hun vragenformulier wordt bestudeerd, dat op maat is gesneden… voor hurende armoedzaaiers. Drie dames, één die moet worden geholpen, twee die wel willen. Dan controleren ze mijn inkomen en uitgaven. Wel erg schameltjes, geven ze toe. "Zoveel geeft u aan boodschappen niet uit." Ik vertel dat ik 40 jaar geleden van dat bedrag heb gestudeerd, heb het vast voor hen uitgerekend.
"Ziet u, als alle vaste lasten zijn betaald heb ik 1,44 per dag over. Ik wilde mijn hand niet ophouden, betaalde mijn uitkering tot ik eruit kon. Had ik het minimum maar een huis, dat van de bank is… daarom maak ik geen kans op… en … plus... en zus en ook niet op zo, tel ik op mijn vingers uit…" ze knikken er wat af, hebben begrip.
"Ja, want ziet u, tegemoetkoming, nee, als er overwaarde is, mmja mjaa. Al met al zou het toch mogelijk moeten zijn om…De koffie is sterk, zie ik en ik denk dat ik me niet aan moet stellen want ik eet het immers al jaren zo zout? Dat dien ik gewoon een plaatsje te geven…
"De kortingskaart? Dat wordt afgewogen aan…" zegt de ander voorzichtig want…
"Ik heb destijds een huis gekocht om mijn eigen baan te scheppen… stond onvrijwillig alleen met mijn kind." Ze knikken. "Die belasting teruggave… eh, we gaan voor u kijken, als onze baas het goed vindt. En u moet zich niet schamen hoor, ik noem maar even een doemscenario op… we kunnen er misschien wel voor zorgen dat u van de voedselbank… u moet natuurlijk wel eten." zegt de stagiair meelevend. Zo moe ben ik van tegen de stroom roeien.
Daar zitten we dus. Door Weltevree en ik, doorgelicht, hulp gevraagd, hoop gehad, lid op de neus. Oh was ik maar… bij moe-hoeder thuis geble-he-ven, klinkt het oude liedje in mijn hoofd.
feedback van andere lezers- tessy
En ik die dacht dat het er enkel in België zo chaotisch aan toe ging in openbare diensten..pff om moedeloos van te worden Doortje, gelukkig behoud je je gevoel voor humor.
Dora: Dank je Tess, ja waar zouden we zijn zonder een beetje zelfspot? - bessy
goed verhaal, doorke, een eigen huis wat je niet kunt verkopen, een bank die alles wat er is en niet is opstrijkt ....
hulp vragen, mensen die ernaar kijken, en de deksel op je neus krijgen...
kus
Dora: Je weet Bessy, ik zie het positief, klaag niet snel maar meestal, dat kan ik na 33 jaar alleen echt wel concluderen, tref ik van alle mogelijkheden de minst gunstige. Zijn er nog mensen die jaloers zijn, haha - jan
eigen haard is goud waard, maar niet zonder hout!
grtzz
Dora: Zoals het klokje... ik heb er vier en er wil er maar één lopen, ze vreten batterijen, maar kennelijk ontneem ik hen de kracht? Haha, humor, wat jij Jan? Bedankt maar weer.... - Anjer
Ja Dora hier kan ik me in vinden, en van schrijven zullen we ook niet rijker worden! grt Anjer "you read a lot in the words of a writer"
Dora: Dank je wel. ik wil het toch ooit proberen er mijn geld mee te verdienen. de aanhouder wint - Runner
Een eigen huis, maar niet altijd een kap onder de zon.
Goed verhaal!
Dora: Dank je Runner. Rene Froger zit uiteraard niet met mijn perikelen...
|
