Volg ons op facebook
|
< terug
Een gouden idee-het gesprek(9)
Er was iets dood in haar, maar ze kon er het juiste woord niet voor vinden. Ze wist dondersgoed dat hij op haar neerkeek. Verdrietig, eenzaam, boos en ontmoedigd tegelijk wilde ze het ene moment schreeuwen dat hun huwelijk zo niet hoorde te zijn. Nog geen tien minuten later had ze smoezen bedacht waarom ze het beter uit haar hoofd liet hem tegen de haren te strijken.
Het bed-ritueel werd iedere week op zaterdag uitgevoerd en bleef een liefdeloze tentatie. De hoop dat hij wellicht ooit liever zou worden was vervlogen. Zodra ze hem streelde, werd hij juist nors, hem tussendoor een kus geven was ook fout. Dan trok hij een gezicht alsof ze hem een oneerbaar voorstel deed. Het gekke was dat zij zich vies voelde, gebruikt, hoerig soms. Hoe dat werkte begreep ze niet, maar het voelde alsof ze de winkelmat was waarop men de voeten veegde. Terwijl juist de klanten haar met respect bejegenden. Ze werd zo triest van al zijn afwijzingen, alsof dat haar van binnen leegroofde. Heen en weer geslingerd tussen onmacht en verontwaardiging, tussen nuchtere overwegingen en kinderlijke dromen kon ze niet in één duidelijke zin samenvatten wat er aan schortte. Soms, nee vaak, verlangde ze naar het zolderbed. Daar kon ze huilen als ze dat wilde.
's Avonds zaten ze in de woonkamer en zwegen. Een maal per week verdween Erneo naar het kleine kamertje. Hij had haar verboden dat hok te betreden alsof hij daar kroonjuwelen bewaakte die zij niet mocht zien. Soms spraken ze over het werk, zodra het persoonlijker werd stond hij op en vertrok.
Het duurde een paar maanden voordat ze er, veel te weinig doortastend, over begon.
Paterneo zei dat hij niet van praten hield, maar als ze het dan toch wilde zou hij het haar haarfijn uitleggen. "Een keer Gees, ik vertel het maar één keer en daarna zijn we uitgepraat."
Ze knikte, was blij dat hij niet opstapte en ze ging er goed voor zitten, zou worden gehoord.
"De man denkt voor zijn gezin, dat is zijn taak en zijn vrouw is daaraan ondergeschikt. Dat dien je te respecteren, vrouw." zei hij. Ze wilde reageren maar hij stak zijn hand op.
"Ik was nog niet uitgesproken!" beet hij haar vinnig toe.
"Het is normaal dat de man beslissingen neemt."
Weer opende ze haar mond want hier hoefde ze niet over te praten. Zijn ogen staken.
"Over inkomsten wordt niet gediscussieerd. Dat is mannenwerk. Een vrouw is er niet op gebouwd. Dat zegt de Bijbel, dus daar zul jij je bij neer moeten leggen. De vrouw kan niet zelfstandig denken, laat staan dat ze verstand van zaken heeft. Is dat duidelijk?"
Terwijl haar boosheid als een ontploffend projectiel haar hart aan flarden schoot knikte ze overrompeld maar ze trotseerde wel moedig zijn bestraffend blik.
"Ik wil niet praten over financiën," wist ze uit te brengen. Heel even knipperde hij verrast met zijn ogen omdat ze zich niet van tafel liet vegen. Geesje had niets meer te verliezen.
"Ik wil liefde zoals dat hoort… " fluisterde ze en stak haar hand op toen zijn mond open ging.
"Nu mag ik uitpraten. Ik vond het normaal bruidskleding te dragen, dacht dat het een feest zou worden met familie en verwachtte daarna niet meer jouw dienstmeid voor alles te zijn "
Hij keek zwart maar, al was ze geëmotioneerd, ze liet zich niet afschepen. Ze zou nog kleiner worden als ze niet voor zichzelf opkwam en riep: "Het is géén oorlog meer, Erneo, familie bij je huwelijk is geen luxe. Je had best mijn vader om mijn hand mogen vragen. Dat had je enkel een retourtje gekost." bracht ze uit net voordat haar stem brak. Hij keek verbaasd en ze zag hoe hij besloot het naast zich neer te leggen, hooghartig wuifde hij de woorden weg en mompelde dat het luxe poppetjeswensen waren. Zonder dat ze het helpen kon, biggelden er tranen over haar wangen.
"Vrouw, zeur niet, je kende me voordat we trouwden. Ik ben niet veranderd. Er valt niets te huilen." Zijn logica stonk, wist ze en ze vroeg zich meteen af of er ooit iets zou zijn dat hem raakte.
"Toen was je mijn baas Erneo…nu zijn we getrouwd, dat is immers iets héél anders."
"Ja? Hoezo?"
Hij vroeg het met een stalen gezicht en Geesje hapte naar adem. De waarheid was kil, adembenemend hard. Ineens wist ze dat haar eerste liefde meekeek en Nieko huilde daarboven ook om zoveel kou.
"Ik zie geen enkel verschil. Sinds mijn ouders dood zijn ben ik eigen baas en ik weiger geld te verspillen aan futiliteiten anders haal ik mijn doel nooit." baste hij zelfverzekerd.
Het was alsof er ijswater langs de wand van de kleine woonkamer droop en Geesje rilde. Dit ondoordringbare onbegrip, het fort van onwrikbare stellingen en onverschilligheid maakte haar misselijk en ze voelde zich weer de bevroren vijver uit de huwelijksnacht waarop hij met scherpe ijzers eigenwijs achtjes draaide. De harde realiteit droogde haar zinloze tranen en ze kreeg geen woord meer over haar lippen. Het laatste restje hoop veranderde voor haar ogen in een vormeloze klomp goedkope rivierklei, nog te min om er de armzaligste dakpannen van de bakken.
Ze had zich, het leek haar leven lang al, een andere sfeer voorgesteld waarin ze het heuglijke feit met haar man zou delen. Geesje wist van het huwelijk niets anders dan wat ze van haar ouders had gezien, maar haar vader was respectvoller en aardiger voor ma geweest als het om gezinsuitbreiding ging. Ze besloot te wachten tot de eerste drie maanden voorbij waren. Dan pas was het zeker dat de erfgenaam zich goed had genesteld.
feedback van andere lezers- Anjer
Echt hard dit, maar waarheden zijn altijd hard. goed geschreven, hopelijk niet autobiografisch! gr Anjer
Dora: Wel aan den lijve meegemaakt, maar gelukkig als 'toeschouwer'. Toch deed het toen óók zeer om mee te maken hoe de liefde werd verkracht en de man ook nog dacht in het volste recht te staan. - tessy
Arm kind geboren worden uit zo een vader..wat een slap leven staat jou te wachten.
Dora: Ach slap, zo'n kind zal ook wel tussen wal en schip vallen? Ik weet toevallig de uitkomst, maar begrijpen is iets anders. - koyaanisqatsi
Tja, en als dat geen zoon wordt, gaat 'manlief' nog wat hartelozer doen...
Dora: Maar het wordt en dan .... dank je - bessy
en zo ging dat gruwelijk afschuwelijk voor meisje en vrouwen die dit soort dingen meemakten, want er zijn meer Geesjes
gelukkig zijn vrouwen van deze tijd veel wijzer..
Dora: Ja, ik ben er ook wel blij mee, want het is toch echt te armoedig om zo emotioneel kort aan te zijn. Dank je wel
|
