Volg ons op facebook
|
< terug
Column over schrijven.
Op een schrijverssite een column schrijven over schrijven, oei.
Iemand gebuikte onder een tekst de term 'selfobsessed' en naar 'binnengekeerd'.
Het was een waardevolle feedback want het riep vragen op die me inspireren om antwoorden te zoeken.
Deze lezer vond het stuk op zich goed geschreven en legde uit dat hij normaliter meer gecharmeerd is van teksten die extroverter zijn. Op zich een compliment dat het stuk gelezen was en zelfs positief beoordeeld. Eerlijk gezegd raakte ik toch wat in de war. Omdat er nou net aan DEZE tekst plots het etiket therapeutisch kleefde. Naar mijn mening beschreef het een algemeen verschijnsel dat maar minimaal was gelardeerd met een persoonlijk knabbelnootje. Opdat het makkelijker te verorberen is voor hen die graag een hartigheidje meepikken. Een losse column krijgt er een wat persoonlijker tintje van. Dat vrouwen een voorsprong hebben op emotioeel gebied acht ik inmiddels algemeen bekend. Ik merk wel eens dat het vrij snel voor 'vrouwenlectuur' doorgaat als er met emoties wordt gestoeid. Met trots ben ik een uniek mens en vrouw en ik lees tevens heel graag teksten van zelfbewuste autonome mannen die een vernieuwende mening verntileren. Een paar vragen (zeker géén oordelen) heb ik wel.
Zijn het enkel mannen die de term therapeutisch en/of selfobsessed bezigen?
Zo ja; zijn dat mannen die hun emoties wel/niet graag kennen of wel/niet willen onderzoeken?
Indien nee, zou ik het interessant vinden te weten wat daar de reden van is.
Pure fixtie.
Ontstaat dat vanuit schone fantasie? Zomaar vanuit de prikkels die de hersens produceren?
Het is spannend te ervaren hoe een boek ogenschijnlijk zichzelf schrijft. Vaak blijkt achteraf dat er ongemerkt toch veel persoonlijks is mee geslopen. Volgens mij is fictie doorspekt met autobiografische invloeden. Ervaringen die zijn opgevallen, hebben geraakt. Je kunt ze geïnspireerd in een ander jasje steken. Alles lijkt mij reeds in het zelf aanwezig. Mijns inziens heeft een schrijver er baat bij om gevoelens of emoties, die zijn levenspad doorkruisen te bewaren in de doos met creatieve voorraad van potentieel materiaal. Herinneringen kun je al dan niet koesteren. In de loop van de tijd verwerken. Het is interessant ze opnieuw te beoordelen vanuit een ander referentiekader. Soms kan één flintertje nieuwe informatie een geheel nieuw licht werpen op een bijna vastgeroest beeld in je herinnering. Het ligt tevens aan de plot van een fixtieverhaal hoeveel je daarbij uit autobiografische kennis plukt.
Wat ik persoonlijk jammer vind is het volgende:
Iemand waagt zich er, om welke reden dan ook, niet aan om autobiografisch te schrijven. Tengevolge daarvan kent die auteur het proces niet dat bij een dergelijke 'schrijfreis' optreedt. M.i. is dat jammer. Er gebeurt veel dat niet van te voren in te calculeren is zodra men het eigen innerlijk onder woorden brengt. Het komt dichtbij en men is er bij het optekenen niet bij gebaat trucjes te gebruiken die we in het dagelijks leven hebben om onze eigen waarheden te scheppen / vervormen / beschermen, etc..
Ik ken bosjes mannen en vrouwen die zichzelf meesterlijk om de tuin leiden. Neem nou de mens die door eigen toedoen niet bij de dood van vader is, maar drie maanden later bij hoog en bij laag beweert het wel mee te hebben gemaakt. Het oogt nogal dom dat koppig vol te houden tegen hen die juist deze persoon daar heel erg hebben gemist. Op dat moment ontstaan in alle betrokkenen emoties waarvan de veroorzaker geen weet heeft. Van zulke mensen verwacht ik geen betrouwbaar zelfbeeld. Ik heb al vaak gemerkt dat hun oordeel erg gekleurd is door spinsels. Een geschiedschrijving die waargebeurde verifieerbare feiten weergeeft zal ik van hen niet snel vragen. Het vermoeden bekruipt me wel dat dergelijke mensen meer gebaat zouden zijn bij het bezoek aan een therapeut dan zij die makkelijk over hun ervaringen en gevoelens kunnen/willen schrijven of vertellen.
