|
< terug
stationsromannetje (3)
De zon had zich ondertussen meester gemaakt van de grote glazen muur die een skyline van de stad liet zien. De lage zon nam een verblindende positie in, waardoor haar felheid verblindend werkte ... felheid is altijd verblindend, ik had het kunnen weten.
Om met dichtgeknepen ogen naar je tafelgenoot te moeten kijken omdat de energetische kracht er alles aan doet om je het zwijgen op te leggen is niet gemakkelijk.
Het alternatief om als een oude indiaan, met je hand boven je ogen te converseren is niet bepaald galant, noch voor jezelf als voor je tafelgenoot.
Daarom besloten wij om ons tafeltje te wisselen voor een tafeltje dat in de andere hoek stond.
Terwijl ik rechtop stond zag ik in de weerspiegeling van het donkere deel van de wand dat iemand een foto nam van ons, die echter net achter een muur verdween toen ik omkeek. De gedachte van een man die haar had gevolgd nu iemand die een foto nam, was voor mij genoeg om alert te zijn.
De ober kwam vliegensvlug aandraven, de laatste rekening was nog niet betaald. Met enkele niet-verbalen tekens konden wij hem duidelijk maken dat de zon de veroorzaker is van deze verhuispartij. De man bleef op zijn betaling staan want elke bon heeft een tafelnummer en als wij verhuizen, verhuist de bon mee, maar dat kan niet want dan klopt het tafelnummertje niet meer.
Vlug griste ik vijf euro uit mijn zak en betaalde de bon. Hij zocht in zijn zakken naar wisselgeld en ik bleef wachten tot hij het gevonden had. Deze man kon naar zijn fooi fluiten.
Het was een uitgelezen kans om haar uit te nodigen naar een eethuisje om de hoek. Een gezellig Marokkaans eethuisje waar je lekker kan eten voor heel weinig geld.
Ik zag dat dit voorstel haar wel aanstond. Terwijl ik mijn krant in mijn zakken stopte zag ik hoe de twee dametjes ook geplaagd door de zon ook aan het verhuizen waren.
Eigenlijk is dit toch een grote flater van de architect. Bij het ontwerpen van het gebouw moet die er toch voor zorgen dat de ruimte heel de tijd kan gebruikt worden en men tijdens bepaalde dagdelen niet de helft van de ruimte moet ontruimen omdat de zon schijnt.
Ook de optische ervaring van de ruimte had een deukje. De lijnen van de vloertegels zorgde voor een tegendraads effect. Hierdoor kon je onmogelijk de voor de uitgang aangebrachte opstapjes zien.
Een jonge dame die nogal gehaast binnenkwam gestoven, struikelde over deze haast onzichtbare hindernis en ging voluit plat op de buik. Blijkbaar was ze niet de eerste want net daar ontbrak er een tafeltje en stoelen in de rij. De dame stond verdwaasd op en voelde eens aan haar pols. Een jonge man, die iets verder zat, hielp haar verder met het oprapen van haar handtas en haar documenten die wijdverspreid over de grond waren geschoven.
Wij keken elkaar aan en wij zagen dat het grappige van heel de situatie nu wel heel ongepast was. Maar het was een tafereel dat je in een of ander tv-comic serie kan laten afspelen en waarbij iedereen plat gaat van het lachen.
De twee dametjes die ondertussen al van tafel gewisseld waren, keken onbewogen voor zich uit. Blijkbaar waren ze deze situatie ook al gewoon of hadden ze het niet gezien.
Tja architecten, ik vroeg aan mijn gaste of ze het verschil tussen een architect en arts kende. Ze keek me verwonderd aan en knikte neen. "Wel, de vergissingen van een architect staan boven de grond, die van een arts, die liggen onder de grond". Een kleine glimlach kon haar mooie mond betoveren.
Ik had voor mezelf al voorgenomen om niets te zeggen over die fotonemende man, zodat het gezellige van de ontmoeting niet verloren zou gaan in het vreemde van deze situatie.
Bij het oversteken van de straat probeerde ik nog om ongemerkt te kijken of we gevolgd werden en toen we de hoek om waren zorgde ik ervoor dat we snel in het restaurantje konden binnenstappen. Ik leidde haar naar de tafels achter de grote muur. Deze muur zorgt voor een soort van tweede zaaltje, waardoor je ongestoord kan eten zonder dat je van straat wordt bekeken hoe je je eten in je mond steekt.
Ik nam bewust de plaats aan tafel in waardoor ik in de spiegel kon zien wie binnen en buiten ging.
De uitbater kent me goed en snel werden kopjes met lekkere thee op tafel gezet. Het voordeel van het kennen van deze mensen is dat de ontvangst warm is. Het nadeel echter, zeker als je met een vreemde vrouw komt binnengestapt, het kan nogal wat verraste blikken opleveren.
feedback van andere lezers- Anjer
wie is de man die foto's nam? ben benieuwd ivo graag meer; grt Anjer
ivo: ik ook anjer ik ben ook benieuwd ... - koyaanisqatsi
Ja, de kemels van architecten... Dat hou je soms toch niet voor mogelijk... Voor de rest: ik zie uit naar het vervolg.
ivo: bedankt Koya we zien morgen wel hoe het gaat stomen .. - Mistaker
Doe mij maar een dubbele espresso Jan!
Weer graag gelezen Ivo. Ik snak nu wel naar harde actie hoor! ;-)
Groet,
Greta (in de titel staat een M teveel)
ivo: alles heeft zijn tijd Greta, het is een stationsromantje dat als een strooplijntje op de pannenkoek glijdt ... ik merk wel dat ik een stukje vergeten was in de laatste episode ... stom maar tja .. - Dora
Daarom besloten wij om ons tafeltje te wissenELEN (of gum je het uit?) Terwijl ik rechtop stond zag ik in het donkere deel van de weerspiegeling dat iemand een foto nam van ons, die echter net achter een muur verdween toen ik me vliegensvlug omdraaide.
ivo: bedankt, het foutje van wissen was een overblijfsel van schrappen en wissen en die zin over die foto was wel cruciaal maar ik kreeg hem maar niet geschreven, en zo klinkt het idd wat beter
bedankt alvast
|
