|
< terug
Schrijversbloed kruipt .7
Hij ging verder: "Biesheuvel, in de weinige heldere momenten dat hij z'n vrouw niet achterna zat met een broodmes, heeft wel eens gedacht dat Karel van het Reve God was. Was dat maar zo! Ik zou duizend maal liever hebben dat oom Karel het universum bestierde dan die sadistische ploert der gereformeerden die de plagen van Egypte op onschuldige mensen losliet of Abraham voor Sophie's choice stelde om óf z'n zoon Izaak in opdracht van z'n God te vermoorden, óf ongehoorzaam te zijn aan de God die hij aanbad."
Hij zocht en vond de aantekeningen die hij voor z'n Ghott-verhaal had gemaakt. Hij had ze gelukkig in dezelfde manillamap waarin ook het verhaal zat dat hij zou voorlezen. Even keek hij de zaal in om te zien of hij de aanwezige Engelsen kon bespeuren. Zouden die wel naar deze Godswollop willen luisteren?
"In mijn kinderbijbel Illustrated Bible Stories (met huiveringwekkende plaatjes van Doré) gaat het verhaal als volgt:
`Abraham loved his only son Isaac very much. But he loved his God still more. He was ready to sacrifice his darling son to do the will of his God.'
Zo iemand zou toch direct uit de ouderlijke macht ontzegd moeten worden? Hier is het een vader die zijn eigen zoon opoffert; meestal zijn het maniakale geestelijke en politieke leiders als Khomeini of Hitler die zonen, de zonen van anderen dan wel, opofferen aan een `hogere wil' of `de stem Gods'. Enfin, het verhaal gaat verder:
`Abraham and Isaac reached the top of the mountain. The old man now put some stones together, and laid the wood on it. He then turned to his son and said: `God told me not to sacrifice a little lamb to him, but he ordered me to sacrifice you as an offer to him.' Isaac made no reply. Neither did he protest or cry when Abraham, his good and dear father, tied his hands and feet and put him on the stones. There lay little Isaac, his hands and feet tightly bound, and his neck outstreched, ready to be slaughtered. Abraham took hold of the long sharp knife, ready to cut the throat of his only dear little son.'
Nou ja, jullie weten hoe het afloopt. Het feest gaat niet door. Het was maar een geintje. `All I wanted to see was if you and Isaac would obey me,' zegt God nog. Het soort dingen waarmee nazi's als Mengele zich soms amuseerden. Walgelijk leesvoer voor christelijke en joodse kindertjes, dat hen eerder afschuw dan ontzag zou moeten inboezemen. Leden van Hendrik de Cock of van de GSV, die andere vereniging van enge en strenge loodzware gereformeerden, zouden zich eens moeten afvragen wat hen mankeert dat ze niet al op tienjarige leeftijd de menselijkheid, de human decency bezaten om diep te walgen van zulke verhalen en zich voortaan nooit meer in te laten met lieden die zo'n soort godsbeeld in hun scheve koppen met zich meedragen: een boze boeman waarmee ze kleine kinderen en simpelen van geest bang maken. De bijbel hoort op de plank naast Mein Kampf en de Koran te staan; het zijn de meest onheilverspreidende boeken ooit door de verziekte menselijke geest voortgebracht.
Maar zo denk ik er nu over. Het kan zijn dat ik nog eens word bekeerd. Dat is de hoop van velen die voor mij bidden. Als er zulken ook hier aanwezig zijn, Hendrik de Cock-leden bijvoorbeeld, dan geef ik ze nu graag even de kans om in het gangpad op de knieën te gaan en te bidden terwijl de rest van ons een eerbiedige stilte in acht neemt."
Hij keek vragend de zaal in. Niemand verroerde zich. Er werd door een grapjas op de achterste rij onder de bank gestommeld maar verder gebeurde er niks. Op de voorste rij zat een jongeman met z'n niet van z'n stuk te brengen kandidaat-notarisgezicht hem strak aan te kijken.
