|
< terug
Thekla's geheim 5
"Nu, om verder te gaan in mijn verhaal, moet ik terug grijpen naar die tijd van toen de Klu-Klux-clan in de zuidelijke staten zijn duistere praktijken botvierde. Hier in het noordoosten had je daar geen last van, maar wil hier mee aangeven in welke tijd dat zich dat hier afspeelde. Thekla was toen ik denk een jaar of vijf of zes en dertig en haar zoon die toen zeventien moest zijn geweest, had zijn moeder al verlaten. Ik weet nog hoe dat ze me dit verhaal vertelde en waarbij de tranen haar over de wangen stroomden. Zijn geestelijke en lichamelijke ontwikkelingen waren niet zo verlopen als dat ze zelf gehoopt had, Benjamin was daardoor ook altijd een zorgenkind gebleven. Het was zijn vader geweest die de jongen van hier weglokte, meenam naar het ruige noorden om van hem zogezegd een kerel te maken. Thekla is daar nooit overheen geraakt. Ik had jullie al verteld dat Thekla een echte kunstenares was, overal in de veranda hingen tekeningen in houtskool van Benjamin, die ze dan weer eens met haverhalmen omklede, of met slakkenschelpjes versierde. Maar de tekening die me het meest is bijgebleven is die, die ik hier in het huis bewaard heb, ik zal hem eens halen".
Deze onverwachte pauze werd gretig door de slungel gebruikt om van houding te veranderen, want zo te zien had hij last van kramp in een van zijn benen. De jonge vrouw kuchte en greep gretig in haar handtas en liet haar hand de sigaretten eruit vissen. Na ook de aansteker gevonden te hebben en enkele diepe inhalerende trekken gedaan te hebben verscheen Jeffrey ook weer met een vel papier op het appel.
"Kijk, die heb ik opzij kunnen leggen, volgens Thekla moet dit haar zoon Benjamin zijn, toen hij zowat twaalf jaar oud was".
Triomfantelijk reikte Jeffrey het kleinood aan zijn gasten die op dit stuk wit karton het licht ontsteld gezicht van een jongen te zien kregen. Ietwat geschrokken door het aangrijpende geschetste getuigenis van een getormenteerde moeder, bracht de jonge vrouw even uit haar evenwicht. De bewogen reactie van de journaliste voor een moeder die haar kind probeerde aanvaardbaar maken voor de buitenwereld, was tekenend voor de jonge vrouw. Jeffrey raakte door haar ongekunstelde reactie bevangen, zag hoe dat ze een traantje probeerde te verdoezelen. Door de door emotie geraakte reactie vergat de journaliste dat haar ver opgebrande sigaret haar huid schroeide. Met een onderdrukte gil wierp ze het peukje ver van zich af, en blies op de pijnlijke plaats als stond deze nog steeds in brand. De jonge snaak naast haar beschikte niet over de fijngevoeligheid om door de tekening en de daardoor opgeroepen reactie bevangen te raken. Hij keek ongeïnteresseerd rondom zich en haalde zijn schouders op. Jeffrey bemerkte dit maar reageerde niet, als kon hij begrijpen dat deze slungel daar nog te groen voor achter zijn oren moest zijn.
Hij nam de tekening met veel ontzag weer aan zich en bracht deze terug van waar hij ze haalde, voegde zich daarna weer bij zijn bezoekers en vroeg waar hij in zijn verhaal staan was gebleven.
De slungel die zich naar mate het verhaal vorderde Harvin bleek te noemen, gaf aan, dat het hier om de tekening van Thekla's zoon Benjamin ging, en dat deze zoon voor hem althans een zichtbare afwijking had.
"Ja, juist, maar zo heb ik het niet verteld. Ik persoonlijk heb die jongen die zij Benjamin liet dopen nooit tot gezicht bekomen. Toen ik hier voor het eerst de ronde deed was hij al voor jaren met zijn vader vertrokken en kende ik hem enkel maar door haar tekeningen. Ik vertelde jullie toch al dat zij een echte kunstenares was, en dat je haar altijd met iets bezig zag. Haar handen stonden nooit stil, ook niet als ze aan het vertellen was. Zo heeft ze me ooit uit allerlei verschillende wolsoorten een prachtige trui gebreid die ik vandaag de dag nog in mijn bezit heb, en voor geen geld verkopen doe. Mensen die haar voor hun gezondheid opzochten kochten ook heel wat mooie dingen van haar en hielden deze als een soort van eerbetoon of relikwie. Haar kruiden en drankjes werden met veel liefde voor het detail gezocht vermengd en vervaardigd en dan in zakjes gedaan die ze van mij kreeg. De plaatselijke drogist annex apotheker hield niet veel van haar kunde en zorgde wel eens voor een fikse rel. Ja, zelfs eens tot aan het gerecht kwam en maar nooit in haar nadeel werd beslecht. Thekla had wel meer vijanden in het dorp dan haar lief was, omdat ze recht voor de raap sprak. Nee, ze nam geen blad voor de mond, als ze in haar recht stond dan vocht ze als een leeuwin. Omdat ze zo alleen en eenzaam woonde werd wel eens beweerd dat ze heksen sabbatten organiseerde en dat ze vreselijke verwensingen uitsprak, iets dat nooit bewezen kon worden. Ze was een kei van een vrouw, als ik toen niet zo blo was geweest, had ik haar misschien wel als vrouw genomen, maar haar bekrompenheid van wonen deed me telkens weer van gedachten veranderen. Bij de gedachte dat ze van allerlei dieren hield zelfs van alles wat kruipt, vliegt en kriebelt werd het me te gortig, en vond dan een samenwonen als ondenkbaar". Jeffrey schudde zich bij deze gedachten en lachte verlegen
feedback van andere lezers- Anjer
ik volg nog hoor! grt Anjer
Hoeselaar: Gelukkig maar want het duurt nog even
Willy - Dora
Het kruidenvrouwtje woont dus niet in onze buurt... denk ik, eigenlijk wel jammer
Hoeselaar: Is dat de reden voor een goed, - hettie35
Vlug naar het volgende deel, ik vind het steeds boeiender worden.
Groetjes Hettie
Hoeselaar: Lief dit van je te lezen
Willy
|
