Volg ons op facebook
|
< terug
Het slachtoffer
Hij lag al een poosje naar de grauwe lucht te kijken voor het tot hem doordrong dat iets niet in orde was. Waar was hij en waarom voelde alles zo stijf? Hij kon zijn ogen bewegen, maar de oogleden bleven half open staan. Zijn neusvleugels bewogen, terwijl de rest van zijn lijf in verband of nee, gips leek te zitten. Zelfs zijn mond scheen versteend, alleen zijn tong schuurde over stenen lippen.
Hij hoorde voetstappen en een stem. Zijn gehoor was blijkbaar nog in tact, alleen leek het geluid van buiten te komen. Toch keek hij naar open lucht. Hij hoorde water lopen, alsof iemand een emmer leeggooide, of nee, alsof er een hond…
' Jij moest nodig, zeg. Nou nog even snuffelen dan, ko…'
Jakkes, hondenpis stonk; hij was dus buitenshuis. Nu hoorde hij een auto door een plas rijden. Een fietser reed voorbij, riep iets over spatten en egoďstische automobilisten. Maar alles klonk wat dof. Verder weg hoorde hij kinderen spelen, zeker speelkwartier bij de school.
Dat had dat vrouwtje ook gezegd:
' Jongens, het is speelkwartier. Stop maar eens even voor koffie met cake.'
Op het blad van de rollator had ze, vriendelijk lachend twee mokken dampende koffie en een paar plakken cake gebracht. Hij had zich nog even bezwaard gevoeld, ze was erg aardig. Daarom had Remco haar natuurlijk ook uitgekozen, alleen bij aardige mensen werkte hun zwendel. Hij herinnerde zich weer hoe ze de klus hadden voorbereid: eerst het tuinmuurtje bespuiten met een bijtend zuur, zodat een steen zou loslaten als je er tegen stootte. Wachten tot het slachtoffer naar buiten kwam, tegen het muurtje leunen, doen alsof ze zich bezeerden bij de val en ondertussen brokken steen uit hun zakken op de grond gooien. En dan deed Remco's charme de rest, ze kregen altijd geld om het muurtje te repareren, kwamen terug met hun bak cement, legden de bewerkte steen weer op zijn plaats en ruimden de brokstukken op. Daar deden ze dan drie dagen over en werden van eten en drinken voorzien door het dolgelukkige slachtoffer, dat "blij was dat ze de slechte staat van het muurtje ontdekt hadden voor er echte ongelukken gebeurden".
Waar was zijn maat trouwens? Hij draaide zijn ogen helemaal naar links en zag een stukje muur tegen de grauwe lucht afsteken. Er vlogen vogels door het beeld, iets wits viel naar beneden, hij hoorde het op zijn hoofd vallen, maar voelde niets. Bah, nu had hij ook nog een witte klodder vogelpoep op zijn kop. Net zo vies als die klodder slagroom op de cake.
Daar had een luchtje aan gezeten en er zaten stukjes noot op, het zag er echt uit als een klodder vogelpoep. Ook van de koffie kwam een vieze lucht en er had ook al zo'n raar smaakje aangezeten. Volgens de vrouw gebruikte ze deze melange alleen voor speciale gasten. Nou, voor hem had ze zich niet hoeven uitsloven, hij herinnerde zich nu dat Remco heel bleek was geworden en dat hijzelf bijna moest overgeven. Hij had zich groot gehouden en probeerde het spugen uit te stellen totdat de vrouw weer naar binnen zou gaan. Maar dat maffe mens bleef maar bij ze staan ratelen over haar poezen, over de ratten in de tuin en vriendinnen die waren opgelicht. En over het Internet. Je kon daar volgens haar alles bestellen, van koffiemokken tot rattengif.
' Oh, alles wordt zo handig door de postbode thuis gebracht.'
Het laatste wat hij zich herinnerde was de vraag van die ouwe zeur of ze niet even wilden liggen. Remco was inderdaad gaan liggen, maar hijzelf was een sterke vent en had op verzoek van de vrouw de bak cement nog op het muurtje getild.
En nu lag hij languit op de grond, zo stijf als een plank, te luisteren. In de verte stopte een vrachtauto, hij hoorde gerammel en de wagen trok weer op, een geel licht zwaaide als een vuurtorenlicht door de lucht. De vuilnisauto, misschien kon hij…
Opeens kwam voor het stukje lucht het gezicht van hun slachtoffer.
' Hier jongens, dit is voor de moeite.'
Vlak boven hem ging geld van een klein dameshandje naar een grote vuilnismannenhandschoen. Een schaduw gleed over hem heen en hij hoorde een flinke bons.
' Komt goed oma, we leveren de beelden wel af bij de stort. Moet die lege cementbak ook mee?'
Plotseling kwam de lucht naar hem toe, nee natuurlijk niet; hij ging omhoog. Hij hoorde weer een bons, voelde een schok en toen lag hij weer naar de lucht te kijken. Even was het prettig om de lucht aan hem voorbij te zien trekken, maar na een paar bochten deed hij zijn ogen dicht.
feedback van andere lezers- janwillems
heel goed, zit goed in elkaar verweven!
puk: Dank je - Vansion
steekt knap ineen
heel grappig
tof ook: die perceptie-truucjes ...
puk: Dank je - geertje
Marja, geniaal geschreven ! het vraagt wel concentratie !
knappe opbouw
groet
puk: Dank je. - duivelstrikje
leuk opgebouwd!
ik ben het eens met geertje, het vraagt inderdaad veel concentratie!!
echt mooi gevonden!
groetjes
duivelstrikje
puk: Dank je. Ik zal bij herschrijving kijken waar dat in zit. - harmandi
Een goed verhaal, met een interessante plot. Je houdt de spanning vast tot het laatst, terwijl met kleine aanwijzingen al gewezen wordt op het feit dat er iets gebeurd moet zijn. Goed gedaan!
puk: Dank je - lilKim
Goed verhaal, spannende opbouw.
puk: Dank je/
|
