|
< terug
De verloren schoen
Hij was een voorbeeld voor de buurt, nee voor de hele gemeenschap. Zijn stoepje schoongeveegd, zijn tuintje kaalgeharkt, zijn kleren tiptop verzorgd, hijzelf gladgeschoren, keurig geknipt en om iedereen te overtuigen van zijn volmaaktheid ging hij zondags twee keer naar de kerk. Altijd goed zichtbaar voor de elite en minzaam knikkend naar de mindere massa om hem heen. En als de burgemeester het kon zien gaf hij de zwerver in het bushokje een muntstuk. Ja, zijn woonplaats mocht blij met hem zijn. Zelfs na het vervelende voorval van vanmorgen wist hij zich nog netjes te presenteren, hij wist zeker dat niemand opmerkte dat hij maar een schoen aanhad. Het was wel wat hinderlijk op het grindpad geweest, maar nu liep net zo kaarsrecht als anders.
Het was een hele schok geweest toen hij zag dat zijn werkster De Doos had geopend. Ze lag op haar knieën door de spullen te graaien toen hij de kamer binnenkwam. Gelukkig was hij snel van reageren en had hij haar voor ze op kon staan met moeders vaas neergeslagen. Dit keer had de vaas het niet overleefd. Daarom moest hij nu ook naar het postkantoor. Hij had meteen na het opruimen een schadeformulier ingevuld en dat moest direct naar de verzekering gestuurd. Je moest zoiets niet uitstellen.
Het was nog een heel gedoe geweest om de werkster bij de anderen op te bergen. De jaren begonnen te tellen en het had hem veel kracht en behendigheid gekost om het lichaam naar de oude ijskelder te krijgen. Met moeite had hij haar tussen de klusjesman en zijn moeder ingeduwd, de armen van zijn broer bond hij aan elkaar om de werkster heen. Maar hij kon de deur niet meer goed sluitend krijgen. Dus had hij die dicht moeten smeren met specie en voor alle zekerheid had hij er een kast voorgeschoven, het zou heel slordig staan als die deur steeds openging. Helaas was hij iets te gehaast geweest, de specie was nog nat geweest en zijn schoen was in de prut blijven steken, hij had te laat gemerkt en zodoende zat zijn schoen nu achter de kast. Gelukkig had hij de rest wel gladjes kunnen af werken. Even had hij overwogen om zijn andere schoenen aan te trekken, maar het was toch erg ongepast om zijn zwarte kerkschoenen aan te trekken bij zijn blauwe daagse pak. Nee, dat kon toch echt niet. Dus was hij op een schoen de inhoud van de doos en de scherven van de vaas gaan opruimen. Dat had even geduurd, want alles moest wel weer heel netjes in De Doos komen.
Jammer toch dat de werkster de inhoud had gezien, nu moest hij weer op zoek naar een ander. Hij haatte veranderingen, het verstoorde zijn orde zo. Voorzichtig had hij alle spullen weer in de doos gedaan. De Doos der domme dingen, zoals hij hem in gedachten altijd noemde. Hij kon die dingen niet weggooien, stel je voor dat iemand ze in zijn vuilnis zou ontdekken. En verbranden gaf zo'n stank, dat kon hij niet verdragen. Nee, alles ging weer in de goede volgorde in de doos. Daarna zou hij hem dichtplakken en dit keer zou hij hem toch maar in de lade met het slot zetten. De kelder was nu vol, hij kon niemand meer kwijt, dus mocht niemand meer de kans krijgen om de inhoud van de doos te zien.
Zelf bekeek hij ze voor de laatste keer. Het vlaggetje, petje en shirt van Sparta. Stel je toch voor dat iemand in zijn kerk zou weten dat hij supporter van de voetbalclub in een andere plaats was.
Daarbovenop legde hij heel zachtjes zijn lidmaatschapskaart van de homoclub uit zijn jeugd. Hij had goede herinneringen aan die club, maar niemand mocht weten dat hij er ooit lid van was geweest.
De pen, die hij had meegenomen van het bedrijf van zijn vriend, legde hij er naast. Maar eerst las hij het opschrift nog eens en bewonderde fraaie strakke vormgeving. De gouden pen en de kaart werden bedekt met de bekeuring voor het rijden op een fiets zonder deugdelijke bel. Bij het zien van dat papier kleurde hij van schaamte.
De ketting die zijn moeder droeg toen zij de doos had gevonden smeet hij er bovenop. Dan kwam de bal waarmee zijn broer de doos van de kast had gegooid, de hamer waarmee hij de klusjesman had gevloerd en tot slot de scherven van moeders vaas. Hij liet alleen het stukje met het stempel van de fabriek uit de doos. Hij moest immers voor de verzekering wel kunnen bewijzen dat de vaas zo duur was geweest.
Met een zucht sloot hij de doos, plakte hem zorgvuldig dicht, maakte de lade leeg, plaatste de doos zachtjes in de lade, veilig op slot. Het sleuteltje stopte hij voorlopig in zijn scheertas, later zou hij dat wel in de nieuwe vaas verstoppen.
Het was een mooie dag en hij liep heel plezierig naar het postkantoor, groette iedereen netjes en raapte een stukje papier op in de hal van het postkantoor. Toen zijn mobiele telefoon ging verontschuldigde hij zich bij de mensen in de rij en zei tegen zijn eigen stem dat hij in een openbare ruimte was en later wel terug zou bellen. Stom, hij was vergeten om de automatische boodschap uit te zetten. Zonde van het geld, zijn werkster hoefde hij nu niet meer wijs te maken dat hij belangrijk genoeg was om mobiel gebeld te worden. Maar ach, nu dacht iedereen in het postkantoor dat hij heel druk bezet was, ze keken allemaal naar hem.
Hij voelde zich goed. Deze dag was een mijlpaal geworden, zijn doos kon nooit meer gevonden worden en de werkster was de vijfde geweest. Hij vierde dus een lustrum.
feedback van andere lezers- Marlis
Krachtig verhaal met een ironisch luguber trekje overgoten met een knappe schrijfstijl... Hier lust ik er wel meer van. Héél graag gelezen!
puk: Dank je. ik zalmijn best doen op meer. - vieke
Knap geschreven en omschreven! Dit stukje heb ik heel graag gelezen...
puk: Dank je, ik doe mijn best voor meer. - Jelsi
Mooi en goed geschreven.
Wel een goed idee om zoiets als motief voor een moord uit te zoeken. - harmandi
Hele sterke opbouw van je verhaal. Veelbelovend!
puk: Bedankt. - drebddronefish
Ik kan in de ironie jouw schrijverschap smaken, zo heb ik het graag, groetjes
puk: Dank je.
|
