Volg ons op facebook
|
< terug
Schrijversbloed kruipt .2
Zijn schouderbladen voelden stijf en vermoeid. Het was alsof er iets op slot zat in z'n nek, iets wat hij zou forceren als hij z'n hoofd draaide. Hij zou Dini kunnen vragen wat daar aan te doen was. Ze zou ongetwijfeld ook op het verjaardagsfeestje van Loes komen en hem kunnen helpen, net als die keer dat hij haar raadpleegde over een ontstoken talgklier onder z'n zak. Daar had hij zich toen erg zorgen om gemaakt terwijl er eigenlijk niks aan de hand bleek te zijn.
Na uren voorovergebogen te hebben gezeten, was het nu tijd om even koffie te zetten en de achtertuin in te lopen om er de benen te strekken en de armen uit te slaan. Hij liep in kleine rondjes over het gras en maakte de vluchtbewegingen van een zeemeeuw. Voor de lol slaakte hij ook de bijbehorende geluiden. Dit deed hem goed. De buren moesten hem zo natuurlijk niet zien; er zouden nog meer praatjes van komen. In de buurt stond hij bekend als een wonderlijk persoon, een beetje een zonderling, iemand waar je nauwelijks contact mee kon krijgen. Enfin, niks aan te doen.
Rond en rond liep hij terwijl hij met z'n armen flapte. Na zich op deze wijze voldoende te hebben ontspannen, nam hij de proef op de som. Hij liet zich met een draaiende beweging achterover op het gras vallen. Als je je daarbij geheel ontspande zou je jezelf niet bezeren, maar als je spieren zich verzetten, als je maar ietsje verkrampt was, kwam je ongelukkig terecht. Dat had hij jaren geleden op de toneelschool geleerd. Als leerlingen hadden ze toen vóór de improvisatie-oefeningen moeten bewijzen dat ze echt volledig ontspannen waren, door zich met een lichte draai van het lichaam achterover te laten vallen op de houten vloer. Dat zou hij nu binnenshuis niet meer wagen. Op het gras in de tuin ging het nog wel.
Toen hij dit tot z'n eigen tevredenheid een aantal keren had gedaan en zich net nogmaals ter aarde wilde storten, merkte hij dat er iemand naar hem keek. Twee huizen verder stond een man over het balkon geleund een pijp te roken. Daarom ging hij maar naar binnen. De koffie was net uitgeprutteld.
Hoe de uitgever ook op hem in praatte, dat laatste boek bleef een ramp voor hem. Een verminkte tekst, erger nog dan de verminking van je lichaam. Een borstamputatie bij een vrouw bijvoorbeeld, daar viel nog mee te leven, dat merkte niemand die het niet wist. Maar wat er mis was met het boek, dat kon iedereen die het in de boekhandel inkeek zo zien: de slordigheden, de spelfouten. De ongecorrigeerde versie van z'n werk was op schijf naar de drukkerij gegaan, de gefatsoeneerde versie was op het bureau van de uitgever blijven liggen.
"Foutje!" had Ludo, het hulpje van de uitgever, toegegeven. Een jonge knul, stageloper, een stuk onbenul die wegens `luddeveduh' z'n hoofd er niet helemaal bij had. Z'n liefje had het de dag tevoren uitgemaakt. Toen de vergissing ontdekt werd, was het te laat: de drukker had gedrukt, de binder gebonden. Foutje. Ludo had zichzelf wel voor de kop kunnen slaan. Ludo. Uit Loppersum. Wat kon je ook verwachten van iemand met zo'n boerelullennaam? Een kop vol zware Groninger klei. Ludo de lullo uit Loppersum. Geen wonder dat z'n vriendin het had uitgemaakt.
Hij bleef ontroostbaar, de uitgever onvermurwbaar. Zoiets als het afzetten van de verkeerde borst, vond hij. Kwam dat wel eens voor? Een verkeerd been, dat wel. Daar had hij wel eens van gehoord. Of een watje achtergelaten in de buikholte. "Foutje," zei de chirurg dan terwijl hij vrolijk verder ging met de volgende patiënt. Zo ook de uitgever. Toen de hele oplage was gedrukt, kon die niets anders doen dan het boek in de handel brengen. Foutje. Tja, niks aan te doen.
Zei de fabrikant die exploderende flessen frisdrank op de markt had gebracht dan ook gewoon `Foutje. Niks aan te doen'? Of landbouwgif in potjes babyvoeding? Die dingen gebeurden, maar dan werden die flessen en potjes teruggehaald.
Ja, maar daar had de uitgever niet aan kunnen beginnen. Het was te vergelijken met het verprutste neusje van Michael Jackson, zei hij. Dat kon later niet meer hersteld worden. Of een mislukte ooglid- of schaamlip-correctie, of een face-lift die van je gezicht een dodenmasker had gemaakt. Zoiets. Allemaal heel erg, maar niks aan te doen. Als de eerste druk verkocht was, kon er aan een nieuwe, verbeterde versie gedacht worden, zei de uitgever.
"Het is nu zaak om je boek maximale bekendheid te geven, overal in het land, ze moeten worden uitgezaaid..."
"... als kankercellen..."
"Nee, zo moet je het niet zien. Uitgezaaid als graankorrels, zodat we winst kunnen oogsten. Waarmee we een nieuwe druk of een volgend boek van je kunnen bekostigen."
"Een fiasco, een regelrechte ramp. Knullige interpunctie, alinea's op de verkeerde plaats, weggevallen witregels ..."
"Een ramp? Weet je wel wat een ramp is?" vroeg de uitgever. "De watersnood van '53. Dat noem ik pas een ramp. Achttienhonderd doden."
Zo wist hij er zelf ook nog wel een paar. "Slag om Arnhem '44. Verraden door de loslippigheid van prins Bernhard. King Kong and all that. Duizenden doden." Natuurlijk, een echte ramp was iets waar mensenlevens mee gemoeid waren. Tsjernobyl.
Nee, het boek uit de handel nemen was een onmogelijkheid. Wat dacht hij wel? Een aankondiging in de krant? Geld-terugactie! Tien gulden voor elk exemplaar ingeleverd bij een van de volgende boekhandelaren... Op verzoek van de schrijver zal de gehele eerste druk vernietigd worden. Een tweede (verbeterde) editie binnenkort verkrijgbaar bij de boekhandel.
Nee, zo ging dat niet. Echt niet. Als ze nu beiden, uitgever en schrijver, alles op alles zetten - voorleessessies, signeersessies, interviews - om het boek onder de aandacht te brengen ... De uitgever had nog geprobeerd op z'n gemoed te spelen met een citaat van Maarten 't Hart: `Vitaliteit, een bevlogen onbesuisdheid, de durf om fouten te maken, de moed om op je bek te vallen...' - eigenschappen die hem als schrijver niet ontzegd konden worden. Overtuigend was het niet, hij was op z'n bek gegaan door de fouten die op de uitgeverij waren gemaakt.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Zo gaat het ook af en toe in schrijversland, niemand is gevrijwaard van iemand anders gemaakte fouten, het blijven mensen
Willy - Dora
Het zal je maar gebeuren zeg.
De moeilijkst te accepteren blunders: die de ander maakt maar waarvoor jij de klappen krijgt.
|
