Volg ons op facebook
|
< terug
Een deur openen... de ander sluiten
Op mijn zestiende las ik in populair wetenschappelijke boeken:
Herinneringen voor het vierde levensjaar zijn niet 'echt'. Een kind slaat tot die leeftijd belevenissen op in het onderbewuste en daarna is het niet terug te halen. Men schreef dat kleutermemories van 'horen-zeggen' afkomstig waren, dat het kind ze 'verzon' aan de hand van foto's en ik zat raar te kijken. Ik wist het zonder haarscherpe kiekjes. Compleet met gevoelens, plaatsbepaling, reuk, intonatie, lichaamstaal, het weer en ook wat ik toen dacht. Mijn moeder verzweeg die dingen juist angstvallig tegenover anderen, dus hoe kon ik het weten van horen zeggen? Ik voelde altijd wel dat het 'moederding' niet klopte.
Nog niet zo lang geleden is het bekend geworden. Het autobiografische geheugen treedt bij alle kinderen op een ander tijdstip in werking. Nu snap ik waarom ik óók niet aan de conclusies in die boeken voldeed, die zeiden: Het slachtoffer van mishandeling wordt later vaak zelf dader!
Vrolijk, blij en succesvol was ik. Gelukkig met mezelf en mijn leven. De a.s- vader negeerde me echter vanaf de eerste dag dat ik in verwachting was. Ik, de overvol leven trots rondstappend a.s-moeder werd geestelijk dagelijks meer uitgeroofd, tot ik een holle boom leek en het noodzakelijk was zonder hem met een deskundige te praten. Jaap heette de psycholoog die vroeg hoe ik de eenzaamheid aanpakte.
"Dat zet ik uit." zei ik droogweg. Zonder blikken of blozen. Hij keek eerst verbaasd, onderzocht me vorsend met zijn ogen en klonk daarna alsof ik doodleuk had verklapt het ei van Columbus ontdekt te hebben.
"Hoe doe je dat dan?"
"Ik heb een knopje. Daarmee stel ik het verdriet uit tot ik er tijd voor heb. Als het te erg wordt doe ik het weg, niet om te verdringen. Ik zet het in de wacht en zo leef ik optimaal in het nu, kan ik totaal van haar genieten als mijn kind wakker is." legde ik uit.
Dat niet iedereen dat zo deed werd me toen pas duidelijk want Jaap schudde glimlachend zijn hoofd.
"Dan gaan we daar mee aan het werk." zei hij opgewekt. Ik vond het best, alles leek me honderdmaal aangenamer dan wachten tot mijn man wist wat hij met mij en zijn kind van zes weken wilde.
"Het is makkelijk zo'n knopje, maar misschien is het tijd om te bekijken hoe het heden daaronder met vroeger is gelinkt." legde Jaap uit en vroeg naar de eerste herinnering van eenzaamheid. Zonder enige moeite produceerde ik binnen no time een paar voorbeelden. Het was kinderlijk eenvoudig. Treurig en schrijnend maar die trieste belevingen stonden gewoon op schappen totdat Jaap ernaar vroeg. Keurig gesorteerd als gewonnen trofeeën, waarheden die er altijd waren en waar je niets aan verandert. Het ging over de tijd dat ik nog lang niet naar de kleuterschool mocht, tussen de middag sliep en hopeloos verlangend naast mijn moeder zat. Aan haar voeten, op de harde kokosmat. Haar aanraken was taboe.
"Toen was ik al volgepompt met vernietigende waardeoordelen, allemaal negatief. Ik wachtte braaf tot ma tijd had, maar ik mocht nooit op schoot en leefde constant tussen gebrom en onbegrijpelijke aanwijzingen. Pa en ma zaten niet op een lijn en ik klikte nooit over de onverdiende klappen of haar rare veroordelingen. Ze begreep niets." zei ik verrast dat het voor het grijpen lag. Ik had er nooit meer over nagedacht.
"Ben je het met die oordelen eens?" wilde Jaap weten en ik lachte hem bijna uit.
"Natuurlijk niet, haha, kom zeg. Ik ben wel goed maar niet gek." en hij schoot ook in de lach, probeerde te verhullen hoe verbaasd hij hierover was, want normaliter zou ik toch op zijn minst...
"Ik gaf mezelf de liefde die ik tekort kwam, fantaseerde er eenvoudig over. Maar vertel jij mij dan eens, Jaap: hoe kan het dat ik het nog weet als het volgens de boeken onverwerkbaar in het onbewuste ligt?"
