Volg ons op facebook
|
< terug
Dover Beach .1
Didi zat achterover geleund in haar strandstoel en woelde met haar blote voeten door de hoop gladde ronde steentjes. Het maakte een ritselend geluid. Ze had haar zomerjurk opgetroken tot boven haar knieën, haar lange slanke benen hadden de kleur van lichte honing. Didi, zijn grootmoeder. Hij noemde haar gewoon Didi, net als iedereen. Ze zag er nog jong uit. Een mannenverslindster, had zijn moeder haar eens genoemd.
'Daar ergens in de wazige verte moet Scheveningen liggen,' wees ze. Hij keek uit over het kiezelstrand en over de grijze watervlakte van de Noordzee.
'Volgens een gedicht dat ik op school heb geleerd, kun je van hier de lichten van de Franse kust zien als het donker is,' zei hij. Hij ging voor haar staan en declameerde:
'The sea is calm tonight.
The tide is full, the moon lies fair
Upon the straits;-- on the French coast the light
Gleams and is gone; the cliffs of England stand,
Glimmering and vast, out on the tranquil bay...'
'Wat knap van je,' riep ze. 'Vind je ook niet, Nicolien?' Ze keek opzij naar haar dochter, zijn moeder, die weggezonken in een grote houten stoel met kussens naast haar zat. Zijn moeder glimlachte; ze zei niets.
'Het gedicht ken ik uit m'n hoofd,' zei hij.
'Waarom uit je hoofd? Moet dat op die school?' Didi keek hem verwonderd aan. 'Vertel eens wat meer over die prestigieuze Engelse school van je, over Craynbourne College.'
Hij trok zijn schouders op. Wat zou hij haar kunnen vertellen? Dat zijn klasgenoten hem niet Rogier noemden maar op zijn Engels: Roger. En soms spottend: Jolly Roger. Omdat hij altijd fronsde als hij zich ergens op concentreerde; ze vonden dat hij er somber uitzag, vreugdeloos - anything but jolly; quite the opposite, really. Nee, daar begon hij maar liever niet over.
'Ik ben ingedeeld bij Kipling House. Genoemd naar een beroemd schrijver die honderd jaar geleden een gedicht schreef -- 'IF'. Die ken ik ook uit m'n hoofd. Zal ik het gedicht opzeggen?'
'Kipling? Wel eens van gehoord - Kipling: ik vind dat zo'n leuke naam, net een stukje kip. Zoiets als kibbeling. Doe mij maar twee stukjes kipling met satésaus alstublieft.' Ze keek hem aan. 'Toe maar. Draag dat gedicht eens voor.'
Hij begon. 'If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you...'
Hij keek er grimmig en vastberaden bij, zoals hij Mister Fauwkes had zien doen toen de man, zijn favorite leraar, het gedicht in de klas declameerde. Rogier droeg het zonder haperen voor.
Didi zei: 'Jullie leren toch wel heel andere dingen op school dan leerlingen op Nederlandse scholen.'
'Alleen Rogier doet zulke dingen,' zei Nicolien. 'Die leraar schijnt iemand te zijn als de docent uit de film Dead Poets Society, een inspirerend type.'
Didi keek uit over het glinsterende water. Ze wees naar het Noord-Oosten. 'Scheveningen,' zei ze mijmerend. 'Weet je nog wel hoe we daar vorig jaar over het zand liepen langs de vloedlijn? En toen wat later gebakken vis gegeten hebben?' Ze zuchtte. 'Weten jullie zeker dat je niet terug wil, naar Nederland, naar ons oude huis?' Ze keek naar haar dochter links van haar, toen naar haar kleinzoon die schuin voor haar stond.
'Hè moeder, hou daar nou eens over op,' zei Nicolien. 'Je weet dat dat gewoon niet kan.'
Alledrie tuurden ze uit over het immense water.
'Dat gedicht over deze plek, 'Dover Beach', heb ik ook helemaal uit m'n hoofd geleerd,' zei Rogier. 'Die is veel langer dan Kiplings If.'
'Maar waarom uit je hoofd? Waarom wil je dat?' vroeg Didi.
'Zomaar. Onze leraar, Mister Fauwkes, kan dat erg goed, hij kent tientallen gedichten uit z'n hoofd. Ik wilde eens zien of ik dat zelf ook kon. Na ongeveer een week oefenen - een jongen, Jabba, overhoorde me steeds - had ik die gedichten in m'n kop gestampt, eerst If van Kipling en toen Dover Beach van Mathew Arnold. Alisdair had eens gevraagd aan Mister Fauwkes hoeveel gedichten hij kon opzeggen, en welke dan, en Mister Fauwkes droeg toen als voorbeeld het gedicht Dover Beach van Mathew Arnold voor. Hij legde ons de tekst voor zodat we konden checken of hij het perfect deed, of hij geen stukken oversloeg.'
Mister Fauwkes had de klas verteld dat hij een roman had gelezen waarin een een situatie werd beschreven van een jonge naakte vrouw die voor de ogen van haar familie verkracht dreigde te worden door twee met messen gewapende misdadigers. Die vrouw stond daar hulpeloos en naakt voor hen - ze was ook nog eens vier maanden zwanger - en een van die inbrekers, de gewelddadigste van de twee - hij had de grootvader al een gebroken neus geslagen -, beval haar om haar eigen gedichten uit een boekje voor te lezen. Ze citeerde Dover Beach uit haar hoofd, ze deed net of zij het geschreven had, en die gevaarlijke gek werd zo geraakt door de schoonheid van de woorden dat hij er week en weerloos van werd. De vader en de broer van het meisje die er eerst machteloos bij hadden gestaan, zagen hun kans, overmeesterden de kerels, werkten hen de deur van het appartement uit, en gooiden hen van de stenen trap naar beneden. Zo zie je maar wat de kracht van poezie kan zijn, wat voor emotionele impact poetische taal kan hebben, had Mister Fauwkes gezegd.
'Nou, dat gedicht over deze plek wil ik wel eens horen,' zei Didi.
Rogier droeg het voor. Toen hij op het einde de woorden
'...the world, which seems
To lie before us like a land of dreams,
So various, so beautiful, so new,
Hath really neither joy, nor love, nor light,
Nor certitude, nor peace, nor help for pain;
And we are here as on a darkling plain
Swept with confused alarms of struggle and flight...' sprak, imiteerde hij de vermoeide, gelaten stem van Mister Fauwkes, zoals die toen het gedicht in de klas had voorgedragen.
'Knap, hoor,' zei Didi. 'Maar dat klonk wel heel... zwaar. Zulke gedachten en gevoelens, dat is toch veel te zware kost voor een jongen van dertien als jij.'
'Bijna veertien,' protesteerde Rogier zwakjes.
'Tja, sommige jongens hebben dat, hè...' moest ze toegeven. 'Het is een beetje ouwelijk misschien... in een van de lesboekjes op school las ik een verhaal - van Monique Thijssen was het, een kinderboekschrijfster - over een scholier die in de vakantie veel liever Faust en Nietzsche las dan met meisjes omging.'
feedback van andere lezers
|
