|
< terug
Thekla's geheim 6
"Wat is er in werkelijk met de Benjamin, haar zoon gebeurt? Het leek wel alsof deze vrouw twintig verschillende zonen had".
Weet jij meer daarover, ken je het werkelijke verhaal en wat heeft ze je over haar zoon verteld"? De journaliste rechtte zich, keek Jeffrey recht in de ogen en wachtte op een antwoord.
"Ik geloof dat niemand Benjamin ooit in het dorp gezien heeft. Thekla had veel te veel schrik dat de jongen door zijn afwijking als een zondebok zou worden behandeld. Zijn moeder had alle handen vol om haar kind te behoeden tegen de gemene uitlatingen van de dorpsbewoners. Zij onderwees haar jongen zelf net zoals zij op haar beurt door klanten onderwezen werd. Het gebeurde wel eens dat dorpsbewoners of anderen tot aan de woonst van Thekla kwamen en van op een afstand dan het hele gebeuren rondom het huis waarnamen en dan zelf een verhaal bedachten om zo in de belangstelling te komen, ja dat gebeurde wel eens en dat ze dan kwaad werd is toch begrijpelijk, of niet soms? Jaren nadat Benjamin met zijn vader meeging, begonnen verhalen tot bij haar door te dringen als zou haar zoon op het slechte pad geraakt zijn, iets wat zij nooit voor waar had genomen.
Benjamin was juist als zij zelf in al het mooie van de natuur geïnteresseerd, dieren behandelde hij met eerbied, zelfs met planten sprak hij, en zo iemand zou dan op het slechte pad geraken, nee dat kon gewoon niet.
Hoe en waarom dat Benjamin bij zijn vader was weggegaan is ze nooit te weten gekomen. Ze heeft ook nooit nog contact met hem gehad, wist niet of hij nog in leven was of al overleden.
"Een feit is dat Benjamins lichaam nooit werd teruggevonden. Ze wist met stellige zekerheid dat Benjamin door corrupte politieagenten om het leven werd gebracht Ze wist ook dat die op hun beurt samenwerkten met bendes die van de drooglegging een winstgevend bedrijf maakten. Thekla had tientallen brieven naar de gouverneur en andere instanties geschreven waarin ze om opheldering vroeg, maar niemand kon haar met bewijzen overtuigen en vertellen waar zijn lijk begraven lag. Ja, op een dag kwam een van haar klanten, een heel deftig iemand die een zeer hoge functie bekleedde haar zeggen, dat ze geen hoop mocht koesteren Benjamin ooit nog levend terug te zien. Hij had van horen zeggen dat hij bij een razzia aan de voet van de Rocky-Montans met zijn pick-up in paniek in een ravijn was gereden. Toen ze mij dat vertelde was dat toen al een hele tijd geleden gebeurt.
Thekla is daarna nooit meer die oude veerkrachtige vrouw geweest die ze daarvoor wel geweest moest zijn. Boze tongen beweerden toen dat Benjamin, Al Capone's de grote vriend was, iets waar Thekla zeker waarde aan hechtte vermits haar zoon al vanaf de geboorte een verstandelijke achterstand had zodat dit nooit waar kon zijn.
"Go! Het wordt steeds interessanter, gekscheerde Marvin straks gaan we hier nog geschiedenis schrijven".
"Dat doen we toch ook" merkte de jonge vrouw bitsig op. De jonge man keek alsof hij ergens bij betrapt werd en merkte verongelijkt op, dat het hier maar om een goed bedoeld grapje handelde.
De wind was zo hard gaan waaien dat het onmogelijk werd het gesprek buiten verder te zetten. Het idee om binnen in het huis het vuur aan te maken en het verhaal daar verder te zetten werd tot de dag daarop uitgesteld. Het was ondertussen door de bewolking donkerder geworden en omdat in het huis geen elektrische voorzieningen waren kon dus ook geen licht gemaakt worden. Ze besloten om het verhaal in de plaatselijke taverne verder te zetten. Het tweetal nam afscheid besteeg de jeep en ook Jeffrey sprong op zijn fiets en peddelde in de richting van het dorp. Een uur later vond Jeffrey de twee reporters in de voornoemde taverne terug en zette zich mee aan het vierkante tafeltje. Het tweetal stond versteld hier een taverne in strakke lijnen te ontdekken dat zo uit een schilderij van Edward Hopper kon stammen. Hier was het heerlijk hier kon men het interview verder zetten waar het aangenaam warm was en licht genoeg om het schrijven te vergemakkelijken.
feedback van andere lezers- hettie35
Ik zou ook wel aan dat tafeltje willen zitten, puur uit nieuwsgierigheid.
Groetjes Hettie
Hoeselaar: Hier werd het minder geloof ik, ik had daar een foutje gemaakt dat nogal hard werd afgestraft
Wily
|