Autobiografisch naar binnenkijken:
Allereerst moet men emoties eerlijk en knalhard kunnen benoemen en daarvoor dien je in eerste instantie kritiekloos serieus te nemen wat er in je leeft. Vervolgens accepteren. Al lijkt het nog zo vreemd er is lef voor nodig het niet mooier te willen maken dan het is, noch iets verdoezelen. Daarna komt het plaatsen van de diverse zwarte, witte of vuurrode kanten die iedereen heeft. De volgende stap kan zijn naar oorzaak en gevolg zoeken. Het is interessant om het effect van jouw verschijning en de invloed op de andere betrokkenen te benoemen. Ga er maar aanstaan. Als dat is gebeurd is de binnendruk al aardig afgenomen en dan pas kan men creatief aan de slag met de bijeengegaarde kennis, schrijfsels, krabbeltjes, ingesproken memorecorders, etc. Een proces op zich. Aan schrijven kleven regels die je je eigen moet maken. Dat vergt veel oefenen en 'op je bek' gaan. Wellicht dat daarvoor woorden in aanmerking komen zoals emotionele getuignissen? Intensieve sensibele verhalen? Wie schrijft blijft altijd bij de pinken? Kunstenaars kunnen niet zonder gebeurtenissen die hen intrigeren. Therapeutisch is meer het allereerste optekenen van herinneringen die verwerking behoeven. Selfobsessed zie ik het meer als men geen inlevingsvermogen heeft om een gebeurtenis vanuit veel andere perspectieven te zien.
feedback van andere lezers- badstop
Het is naar mijn idee een proces dat een schrijver moet doormaken. tien jaar geleden ben ik begonnen een boek te schrijven waarbij ik dacht dat mijn eigen beleving niet mee mocht doen. Het werd niets. Na talloze keren opnieuw te zijn begonnen kwam ik erachter dat ik steeds dichter naar mij toe ging schrijven. Tijdens het schrijven heb ik vaak zitten huilen achter mijn computer bij de beschrijving van wat er allemaal uit mijn eigen leven gebeurde in het verhaal. Zelfs dingen die ik fantaseerde ontroerde mij. Nu is het verhaal klaar en wordt het boek gedrukt.
Dora: Gefeliciteerd!!!
Driewerf hoera..
Bij wie wordt het boek uitgegeven?
Je beschrijft zo mooi wat ik in de column heb weergegeven, dank je wel. - RudolfPaul
Ik heb geen tijd om adequaat te reageren, ik moet naar een crematie (een Australische vriend was onlangs op het ijs gevallen, kreeg pneumonia, overleed - hij is slechts 49 jaar geworden), maar ik wil graag even verwijzen naar "objective correlative" van T.S. Eliot over emotie en schrijven, bijvoorbeeld hier:
http://kringbabylon.be/forum/viewtopic.php?f=31&t=1023&start=300
Dora: Fijn je reactie RudolfPaul. Dank je wel. - Anjer
Ja dit wordt moeilijk, wat kan ik hier nu nog aan toevoegen, eersten dat je hierop veel reactie gaat krijgen, dat staat vast, tweedes, is het naar mijn gevoel zo dat ieder een eigen beeld schetst van wat hij leest in een verhaal, gespekt met eigen ervaringen, zoals ivo al aangaf, maar soms is het toch wel zo dat de lezer begrijpt wat er wordt bedoeld, dat hangt af van hoe iets geschreven is en wat de bedoeling was van de tekst, het blijft een moeilijk onderwerp dat autobio zoals ik ook al aangaf. Wat je schrijft daarover is meer dan waar, het is een hard proces, waar je doormoet, en je moet jezelf ook afvragen of je dat aankan om dat naar de buitenwereld toe te doen. Daar zit ik nu, en momenteel ga ik geen autobio meer schrijven, hetzij uit colère vandaag dan. Dit was hard maar waarheid Dora, grt Anjer
Dora: Niet hard bedoeld Anjer... in de titimiteit van de eigen omgeving mag een mens alles verwoorden zoals hij/zij het ervaart.
Een column is algemeen en ook persoonlijk, mag controversieel zijn en het is een kenmerk dat de column een discussie oproept. Dank je wel. - ivo
je kan niet over gevoelens schrijven als je ze niet hebt gekend, dat is zeker, maar hoeft het verhaal in de context van die gevoelens staan? Ik denk het niet...
De wijze waarop een schrijver schrijft en denkt kan die niet verstoppen want als je de tekst analyseert, niet op basis van het verhaal, maar op basis van de gevoelens die in het verhaal staan, dan ontmoet je de schrijver en zijn sulbimaties die hij maakt.
