Volg ons op facebook
|
< terug
Haat wordt 'gevoederd'.
Met dank aan Koyaangatsi voor zijn feedback op het eerdere 'Haat is gemis aan intelligentie"'
--Liefde kan je niet 'voederen'. Haat kun je voeden met angst, leugens, domme veralgemeningen enz. Hitler kende er veel van, maar hij was (en is) lang niet de enige.--
Liefde is niet te voeden! Een geweldig mooi discussiepunt. Tussen verliefdheid en liefde ligt een wereld van verschil. Je kunt koesteren maar empathie is niet iedereen van nature gegeven. Er zijn zoveel soorten liefde die allemaal met één en hetzelfde beginnen: het gezonde zelfrespect. "Heb de ander lief zoals jezelf" geeft veelzeggende resultaten want wat betekent het als men jou misbruikt en dat laat je toe?
Is liefde een zelfmoordaktie? Gooit men zich ervoor en ziet men later waar het schip strandt? Wat doe je als de stoomtrein voorbij is en de roze wolken op zijn? Is liefde een weloverwogen bewuste keuze of is het gerechtvaardigd om als een kip zonder kop plus het verstand op nul in het ongewisse te 'lieven'? Zonder parachute uit een vliegtuig springen grenst m.i. aan gekkenwerk. Toch duikt menigeen zonder zwemdiploma in de Rijn. Het verschil tussen emotionele en cognitieve intelligentie is niet eens algemeen bekend, maar fouten maak je om van te leren, toch? Kennelijk is die instelling uitzonderlijk want om me heen zie ik tweede, derde en vierde pogingen die als twee druppels water op de eerste lijken.
Welke oen denkt serieus dat de schuld alléén bij de ander ligt? Toen mijn huwelijk op de klippen liep nam ik de tijd om uit te zoeken waar IK de fout in was gegaan. Dat ik te goed van vertrouwen was, aannam dat mijn man NIET zoveel oneerlijks zou doen was MIJN fout. Door alles positief in te vullen kon ik zoveel jaar bij de neus worden genomen. Zelfs over de essentie als het krijgen van een kind loog hij. Toen wij samen waren was hij geen zwijn of dictator. Wie verwacht dan van een zachtaardige man dat hij loops wordt zodra zijn piemel het gebiedt? Het stille water had platvloerse gronden en naar later bleek: Achter iedere overspelige reu staat een bedillende teef waar hij kwijlend achteraan kwispelt. Die hijgerige verliefdheid maakte het makkelijk om hem aan haar af te staan. Wat moest ik met zo'n doorgeslagen slaplaf slagroomtoetje? De verantwoording dragen voor hun keuzes verdom ik. Een dergelijk debacle wilde ik niet herhalen. Eén keer gewiekst achterbaks worden misbruikt was voldoende om mijn lesje te leren! Nu was ik óók nog moeder. De enige remedie was de ogen en oren de kost geven en alle zintuigen met verstand optimaal gebruiken. Iedere kerel die iets met mij wilde maar mijn kind niet res- en/of accepteerde kon zonder mankeren rechtsomkeert. In de achteruit het bordes af. Er voor zorgen dat de kersverse paps zich betrouwbaar zou ontpoppen kon ik echter niet want ik was God noch zijn heilige moeder. Wel durf ik er iets groots om te verwedden dat mijn ex zijn statige luststok subiet in de kast moest hangen zodra hij niet naar de gesakkerlote pijpen van zijn maîtresse danste. De combinatie verlatingsangst-voorwaardelijke 'liefde' is dodelijk. Co-ouderschap was onze afspraak maar hij mocht één dag per maand tijd aan zijn kind besteden. Toen de slingerapen van hun lichtzinnige egoistische keuzes uit de overspelige mouw piepten stond zijn verlatingsangst in donderwolken in de lucht geschreven. De ramp was voorspellbaar maar niet te voorkomen. Mensen, berg je in geval van zulke angst. Dan komen er rasechte Hitleriaanse krachten los die geen hulpverlening kan doorgronden of stoppen. Na drie jaar hing hij vanwege hun huwelijk het geweten aan de wilgen en verdween voorgoed. Mijn woede huist in de schade die ons kind daardoor is toegebracht. Omdat hij er eerst een band mee had opgebouwd. Had het arme kind meteen links laten liggen, dan was het heel anders gelopen. Geen wonder dat ze toen het geloof in zichzelf en de volwassen mensheid verloor. Drieëntwintig jaar lang drukte hij zijn angsthazige slijmsnor. Dat ik alle gramschap daarover op me afgevuurd kreeg is jammer maar helaas. Het leven vraagt om aanpassing en vergeven is moedergoed, gedegen levenskunst waar ik heel trots op ben. Het zij zo, amen.
