Volg ons op facebook
|
< terug
Thekla's geheim 2
Ze zette zich zo, nee, ze lag bijna zo dat haar benen als het ware naar hem reikten en maar op enkele centimeter afstand van zijn voeten halt hielden. Hier sprak een kenner van het vrouwelijk schoon. Toch irriteerde hem deze nonchalante houding van zijn toevallige gaste, en wist niet welke pose hij hierbij moest aannemen. Jeffrey kuchte ietwat opvallend en verlegen, als wilde hij haar aan het verstand brengen, dat deze toenadering bij hem geen effect zou hebben, maar kwam na een innerlijk rijp beraad toch op zijn wensen terug. De geïnterviewde kuchte nogmaals en vroeg beleefd of zijn gaste en haar cactus iets wilden drinken, hijzelf had het steeds warmer gekregen en meende ook een droog hijgend geluid bij de slungel waargenomen te hebben. Ze lachte een hele rij parelwitte tanden bloot..
"Wat mag ik jullie aanbieden, jullie hebben de keuze uit een sprankelend bronwater en een gewoon water, en drinken kan enkel uit flesjes".
Nu eerst kwam bij de slungelige begeleider een glimlach tot stand, die weliswaar niet aanstekelijk werkte maar toch te kennen gaf dat er dooi op zat. Na een paar hoorbaar slokken, knipte de jonge vrouw weer haar opnameapparaatje aan, kuchte nog een keer en begon;
"Wat weet u ons nog meer te vertellen over deze mevrouw Belamy, dan dat wat u ons tot nu toe al ten besten gaf"?
Jeffrey deed wat van hem verwacht werd, en ging verder in zijn verhaal.
"Thekla was zo rond eind vijftig misschien begin zestig toen ik haar eens vroeg waarom ze al die vele spinnenwebben niet verwijderen wilde, waarop ze me antwoordde, Jeffrey, je vergeet dat je hier over levende wezens spreekt, en alles wat leeft heeft recht om bij mij te logeren, dus jij ook, mocht je me dit aan me vragen
"Ik ben nooit op haar aanbod in gegaan daar was het me toch een beetje te griezelig voor".
De jonge vrouw stak een volgende sigaret op en blies de rook weer nonchalant in de richting van Jeffrey, waarbij haar een "sorry" ontviel.
"We hebben een tijdje geleden al het een en 't ander over de vroegere bewoners gehoord, maar daar was nergens iets bij waarvan je zeggen kon, ja, dat is het nu; Begrijpt u wat ik bedoel"? Hier in het dorp zei men ons dat niemand de verschillende bewoners beter kende dan u, het is daarom ook dat we enkel en alleen naar u op zoek gingen".
"Ja, ging Jeffrey verder, ik kende de oude Thekla heel goed, ze vertelde me soms dingen waar we van dachten dat ze echt uit de duim gezogen waren, en later dan toch door anderen weer bevestigd werden. Zo vertelde ze me ooit eens van haar vader die in de buurt van de moerassen zijn brood verdiende met het branden van houtskool. Hij bracht deze met een gammel karretje naar de stad dat door een manke ezel getrokken werd. Haar moeder was zoals hij dat beweerde in het kinderbed gestorven en haar zusje enkele dagen later ook. Men had haar vader daarna nooit met een vrouw gezien, hij leefde verder als een soort van kluizenaar heel diep in het bos.
Na de dood van haar moeder, Thekla was toen pas vier jaar. Trok haar vader samen met haar het bos in, waar hij zich een schamel hutje bouwde. Daar ging hij met Thekla wonen, zo ver als mogelijk van de bewoonde wereld weg. Vanaf dat moment dat Thekla zelf denken kon, kende ze niemand anders dan enkel haar vader, totdat ze eens mee op de kar naar een handelaar mocht mee reizen en daar de eerste mens buiten haar vader zag. Ze moet dusdanig van de kook geweest zijn dat ze meteen het bos in rende en pas na het verhandelen weer op de wagen sprong en de verdere weg geen enkel woord meer sprak. In die tijd toen zij nog jong was, waren de mannen die eenzaam in de bossen werkten onsociaal, alles rondom hen was hun eigendom, en kleding was er enkel en alleen maar om zich tegen de winden en de koude te beschermen en voor de rest waren die van geen enkel belang.
