|
< terug
stationsrommanetje (7)
Ik realiseerde me dat mijn adres al lang was achterhaald en ik me nu niet op een van mijn vele adressen moest vertonen met haar. Als ze al een gps-chip in haar handen stoppen dan zullen ze haar computer al lang gekraakt hebben en zullen ze mijn adres van het kantoor wel gevonden hebben.
Al een geluk dat het computersysteem waar ik op werk niet verbonden is met het internet. Enkel mijn draagbare computer gaat af en toe op internet, maar die is niet verbonden met het hele systeem. En een computer die op het net is aangesloten is onkraakbaar voor hackers.
Zelfs mijn eigen gsm vertrouwde ik niet meer. Ik zette het ding dan ook direct af en vroeg hetzelfde te doen aan haar, zodat deze gasten ons niet via onze gsm zouden traceren. Het waren geen simpele gasten. Dat is duidelijk.
Eerlijk gezegd, heel dit avontuur had enorm veel energie gekost en ik was bekaf, nog steeds kon ik geen rust vinden en telkens er een wagen te traag door de straat reed, keerden wij onszelf een beetje weg van het licht. Dit was niet houdbaar en de angst dat ze ons zouden vinden was veel groter dan het bedenken van een oplossing.
Toen ik een bushalte van de bus naar Turnhout zag, kon ik weer helder denken.
Wij stapten op de bus die ons naar een oude schoolvriend, die daar een hotel uitbaat, brengen. Hij zou ons zeker voor een nacht onderdak geven en de kans dat hij geen plaats meer heeft is onbestaand. Zijn hotel heeft zijn beste tijd gehad en ik wist nog dat hij enkele maanden geleden me nog vertelde tijdens een van de reünies van de klas dat het vet van de soep was en hij overwoog om zijn hotel van de hand te doen.
Tijdens de busreis hadden we geen woord met elkaar gesproken. Ik had mijn arm om haar heen gelegd en zij had zich dicht tegen me aangeleund en met gesloten ogen het ritme van de reis ondergaan. Ik voelde dat angst haar helemaal in bezit had genomen.
In Turnhout aangekomen stapten wij van het busstation naar het hotelletje dat inderdaad zijn beste tijd had gehad.
Karel was verbaasd om me hier te zien met een dame die heel wat jaren jonger was en vooral dat wij bij hem twee kamers wensten te boeken. Karel gaf ons twee aan elkaar grenzende kamers die een gemeenschappelijke badkamer en wc hebben. Zoiets doodziek met twee deuren. Als je naar de wc of badkamer wilt, sluit de deur van je buur zich automatisch, zodat je ongestoord je ding kan doen. Wie eerst is, is eerst, de andere moet dan maar wachten en voor geurtjes en ander private zaken, vind ik dat maar niets.
Soit, wij waren blij dat we eindelijk met rust zouden gelaten worden. Het hotel had wel gasten, want blijkbaar was er in de stad een evenement waardoor het hotel redelijk bezet was.
In de foyer konden wij bij een kom warme soep terug op ons gemak voelen. Wij zaten naast elkaar op een met skaileer overtrokken zetel. Niet dat die zetel zo goed zat, want ik voelde de veringen in het kussengedeelte goed zitten. Als dit vannacht ook met mijn matras zo is, dan zal ik geen oog dichtdoen.
Ze begon haar verhaal te vertellen.
Eigenlijk is alles twee jaar geleden begonnen zei ze. Haar vader was onderzoeker in een project dat door de Nederlandse overheid werd gesubsidieerd. Het was een redelijk geheim project en de uitkomst moest zeker bestempeld worden als staatsgeheim.
Hierdoor was haar vader in het contact gekomen met de inlichtingendienst en was hij en heel het gezin ondervraagd geweest, om te zien of ze ergens geen vreemde contacten hadden die het onderzoek zouden kunnen verraden of bemoeilijken.
Een van die agenten was Koos. Een lichtblonde kerel die opviel omdat hij nogal klungelig overkwam. Deze man was later ook mee betrokken in de bewaking van haar vader. Want zolang het onderzoek liep, moest al wie er bij betrokken was geschaduwd worden, zodat de Nederlandse Overheid er zeker van kon zijn dat er niets zou uitlekken.
Naar mate dat haar vader in zijn onderzoek vorderde, kwam de druk van de overheid om de geheimhouding te verzekeren ook opzetten. Blijkbaar was een van de collega's van haar vader een mol, want er lekte informatie. Niemand in het onderzoek had een overzicht van het totaal beeld. Iedereen had maar kennis van de zaken waarvoor die verantwoordelijk was en het was onmogelijk om met de informatie die je had iets zinnigs te doen, zolang je de info ook niet had die de andere onderzoekers hadden bekomen. Zij had de indruk dat haar vader de laatste keten was in het onderzoek die zijn job en land met alle loyaliteit diende.
De sfeer werd bitsiger toen vader lijkbleek een telefoon had neergelegd. Blijkbaar werd hij bedreigd. Hierdoor kwam Koos en zijn collega haast elke dag. Zij moesten zelfs in huis logeren.
Ze vond die Koos wel aantrekkelijk en zo waren ze na wat puberale momenten in een zeer heftige en zwoele relatie terechtgekomen.
Ja die Koos kon er wel wat van. En voor haar was dit allemaal nieuw. Zij had nog nooit een echte man gehad. De vriendjes waar ze tot dan met optrok, waren niet bepaald ervaren types. Het scoren op zich was voor hen blijkbaar genoeg, maar of zij dit nu zo leuk vond, daar had zo'n gast nog nooit over nagedacht.
feedback van andere lezers- Mistaker
Sympathieke naam vind ik dat, Koos!
Graag gelezen weer Ivo.
De zin:
Zoiets doodziek met twee deuren
snap ik niet?
Groet,
Greta (typfoutje in de titel)
ivo: oeps ik kijk het na ... dank je wel Greta .. - koyaanisqatsi
Woops, nieuwe wending... :-)
ivo: zoals altijd en we zullen zien hoe het eindigt, bedankt - Dora
Het blijft boeien ivo...
Oppassen voor herhalingen
Toen ik een bushalte van de bus naar Turnhout zag, kon ik weer helder denken. Wij stapten op de bus naar Turnhout.
Toen ik de bushalte naar Turnhout zag herinnerde ik mij mijn oude schoolvriend die daar een hotel uitbaat en ik besloot van die mogelijkheid gebruik te maken. Bij onze laatste ontmoeting had ik gehoord dat.....
ivo: een beetje aangepast die passage .. hopelijk blijft het een stationsromannetje ...
bedankt Dora - Ivan
Ja dat is een item waar wij ons allemaal, sos aan schuldig maken , verder leuk geschreven, vr/gr Ivan
ivo: bedankt Ivan
|