Stel je het eens voor: je hebt je hele leven gebouwd aan de mythe dat je moeder overal de schuld van is en dat monster heb je met succes verbannen om pappa te kunnen eren. Prins Lafzak steekt geen poot uit, maar je bent dapper en zoekt die man zelf op. Heldenmoed heb je maar paps verzwijgt zijn motieven! Hoe naar is het om te ontdekken dat je geluksfantasie aan de verkeerde mythe (heilige paps en almachtig paus) is opgehangen? Om die reden pleit ik ervoor dat dossiers van de Kinderbescherming NOOIT mogen worden vernietigd voordat alle betrokkenen zijn gestorven. Sommige jeugdtrauma's worden pas na dertig jaar verwerkt. Als slachtoffer twee keer je basisveiligheid verliezen moet door neutrale, deskundige en gedegen geschiedschrijving worden ondersteund! Indien je verwerking afhankelijk is van Prins Schijtleister is het onschuldige slachtoffer dubbel in de aap gelogeerd. Ik ga dood en of voordien mijn levensverhaal serieus genomen wordt zal me een gerookte Hemaworst wezen. Het staat op papier en ongeloofwaardig blijft het toch. Welk normaal denkend persoon verwacht dat een man zijn kind aan de kant zet om als marionet achter de jaloerse draaikont van een madeliefje te marcheren. Zo'n absurd verhaal zou ik zelf ook sceptisch benaderen, niet 1-2-3 accepteren, maar het is nu volbracht.
Niemand kan na drieendertig jaar zeggen dat ik over één nacht ijs ben gegaan. Eindelijk lukt het me en ik dank prins Heilige Lamzak uit de grond van mijn hart voor het voederen van mijn haat. Nu mijn kind mij al acht jaar verbant om van haar vader te genieten kan ik voluit en beestachtig haten zonder het weg te hoeven kletsen of plat te relativeren om haar te beschermen. Ik weet nog niet goed op wie ik het moet botvieren, maar wellicht komt dat met de tijd ook nog goed? Vrijwilligers om het op af te reageren zoek ik echter niet, want die hebben er part nog deel aan gehad en in het boek van mijn familieanalen lijdt niemand er onder.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Het probleem van mensen met empathisch vermogen is dat zij ervan uitgaan dat iedereen hierover beschikt. Niet dus, wat met scha en schande geleerd dient te worden. Verder heb ik wel de indruk dat de auteur(ster) haar haat verward met terechte boosheid -verbolgenheid, zeg maar- aangezien ze mij niet het type persoon lijkt dat zich bewust met 'haat' bezighoudt. Is ze immers niet te creatief om zich in te laten met de destructieve aard van haat? Boosheid daarentegen is een energie (die duidelijk uit deze tekst spreekt) en die verdomd creatief kan werken.
Dora: Dat is het, jaja, dank je wel.
Ik weet inderdaad nog niet goed wat haat is want ik breng het nooit in praktijk... Ik vind haat zo zinloos, oh ja, ik ben terecht BOOS... heel boos omdat het leven zo oneerlijk de mishandelaar beloont, maar ook daar is niets tegen te beginnen, of tenminste, ik zou niet weten wat... wachten tot ik een ons weeg, hihihi.... - ivo
wat een emotie die je pen dreef, de woorden drijven op het emotionele en het verhaal is het vervoermiddel ... mensenkinderen, je kan het brengen hoor en hoe ... boodachap begrepen verhaal heeft effect gehad ... de boosheid zit er ook wel in ... amai
Dora: Oef Ivo, dank je wel. Ik heb eigelijk pas de laatste drie jaar het vermogen om te haten, maar ik weet niet goed waar ik er anders mee heen moet en nou zag ik die Hans Keilson in 'Boekern"en de feed van Koy...
en toen ging het vanzelf - tessy
Tja lieve Dora en toch zijn er mensen die met integer en oprecht een levensgroot probleem hebben. Je zal hen als eerlijk mens maar op je pad krijgen, pff het is onbegonnen werk om hen te trachten op het juiste spoor te krijgen omdat ze gewoonweg zelf niet willen inzien dat ze fout zijn..het zijn immers altijd de anderen die hen wat aan doen, verantwoordelijkheid voor eigen daden kennen ze niet, dus schuiven ze alle verantwoording door naar anderen..en die andere zal er het slachtoffer van worden.
