|
< terug
God, oh gotzie
Ach ja, God krijgt veel voor de kiezen. Virtuele levens schieten door de ether alsof er daadwerkelijk een ziel aan verbonden is. Misschien loenst Onze Lieve Heer er wel net zo van als ik. Door dat vliegensvlugge word ik zo makkelijk op het verkeerde been gezet. Ik vraag me wel eens af wat Het (ik weet niet of God mannelijk of vrouwelijk is) van ons vindt. Zou Het praten, spreekt Het dan een taal die we verstaan?
Er zijn zoveel geschriften naar de wereld gezonden. In allerlei tekens en diverse talen. Op klei en steen, papyrus en perkament, op mensen- en dierenhuid en in boeken die door engelengeduldige monniken met de tong uit hun mond zijn opgetekend. Tegenwoordig wordt HET naar behoefte gedrukt. Hoewel het telkens over HETzelfde gaat vindt men HUN idee de enige waarheid. Dat heet GODS-DIENST. Laat God het maar niet horen!! Een vreemde dienst waar wij in Godsnaam oorlogen over voeren. We zijn rare wezens.
Zodra er iets te vechten valt geeft men zich eraan over alsof niet alles allang goed geregeld was. Dom, dom om het wiel en de vuursteen opnieuw uit te willen vinden. Er is een wereld die alles te bieden heeft en met een beetje inschikken kan iedereen er van eten zonder de verhoudingen naar de filistijnen te helpen. Eerbied is echter uit de mode en voor moederaarde is respect verwaterd. Het bestaan struikelt over zichzelf en het leven, gratis gekregen om ervan te genieten, moet sneller, makkelijker en ingewikkelder dan het te beleven valt. Tijd om ergens over na te denken? Al vóór de kleuterschool maakt men het kind gehaast. Het moet andere kennis vergaren dan wat spelenderwijs en op eigen tempo in een veilige thuis eigen gemaakt kan worden. Wie weet nog wat met tijd kan/mag/moet anders dan het zien als winst en geld?
Machtwellust vreet als lepra aan fijnzinnige zintuigen tot er stompe lompe mechanismen overblijven. Er wordt niet naar medicijnen tegen deze kwaal gezocht. Jaloezie is besmettelijk als de pest, maar ook daar bestaat nog geen pil tegen. Men draagt verantwoording af. Aan de ander of computers als was de nieuwe God Compura. Compassie is een verouderd begrip. Machtsmelaats snijdt men vreemdelingen de keel door in territoriumdrift want blijf met je armlastige poten uit onze tuin. Men is zijn EIGEN GOD. De wedloop van wie het beste is gaat over lijken en in die machtswellustige woede is persoonlijk bezit opgewaardeerd tot religie. Onschuldige slachtoffers zijn ingecalculeerde bedrijfsrisico's. We zijn zover gedegenereerd dat eenvoudig communiceren of je in de ander inleven een schier onbereikbaar ideaal lijkt. Het geslacht mag geen haar meer hebben en de natuur denkt men de wet voor te kunnen schrijven. Alsof de door computeranimaties voorspelde ramp tegen te houden is. Moederaarde bewijst het tegendeel en toch tracht iedereen met schijnveiligheid de dood te bedwingen. Men wordt boos over het weer en de NS koopt sprintende treinstellen die stil staan, ze zijn niet 'wintervast'. Hup een nieuw proces is in de maak tegen de fabrikant, maar de wezens die zenuwachtig op de minuut nauwkeurig van a naar b willen worden vervoerd spreekt men niet aan op hun overhaastige dwangneuroze of de mogelijkheid dat ze ook iets minder veel en snel hoeven te moeten.
Nomaden waren we en we trokken met vee van oase naar waterplaats, van weides naar vruchtbare akkers. We namen niet meer dan we op konden. Hoe kwam de oude 'beschaving' op het onzalige idee om andere werelden voor te schrijven hoe zij hun cultuur net zo moesten verkrachten als wij westerlingen deden?
Wat is het nut van uniek zijn? We moeten allemaal in dezelfde Hansworstachtige vermomming passen anders vallen we buiten de Ark van het Lege Verbond. Maar...
Er zijn nog genen in mij die roepen om een leven waarin je slaapt omdat het na hard werken goed rusten is. Ik kan soms zo verlangen naar een lapje grond met een warme tent erop, waar in het midden een kachel brandt en daar omheen kunnen we rusten met vrienden. Aarde waar we op werken zolang het licht is. In mij fluisteren genen die zich een betrouwbare vent herinneren, die weet hoe je vrijt in liefde en respect voor elkaar. Mijn DNA roept om samenzijn met gelijkgestemden die er voor elkaar willen zijn in tijden van nood. Met hun sterke kanten opdat die gewaardeerd kunnen worden. Mijn cellen gillen om mensen die het fijn vinden om elkaar te helpen. Ik weet het wel, roependen in de woestijn zijn er al door de eeuwen heen geweest, maar als niemand meer schreeuwt wordt het zo doodstil van alle onnodige herrie. Zo waanzinnig uitgestorven dat ik net zo goed meteen naar God kan gaan om te vragen wat ik verkeerd deed. Opdat ik boeten kan. Wie weet vertelt God me of er iets naars is gebeurd waardoor ik de boodschap verkeerd begreep. Liefde mag je niet gebruiken als koopwaar en moet je koesteren als een wonder… het negatieve wint op onze aarde zo makkelijk.
feedback van andere lezers- bessy
een geweldige beschouwing.
ja gewoon werken voor je eten en niet voor al de andere troep erom heen. Als kind op de boerderij was allemaal minder gehaast, toen kwam de voorlichting uitleggen hoe het allemaal beter kon tot uiteindelijk het rustige leven , zonder weelde overging in meer wat in werkelijkheid steeds minder werd....het gevoel verdween en de zakelijkheid werd een harnas van gedwongenheid
Dora: We kunnen niet meer terug, maar zo hier en daar het echte en oprechte menselijke terug zien te krijgen zou moeten kunnen, lijkt me. Dank je wel Bessy - koyaanisqatsi
MEN IS ZIJN EIGEN GOD... Yep! En dus maar beter het volgende Japanse spreekwoord onthouden: Saru mo ki kara ochiru, oftewel: Zelfs een aap kan uit een boom vallen! Sayonara Dora san.
Dora: Al steek je een aap op een stok. het paard krijg je er niet mee uit de gang, dank ki suncho solangso! Sayonara Koyaan san - julien_maleur
een heel mooi stuk, vol vele waarheden.
groetjes
Julien
Dora: Dank je wel, groetjes terug - ivo
het zoeken naar is het begin het vinden is altijd een resultaat van het zoeken ... knap geschreven en vooral de eerlijkheid en de ontboezeming is zo ontwapenend ...
Dora: Dank je wel, bloos bloos.. maar inderdaad gemeend - hettie35
Een heerlijke eerlijkheid,
groetjes Hettie
Dora: Dank je wel Hettie. Ja laten we eerlijkheid hoog in het vaandel laten en ook vooral positief proberen te blijven.
|
