Volg ons op facebook
|
< terug
Café Back-up (1)
Ze zou zich niet op laten draaien, had ze mij een uur daarvoor beloofd. Al jaren kende ik Noor. Haar vriendenkring had hem nooit geïnteresseerd, derhalve zou hij mij niet herkennen als back-up voor het geval dat het uit de hand liep. Noor zag er goed uit ondanks dat ze de wereld van onderaf opnieuw moest vormgeven. Ze was zichtbaar gelukkig, had geen overdreven schoonheidsmiddelen ingezet maar straalde van binnen naar buiten. Ik zat op een strategisch punt vanwaar ik hen kon volgen. Ze moest dit gesprek aangaan, maar of het enig begrip opleverde, rust gaf, was zeer twijfelachtig. Na vijf maanden werd dit hun eerste contact
Langbenig stoof hij binnen en schoot meteen de serveerster aan terwijl hij zijn weerbarstige jas uittrok. Hij had Noor al gezien, hing zijn jack aan de stoelpunt en nam zonder te groeten plaats, hardnekkig zwijgend. Noor knikte met een klein glimlachje en stug beantwoorde hij dat gebaar. Geen greintje welwillendheid ging er van hem uit en zijn vrouw voelde het ook. De hoop vervloog, het was bijna hoorbaar.
"Drie keer is scheepsrecht," begon ze onzijdig. Ik wist wat ze bedoelde en hij lachte schaapachtig. Zij bleef neutraal, wilde niets forceren. Lang duurde hun oogcontact niet. Volgens mij tuurde hij naar buiten om te veinzen dat hij het in de hand had en ik zag hoe Noor moedwillig rustig bleef. Om haar heen hing nu toch een gespannen zweem van verdriet met een boos onderlaagje teleurstelling. Ze wachtte tot zijn consumptie kwam en observeerde hoe hij met korte gebaren melk en veel suiker toevoegde. Daarna roerde hij alsof de bodem uit het kopje moest. Ondertussen liep de spanning op. De lucht tussen hen trilde bijna zoals de hitte het asfalt van een weg laat zinderen. Rimpelingen in stilstaand water.
"Waarom ben je eigenlijk bij mij weggegaan?" vroeg ze uiteindelijk zacht op een toon alsof ze bij de groenteboer een kilo Cox Oranje bestelde. De vraag kwam voor hem kennelijk geheel onverwacht.
"Jij bent te dominant," voegde hij haar bits toe. Nora werd rood en ik zag hoe deze definitie door haar hoofd rolde als een uit het maalmechaniek verwijderde gebroken molensteen. Ze keek frank en vrij terug, dronk rustig van haar cappuccino die ze met beide handen omklemde als warmde ze zich eraan. 'Stekeblind Gemma papa-gaaiend kiest hij woorden die hij nooit bezigde,' dacht ze en zocht de beste aanpak.
"Mmmh, juist ja. Te dominant." proefde ze dat woord nogmaals. Nu blikte hij schichtig naar de vrouw waar hij negen jaar mee was samengeweest en wiens salaris hem ruimschoots had bedeeld. Ze overwoog of ze de inkopper nu al zou benutten maar besloot voor de vriendelijke bevestiging.
"Ja, ik ben wel aanwezig. Met alles inderdaad. Dat is altijd al zo geweest, maar... ik ben echt niet zo machtig dat ik iemand kan domineren die dat zelf niet wil." zei ze. Ik bewonderde haar. Uit de intonatie klonk geen enkel verwijt. Hij puzzelde hierop en brandde zijn mond aan de 'koffie-verkeerd'.
"Gemma is niet dominant?" vroeg ze simpel en zijn gezicht vertrok in een grimas als had ze beweerd dat zijn nieuwe lief hem beroofde. Ook al beheerste hij zich, onder de gordel was mijnheer haar man minder kalm. Ik zag zijn rechterbeen onder de tafel hevig op en neer wippen en hij haalde opgefokt adem.
"Hoe kom je erbij? Nee, natuurlijk is Gemma niet dominant, haha." viel hij uit.
"Nou ja zeg. Zie je wel. Gemma heeft gelijk, jij bent gewoon jaloers." snoof hij en Noor glimlachte minzaam om zijn verspreking. Ik wist dat ze er straks tegen mij over zou blazen. Het illustreerde glashelder dat hij haar na al die tijd nog niet kende.
"Zij houdt van mij en ik voel me man bij haar. Zij dwingt me nergens toe. Zoals jij." sneerde hij steeds luider zodat iedereen in het café meegenoot. Nora haalde haar schouders op alsof ze zeggen wilde: Jammerdan, het is mijn zaak ook niet. Even keek ze in mijn richting terwijl ze rustig van haar koekje knabbelde en ik zag hoe ze moeite had om hem daar, in het openbaar, niet glashard uit te lachen.