Het verwoorden van gevoelens, gedachten en zaken die je als mens ooit hebt meegemaakt, kan op basis van een nietszeggend verhaaltje je als mens meer maturiteit geven.
Maar, alles is beperkt en alles is perceptie, vergis je niet
want ook de lezer is behept met deze realiteit, hij kan enkel verstaan en weten wat die zelf heeft meegemaakt , al het overige kan die niet meenemen in zijn lezen en blijven woorden en zinnen zonder die betekenis. Een soulmate zal dus perfect begrijpen wat de schrijver bedoelt een ander leest erover.
Daarom zal het altijd gissen zijn of hetgeen wat de schrijver schrijft idd dat is wat jezelf als lezer kent of niet kent ...
tja het geheimzinnige blijft in de tekst
wat mij betreft heb ik veel contact met veel mensen en als emotie mij opvalt dan neem ik dat gevoel mee om dat in een totaal andere context te reflecteren, waardoor de emotie an-sich een beeld wordt en niet de situatie waarin ze zich manifesteerde.
En is dat kunst? ik weet dan niet, dat is wat de beoordeler vindt wat het is ... een diepzinnig stukje overdenking
Dora: Poehee, Dit is de langste reactie die ik ooit heb gehad. Dank je wel dat je zo eerlijk en uitgebreid uitlegt hoe jij er over denkt. Ik wist niet dat ik dit ermee zou kunnen oproepen. Ik vind het zelf bijvoorbeeld interessant om NIET te weten of het werk van een man of een vrouw is, zoals ik onder schilderijen nooit mijn voornaam zet. Dank je wel Ivo. - bessy
met intersse gelezen, schrijven vanuit je eigen beleving, autobiografisch, maakt een verhaal levendiger denk ik. Je hoeft het ook niet altijd zelf beleefd te hebben maar ik denk toch wel dat als je schrijft, je altijd moet inleven om een verhaal geloofwaardig te laten zijn.
Dora: Ieder schrijft en soms vanuit zijn eigen rugzak, backpacking is avontuurlijk ook... dank je - koyaanisqatsi
Mijn bescheiden mening: wie selfobsessed bezig is slaagt er niet in te schrijven, of schrijft op zijn minst SLECHT. Wat valt er in godsnaam te halen uit tot gek wordens toe naar je navel staren? Maar verder denk ik dat schrijven een zodanig individuele bezigheid is dat het voor iedereen anders ligt. Ervaringen en indrukken uit je eigen leven gebruiken in je creaties is nog iets anders dan er sprankels autobiografie in leggen. Ik gebruik bv beslist veel meer 'dingen' van horen zeggen dan 'dingen' uit mijn eigen leven, maar omdat ik ze heb geregistreerd zijn ze natuurlijk ook een deel van mijn leven geworden. En verder ja, als ik echt op dreef ben, ben IK het niet meer die schrijft... Dus selfobsessed schrijven? Het gaat weinig opleveren, vrees ik.
Dora: Dank je wel... ik denk dat een tekst geschreven zonder enige afstand op de eigen beleving weinig zal bekoren - Runner
Mijn reactie elders i.v.m. uitloggen
Dora: Ja, had ik gezien Runner, heeft me geroerd, heb je een mailtje gedaan, dank je en heel huids weer thuis - greta
Alle kunstzinnige of literaire werken zijn creaties die ergens ontstaan vanuit het innerlijk. Soms is het stukje 'ik' niet meer terug te vinden in het uiteindelijke resultaat. Maar dat is dan ook niet meer van belang. Vaak raakt een verhaal of gedicht, zomaar. Zoek niet naar antwoorden, geniet van het menselijk vermogen om emoties te hebben!
Dora: Geen antwoorden, maar het verschil tussen mannen en vrouwen blijft me boeien...Zelf ben ik blij met emoties. Dank je wel, een mooie feed ook. - Mistaker
Ik schrijf om te ontspannen en dat betekent voor mij: fantaseren. Pure fictie dus. Autobiogedoe gaat me én een depressie bezorgen, vrees ik, én vind ik 'te ver gaan' tegenover de mij onbekende lezers. Heeft niemand wat mee te maken. Ook op mijn werk weet bijna niemand iets van mij af. Lekker hoor!
Maar ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, zolang het maar lekker klinkt.
G
Dora: Leuk he, dat ieder zo zijn/haar eigen insteek heeft.
Ik fantaseer ook heéééeel graag en ik zing graag, dank je
|