Hij leek dit niet vaak bij de hand gehad te hebben en haalde zijn schouders op, gaf me een zinnetje mee, waar ik als huiswerk over na moest denken. Die week vloog om, want door die ene zin ging ineens de deur open die ik tot dan over het hoofd had gezien en plotsklaps waren de overeenkomsten overduidelijk, als hing er een expositie expressieve schilderijen aan de wand.
"Wie denkt hij dat ie is, zijn kind en mij te behandelen als oud vuil? Ik ben GEEN meubilair. Graag of niet. Wat heb ik aan een vent die mij behandelt zoals mijn moeder deed?" vroeg ik Jaap de week erop.
"Ik ben geen drie meer, laat me zéker door mijn man niet zo behandelen. Ma wist totaal niet wat ze met een baby of hummeltje aan moest maar ik was er altijd heilig van overtuigd dat ik mijn kind zo'n behandeling nooit zou geven." zei ik en Jaap knikte. Ik zat veilig terug op de plek van vóór dat het zelfrespect zo'n knauw had gekregen toen de a.s vader mij ervan verdacht vreemd te zijn gegaan…
"De waard heeft zijn gast vertrouwd zoals hij zelf was, maar zo gek krijgt niemand mij dat ik me druk maak over zo'n lapzwans." zei ik en Jaap vond dat ik voor mijn huiswerk wel een ruim voldoende had verdiend.
"Mijn a.s. ex moet de consequenties maar dragen van zijn verraad in plaats van zich te gedragen alsof het mijn schuld is." zei ik en concentreerde mij de eerste tijd volledig op en genoot met plezier van de verzorging van MIJN liefdesbaby. Ongehinderd moederde ik vanuit mijn hart over mijn kind...zoals ik op mijn derde al wist dat ik zou doen. Ik ben blij dat mijn supervroege autobiografische geheugen ervoor zorgde dat ik mishandeling inschatte als tekortkoming van de 'dader'.
feedback van andere lezers- Runner
Een analytische reis door het verleden met niet altijd fraaie beelden!
Dora: Ja Runner, blijven schaven, kiezen en keren...maar nog steeds een genot om ermee te spelen. En die minder fraaie dingen? Is dat niet net zo'n goede aanleiding om er iets over te verhalen, ik vertel ook graag de mooie herinnerdingen, immers. - bessy
Zoveel meegemaakt en er zo duidelijk en eerlijk over durven en kunnen schrijven
ik neem er mijn petje voor af
knuf
Dora: Dank je Bessy, ach ja... zo worden het tenminste nog leesbare verhalen en wie weet helpt het wel iemand of haalt het sommige mensen wel uit een impasse... - koyaanisqatsi
Ontwaar ik daar een kindertijd in de loden schaduw van Calvijn??
Dora: Zo iets, maar ik ben er glansrijk rijker van geworden van alle loden projectielen. Ze troffen nimmer doel. Morgen deel twee van autobiografisch geheugen... dank je - jan
je bent geboren in een tijd dat het woord knuffelen niet bestond en Mama's schoot alleen om te baren was, maar gezond of logisch is zo'n afwijzing voor een relatie niet... wat je niet krijgt als kind kun je ook niet opslaan in de 'map' liefde om het later 'eventueel'
te kunnen publiceren;-)
Dora: autobiogeheugen, ... als ik dat niet had gehad zat ik nu waarschijnlijk achter slot en grendel wegens moord of zo... Ik had een vader die het woord liefde GROOT wist te schrijven. Gelukkig heeft hij ook niemand vermoord, < : ))) want toen hij erachter kwam wat schoonzoon ... oef.... - tessy
Klaar en duidelijk geschreven Dora..mijn verste herinnering gaat terug toen ik een jaar of vier/vijf was, misschien omdat het zo ingrijpend was want mijn zusje van zeven liep toen onder een auto en heeft heel lang in het ziekenhuis in een coma gelegen.
Frappant, mannen die vreemdgaan en voor zichzelf uitmaken dat het hun eigen schuld niet is, alsof ze er zelf niet bij waren en het gewild hebben ..de arme onschuldige slachtoffers van slechte vrouwen..bah te laf om hun verantwoording te nemen.
Dora: Maar goed dat uitgevonden is dat het autobiografisch aan iets ligt waar niemand zelf iets aan kan doen.... De deskundigen kijken wel vreemd op, maar ja, er zijn zoveel dingen die inmiddels anders worden bekeken...
|
