|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (50)
Gelukkig had ik niet veel te verliezen, behalve misschien het grashalmpje hoop dat het verhaal van de verrijzenis van onzen heer zich ooit eens in mijn voordeel zou herhalen. Hoe vaak had ik mij niet zitten vergapen aan één bepaalde illustratie in een kinderbijbel die ik om onduidelijke redenen altijd bewaard had, waar Jezus op te zien was, die de grot buitenstapt die zijn graf was geweest. Het fascinerende aan zo'n tekening was hoe ik met verbazend gemak niet Jezus maar mijn eigen redder tot leven zag komen.
Typisch voor dit soort tekeningen was de overdreven kleurenpracht, maar verder was ze zodanig levensecht dat ik bijna de bewaarmiddelen kon ruiken die men had gebruikt om hem te balsemen en die ongetwijfeld nog aan zijn huid kleefden en aan de repen stof waarin hij ingewikkeld was geweest. Toch zag hij er bovennatuurlijk gezond uit, mijn lief, gekleed in slechts een witte lendendoek, waar zijn majestueuze ranke bovenlichaam als een atoombom-rookpaddestoel uit opsteeg.
Niet dat hij het lichaam van een Germaanse vikinggod bezat, want hij was eerder van het lange smalle type. Een enigermate anorectische David. Zijn lichaamsbouw deed me denken een insect, wat de onhandigheid die zijn lengte meebracht, een bijna griezelige dimensie gaf. Maar in stilstand was zijn anatomie van een volmaakt uitgebalanceerde maatverhouding, zonder enig spoor van verval. De gelijkenis met een rookpaddestoel zat hem in de grootsheid van die natuurkundige perfektie, en in de ronde bogen van bescheiden spiermassa die zijn omtrek verzachtten, onder een bleke huid die eruitzag alsof ze met eindeloze zorg en toewijding door een stokoude alchemist als warme was rond zijn parelmoeren botten was gegoten, in een laatste wanhoopspoging een wezen te scheppen van hemelse fraaiheid, een gezel om de opgespaarde lust van jaren eenzaamheid op bot te vieren. Ze volgde gedwee de lijnen van zijn geraamte, weelderig genoeg om het te bedekken en uitstekende beenderen eruit te doen zien als stukken fruit onder een laag slagroom. Dikwijls was ik bang dat ze onder de warmte van mijn mond zou wegsmelten.
Zonde van die buitengewoon gave bleke huid, dat ze als radioactief afval was begraven en vergeten. Ik vroeg me af of ze op normale wijze was verteerd. Misschien had ze op het hoogtepunt van haar rijpheid, vlak voor het rottingsproces zich zou inzetten, een bovennatuurlijke glans tentoongespreid, waarin ze alle pracht die nog moest komen in volgende levensjaren had samengebracht, haar levenskracht plots gekwadrateerd door het besef van het nakende einde. Wie weet welke geurige chemicaliën waren daarbij vrijgekomen. Gedroomd onderzoeksmateriaal voor moleculair-biologen, die er misschien wel een elixir voor een eeuwig jonge huid mee zouden kunnen brouwen. Het zou niet wit en romig zijn zoals de alledaagse wondercrèmes, maar de textuur van confituur hebben, en geurend naar zoete amandelen. Pure kostbare ontbindingsbrij.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Deze rookpaddestoel met het uitelijk van een Germaanse Vikinggod en een baart van een oude alchimist doet me denken aan de boeken van Tolkin waarin ook zulke onwezenlijke wezens ronddolen
Willy
jack: Ik begrijp wat je bedoelt. Misschien moet ik eens een en ander gaan schrappen ter wille van de geloofwaardigheid...
Dank voor de reactie! - Anjer
graag gelezen, met een modern toetsje grt Anjer
jack: Ik probeer dat modern toetsje te onderdrukken want ik ben er zelf niet zo gek op, maar dat lukt blijbaar niet zo goed :)
Dankjewel! - julien_maleur
graag gelezen
JM
jack: dankuwel! - Mistaker
Heel fijn je weer eens te lezen Jack.
Lekker, amandelen.
G
jack: Dankjewel Greta.
Ja, lekker knapperige geroosterde amandelen! - Dora
Jij kunt milimeter nauwkeurig een gegeven ervaring beschrijven, daar heb ik altijd veel respect voor.
Junkie de Heiland, anorectische David
jack: Ik heb al gemerkt dat jij dat ook kan, Dora :-)
Die heiland en anorectische david zijn net dingen die ik er eigenlijk misschien wel uit wil halen omdat ik ze te modern en flashy vind, terwijl ik het toch een beetje ingetogen wil houden... !
|