PS je stelling dat men liefde niet kan voederen klopt volgens mij niet, hier wordt de liefde dagelijks gevoederd, zonder groot vertoon gewoon elke dag attent blijven voor elkaar en elke dag besef je meer dat de verliefdheid diep gewortelde liefde geworden is. (wilde ik ook nog effe kwiijt) pff weer veel te lange feed :-)
Dora: Ja , Tess, liefde kun je koesteren en onderhouden, volgens mij is liefde dan ook een werkwoord, maar ik bedoel het meer zoals ik het heb ervaren: Jaren en ik bedoel dan echt decennia heb ik een DICHT hart (angst/wantrouwen) gevoerd met onvoorwaardelijke liefde en het hielp niets... Liefde komt niet door betonnen weerstand... Het is iets dat men moet durven ontvangen. Maar bedankt voor je uitgebreide feed... stel het zeer op prijs, zoals je weet. - bessy
je schrijft het gewoon duidelijk en leesbaar op triest bllijft het en of het ooit nog goed zal komen is ook een vraag waarop geen antwoord is.
wat betreft dossiers die mogen inderdaad nooit of te nimmer vernietigd worden want eens komt de tijd dat de betrokkenen duidelijkheid willen.
Kindermishandeling want dat is zoiets verjaard nooit.
Dora: Volgens mij bewaren ze die dossiers niet. Verdorie. Dank je Bessy - Hoeselaar
Ik lees een heleboel onverwerkte haat in jouw schrijven. Zeker nadat je kind de andere zijde koos en jou die zoveel voor je telg hebt gedaan je nu voor schut laat staan.
De opbouw van dit schrijven bulkt van onverwerkte emoties aan het adres van je ex, of deze terecht zijn of niet kan de lezer niet beoordelen maar je vraagt wel om een stelling in te nemen
Willy
Dora: Voor haat bestaan heel veel definities, waarover veel deskundigen iets interessants hebben geschreven. Ik weet dus niet met wie ik het eens ben. Ik ben genegeerd en in mijn hemd gezet en weet niet of ik haat... Medelijden voel ik, je eigen kind haten gaat erg ver en het klopt, er is nooit een fatsoenlijk gesprek over gevoerd... Dat zou wel hebben gemoeten, maar daar zijn er twee voor nodig. Kennelijk besta ik niet maar ik schrijf en niemand hoeft er van mij stelling in te nemen. Dank je voor je uitgebreide feedback - GoNo2
Geen commentaar...
Dora: Dank je wel GoNo. - Runner
Haat is een blijvende wrok en beiden zijn het geen emoties, want daarvoor duren ze te lang zegt Psycholoog Paul Ekman. Ook geen stemming omdat we weten waarom we haat en wrok koesteren. Hij ziet wrok als een emotionele houding en haat als een emotionele gehechtheid. Beide zijn doortrokken van woede, maar zijn zelf geen woede.
Haat is volgens hem een blijvende intense antipathie, gepaard aan afschuw en minachting als gevolg van aangedaan leed. Haat richt zich op een persoon terwijl wrok is verbonden aan speciale grief of reeks grieven. Wrok knaagt door, zit constant in het achterhoofd en neemt de geest voortdurend in beslag. Een persoon met wrok piekert buitensporig veel over het hem aangedane onrecht.
Dit las ik en vond het wel interessant.
Maakt me verder niet zovaal uit hoedat het heet. Vind je triest verhaal goed geschreven.
Dora: Goh, ook interessant wat jij er aan toevoegt. Maar dan gaat het met die haat van mij WEER niet lukken, want zelfs intense antipatie is het niet, ik zou het eerder medelijden noemen, geloof ik, want... je zal maar zo emo-armoedig moeten leven. Wel blijf ik ver uit de buurt van mensen met een minderwaardigheidscomplex, want ze zijn niet zo goed voor mijn gemoedsrust en ik ook niet voor het hunne. - hettie35
Heel herkenbaar Dora, vooral als er dan ook nog mensen komen met dat wijzende vingertje.
Groetjes Hettie
Dora: Dank je Hettie. Maar ooit. Kinderen hebben hun eigen lot helaas, al had ik het mijne zo graag iets anders gegund. Ooit zal het recht zegevieren. Het kan veertig jaar duren en ik kan nog niet bogen op resultaat, maar hoop, geloof en vertrouwen in je kind. Ik heb dagelijks aangezien wat verlies met het zelfvertrouwen van een kind doet. Dat machteloze, het is het zwaarst... en geloof in integer en oprecht houdt mij op de been
|