"Desnoods smeken jullie die wraakzuchtige ploert mij ter plekke dood te doen vallen ten gevolge van een hartaanval," probeerde hij nog. "Als ik hier ter plekke doodval zijn jullie bij dezen allemaal uitgenodigd om bij m'n crematie aanwezig te zijn. Dat zou ik fijn vinden: als jullie uit volle borst met Mieke Telkamp meezingen `Wááárheen leidt de weg...'"
Er zong niemand mee, maar hier en daar bespeurde hij toch een glimlach. De meesten keken hem schaapachtig aan.
"...die wij moeten gaan..." Het begon al een beetje op gang te komen. "Hóeóelang..." probeerde hij geestdriftig de zaal mee te krijgen "...is de hond van de chinééés.." Er werd gelachen. Het kon niet meliger, studentikozer. Maar eigenlijk was het ongein van lagere school- of brugklasniveau en hij schaamde zich er een beetje voor. Hij nam een slok water uit het glas dat voor hem klaarstond.
"De dood," riep hij toen. "Ik lach erom! Laten de gereformeerden toch ophouden met bidden dat hun gruwelgod mij zal straffen, dat hij me plotseling dood zal slaan. Er is geen God! God is niet thuis! Kijk maar. Als ik roep `God verdoem mij!'of `Almachtige klotegod der christenen, ik vervloek U!' gebeurt er niks. Geen bliksemflits of enorme vuistslag uit de hemel..."
Plotseling liet hij zich achterover vallen op de planken zoals hij dat vroeger op de toneelschool had geleerd en bleef met wijdopen ogen roerloos liggen. Maar toen sprong hij overeind en zei: "Dat was even schrikken zeker..."
Hij had er niet echt op gerekend dat een zaal vol studenten zou lachen om zo'n flauwe slapstick; toch gebeurde dat. Toen iedereen tot bedaren was gekomen zei hij: "En nu ter afsluiting van het praatje vooraf, en voor ik overga tot het voorlezen van m'n verhaal, even zo'n `wave' in de zaal zoals je die op voetbaltribunes ziet bij de kwartfinale. Als ik zeg `ja', steken jullie aan de linkerzijde je handen omhoog in een halleluja-gebaar en gauw weer naar beneden en zo verder naar rechts. Toe maar, het is goed voor je. Het bevordert de clubgeest. Het wordt hier al een beetje gezellig."
De `wave' werd twee keer gedaan in de zaal voor hij tevreden was. Ze moesten wel. Eerder kregen ze geen verhaal van hem te horen. "Dat moeten jullie komen doen op m'n crematie, van de ene kant van de aula naar de andere en dan weer terug. Dat zou ik fijn vinden."
Hij legde uit dat het verhaal dat hij had gekozen in het Engels was omdat er Engelse studenten aanwezig waren en omdat hij het eens was met de minister van onderwijs die vond dat Engels de lingua franca op alle Nederlandse universiteiten behoorde te zijn.
Door nu een verhaal in het Engels voor te lezen wilde hij een bescheiden bijdrage leveren aan de poging het Nederlands op den duur geheel af te schaffen. Het was een oud verhaal dat hij had opgediept uit z'n la, in z'n eigen studententijd geschreven, en een van de weinige verhalen over de universiteit waar men, zoals Hermans al eens had verklaard, nou eenmaal weinig inspiratie opdeed om te schrijven.
Hij vroeg of er nu eens niet een dokter maar een Engelsman of Amerikaan in de zaal aanwezig was. De ernstige jongeman op de eerste rij stak z'n hand op.
"What's your first name?" vroeg hij de jongen.
"Andrew".
"Then we'll call the main character in the story Andrew. In honour of your presence here. And where are you from, Andrew?'
"Newcastle. I'm an exchange student."
"All right. Picture if you will a typical British redbrick university. The story is called Andrew's Short, Unhappy Student Life.
feedback van andere lezers- Dora
Het was maar een geintje. haha ceratieve geest
met z'n niet van z'n stuk te brengen kandidaat-notarisgezicht, hihi
en dan ook nog: Het bevordert de clubgeest...
(if you will ?? ?? a typical British redbrick university)
|