Thekla's kleding van zover als men in dit geval over kleding spreken kon, was gescheurd en nog juist op die plaatsen die voor het gezonde oog van een jonge man zo belangrijk waren. Het was daarom ook dat de toen nog jonge Thekla zich juist op die plaatsen bespiedt voelde, en daarom het hazenpad koos.
Geamuseerd door de beelden die Jeffrey van de jonge preutse Thekla schetste, deed bij de vrouw tegenover hem een ondeugend glimlach oplichten. Het dekseltje van een cornedbeef blikje dat dienst deed als asbak puilde van sigarettenpeuken. De rookster keek verwachtingsvol naar de geïnterviewde in de hoop dat deze de vuiligheid naast haar zou wegnemen. De hand met de bijna opgerookte sigaret zocht een vrije plaats maar kon het stinkstokje niet meer kwijt in het overvolle dekseltje. Omdat hij geen aanstalten maakte om op haar wensen in te gaan, kuchte ze nadrukkelijk en keek in de richting van haar peukje waarbij ze een verlegen lach toverde.
Uiteindelijk begreep Jeffrey wat van hem verlangd werd, stond op en moest nu zelf op zoek gaan waar hij de inhoud deponeren kon. Als gewetensvolle niet-roker wist hij even niet waarheen met het stinkend vrachtje en liep een beetje verloren tussen het bankje de open ruimte en het huis. De bezoekers gaven verder geen acht op Jeffrey en staken even de koppen bijeen. Een knik van de slungel wees erop dat hij haar boodschap begrepen had. Intussen had de gastheer had zijn plaats weer ingenomen en ging verder met zijn verhaal;
"Ach, waar was ik staan gebleven, terwijl hij dit zei keek hij naar het bladerdek van de al verkleurende kronen. Hij meende dat men zijn ogen volgden en vroeg daarom;
"Mooi, hé!" Jeffrey scheen dit alleen te zien en daarom verder in zijn verhaal.
"De grond maar ook de gebouwen die hier staan en ooit stonden, waren van Thekla's grootouders, ook het hele land eromheen en geloof me dat is nogal wat. Het was toen niet zo in die staat waarin ze zich nu bevinden, dat begrijpt u ook wel, hé, Jeffrey lachte en vervolgde; doordat zij bij haar vader zo klein behuisd leefde, kon zij zich in dit immense huis niet op haar gemak voelen. Ze nam toen ze naar hier terugkeerde, haar intrek in de daarnaast staande veranda. Het was een warme bekrompenheid waarin zij zich echt gelukkig voelde. Als Thekla zo aan het vertellen was, dan zaten we meestal hier buiten op een bank die ik ooit nog voor haar timmerde.
feedback van andere lezers- hettie35
Dit is genietend lezen.
groetjes Hettie
Hoeselaar: Ook hier ben ik verbaasd over omdat ik van Dora maar een goed kreeg, niet dat ik daar problemen mee heb maar het kwam toch hard en onverschillig over
Willy - tessy
Wel voorzichtig zijn als je zulke blikjes als asbak gaat gebruiken, ze kunnen lelijke snijwonden nalaten ;-)
Hoeselaar: dat moet je maar tegen Jeffrey zeggen ik heb er niets mee te maken, ik schrijf maar op
Willy - Dora
Mij houd het bezig, wat is er gebeurd met het blikje.
Het zou toch logischer zijn daar de as in te deponeren? Of muggenzift ik? Haha Willy.. En ook bijvoorbeeld: wie zorgde voor de kleding van de kleine meid? Legde bevolking die ergens neer? Want ze was immers in de groei?
Hoeselaar: Ja, je zoekt het waar het niet te vinden is over welke kleine meid heb jij het? - Anjer
voor mij geen erg, blikje of kleren, dat laat je aan de lezer over om daar iets bij te fantaseren, mooi, grt Anjer
Hoeselaar: Wel bedankt voor de mooie reactie
Willy
|
