|
< terug
Zomaar wat mijmeringen
De noordoosten wind joelt om het huis en brengt de stuifsneeuw met zich mee, waaieinde van bomen struiken en grasvelden. De zwarte roeken steken in hun zwarte verenpak fel af tegen het wit van de sneeuw. Alleen dik ingeduffeld is het nog te doen om de neus buiten de deur te steken.
Maar dan zie je ook wat, al zijn het wel de dingen waar je op moet letten. Hier en daar duiken er in de tuinen weer sneeuwpoppen op wat mij terug brengt naar mijn jeugdjaren.
Toen was het maken van sneeuwpoppen ook al een ding, iets leuks om te doen. Een pijp in zijn gekoolde mond van een stokje met een kastanje eraan vast.
De neus van een fel gekleurde oranje winterpeen en een steels gepikte pet van mijn opa erbovenop. Op de dikke buik allemaal zwarte kooltjes op een rij, wat hadden we een winterpret. Toen werd het lichaam nog niet geplaagd door de voortkruipende reuma die tevens het weerstation is voor mij. Ik
heb het weerbericht niet nodig sneeuw kruipt al dagen van tevoren in de botten en de wind in mijn hoofd. Maar dat neem ik voor lief het is toch niet anders. Ik geniet als overal de pindaslingers en vetbollen weer tevoorschijn komen en de koolmeesjes aan komen vliegen. Soms zitten er ook roodborstjes bij, het is een lust voor het oog om daar naar te mogen kijken. Ijverig pikkende en
ook naar elkaar om vooral het lekkerste deel zelf te mogen behouden zijn ze druk in de weer.
In de hulstboom een eindje verderop vliegen ze ook met de rode besjes in hun bek, die rode kleur
staat gelijk weer zo warm en gezellig ondanks de koude. Een druk vogelleven speelt zich voor mijn raam af. Deze kleine dingen daar kan ik blij van worden en maken een dag weer een beetje goed
tussen alle trieste dingen door. Gisteren was ik nog bij de vijver die gedeeltelijk is dichtgevroren,
alleen een wak dat is opengehouden voor de watervogels. Een reiger staat eenzaam als een oudheertje ineen gekrompen aan de rand spiedend naar een visje. Ik vind ze net oude heertjes in hun grijze verenpak. Als ik mijn zak met stukjes brood tevoorschijn haal komen er vele eenden al snaterend op mij af. En voor ik heb erg in heb is de kring om mij heen gevormd met eenden die wachten op mijn brood. Een mooi moment met als uitzich een witte treurwilg door rijp en sneeuw
omgeven. Ik geniet en heb niets meer nodig dan dit, het weegt niet tegen al het luxe op dat
veel mensen prefereren.
feedback van andere lezers- Runner
Geniet er van!
hettie35: Doe ik zeker,
groetjes Hettie - Wardibald
Alles sluit mooi aan elkaar in een goed geheel, met alweer een aardige conclusie op het einde.
Soms schrijf je wel twee maal hetzelfde waar dat niet hoeft. Die roeken kunnen perfect in de sneeuw opvallen met maar één maal zwart te gebruiken. Wat verder, die reiger, je vergelijkt die -heel- goed met een oud heertje, maar dat houd je, (bv.) de eerste keer beter nog even achter de hand. Een beetje zoals je een troefkaart pas speelt op het beste moment.
hettie35: Fijne feedback, dank je Wardibald
groetjes Hettie - Dora
ja die steenkooltjes mochten we toen uit de kolenkit pakken, zijn die er nog? Petje af Hettie, leuk om te lezen weer...
hettie35: Dank je Dora , ja ze zijn er nog wel maar niet zoveel meer dat kinderen ze gewoon kunnen pakken.
Groetjes Hettie - Anjer
Mooi zomaar wat mijMeringen , of is het mijneringen? even opzoeken! grt Anjer
hettie35: Je hebt helemaal gelijk, heb het al veranderd, een te snelle typefout, dank je voor het lezen. Groetjes Hettie
|