Noor had me verteld van 'haar experiment'. Ze had altijd al lef en kwam Mohammed niet naar de berg.... Kersverse pa speelde al drie maanden stommetje en had al die tijd niet naar Maartje omgekeken.
"Of de nieuwe vlam is onweerstaanbaar en ze neuken een slag in de rondte. Of ze heeft de touwtjes strak in handen en houdt hem bij ons weg. Hij bewijst geen verantwoordelijkheidsgevoel te hebben en ik wil ook weten wie de vrouw is die straks mee gaat opvoeden. Met haar praten heeft misschien meer kans van slagen dan de verliefde mol op zijn plicht binden." overwoog ze en ze had Gemma eenvoudig uitgenodigd. Ze bleek bloedmooi, een kop groter dan zij maar al snel kreeg die theevisite een absurd karakter. Totaal onverwacht had de hooghartige maîtresse geschreeuwd dat Noor op haar tellen moest passen.
"Hij is MIJN vrijgezel en ik wil alles met hem meemaken wat jullie ook hebben gedaan!"
Binnen drie kwartier was duidelijk hoe dit initiatief de plank missloeg, maar het was wel zeer leerzaam.
"Geloof mij!… Ik ben héél anders dan jij. Ik zweer het je, ik regel zijn verleden ook wel." had Gemma gegild. Nora was bijna in lachen uitgebarsten, maar ze voelde de dreiging weldegelijk.
"Margie, ik besefte dat ik tegenover een machtwellustig en onzeker wijf zat. Het is een luxepopje, zij laat zich onderhouden... Wij konden zoveel doen omdat ik twee keer zoveel verdiende als hij. Zodra zijn poen op is wordt het gevaarlijk. Hij loopt met open ogen in de val. Meelijwekkend." had Noor gerelativeerd. Dat ik het beter vond dat Noor het stel bij haar kind vandaan hield verzweeg ik. Later hoorde ik dat deskundigen adviseerden: Maartje heeft recht op de vader, al is het maar één dag per maand dus strijk het verliefde koppel niet tegen de haren. Men kon ook pas ingrijpen als hij zich niet aan de bezoekregels hield.
Ik merkte dat hij het aan Noor over liet om hun conversatie te sturen en hij antwoordde afgemeten dat hij één dag in de maand tijd voor zijn kind had. Nog voor ze adem had gehaald om te reageren dictatoriaalde hij luidkeels. "En jij hoeft er niet over te gaan bakkeleienen. Ik blijf daarbij en daarmee basta." Hooghartig keek hij op haar neer. Hij had zich stevig vergist want Noors idealen en haar respect voor hem hingen allang in de wilgen. Het was wel duidelijk te zien hoe zij zichzelf dwong niet uit te vallen en ze trokken hun agenda. Daarna zwegen ze. Hun gesprek had nog geen tachtig woorden nodig gehad en ik verwachte dat zijn losbandige avontuurtje enkel verliezers zou kennen. Noors man, ze waren nog niet gescheiden, stond houterig op waarbij zijn stoel hard kermde over de leistenen vloer. Iedereen in het café keek verstoord op. Hij pootte het meubelstuk hard onder de tafel, knikte tegen zijn afgedankte verleden en vertrok zonder te betalen. Toen ik tegenover haar plaats nam zei ze enkel dat ze Stichting Jeugdzorg in zou lichten en pinkte een kleine traan weg, die op het punt stond uit de ooghoek te ontsnappen. We bestelden nog eens koffie en voelden ons triest. Machteloos...
feedback van andere lezers- Hoeselaar
een mooi verhaal en zo lekker vlot geschreven!
Willy
Dora: Dank je Willy voor het fijne compliment... bloosbloos - tessy
Ik kijk uit naar het vervolg Dora, dingen die gebeuren vertellen zonder bitter te spreken is een kunst.
Dora: Dank je,
Deel twee staat klaar en na een zijweggetje komt ook vast deel drie - RudolfPaul
Boeiend.
( ,,, dronk rustig van haar cappucino die ze met beide handen omklemde... cappucino = cappuccino?)
Dora: Heel goed RudolfPaul, dank je wel,
die soort koffie moet inderdaad met 2 cees. Ik ga het aanpassen. - koyaanisqatsi
Graag gelezen.
Dora: Dank je... - Mistaker
Pas op voor opgefokte ademhalers!
G
Dora: Te laat, laat, laat maar... Maar wel erg bedankt, inmiddels heb ik er ook wat ervaring mee, haha - ivo
ik zit nog volledig in het verhaal dat ik aan het schrijven ben en kan zelfs de dialogen niet goed lezen, maar het leest wel .. en vooral je kan heel goed uit de voeten met je figuranten en hoofdpersonages.
Dora: Dank je wel... (veel succes, ik wacht met smart op het vervolg van het jouwe)
|
