Volg ons op facebook
|
< terug
Drie doogmolens en een eierdopje
Zon beroerde mijn wang. De dood trok zich uiterst langzaam terug. Met gesloten ogen dreef ik traag omhoog uit de troebele droesem waarin Bordeau en adrenaline bezonken was. Ik trachtte me uit te rekken. Er stak een steigerplank in mijn rug. Kromgetrokken tussen een te krap bemeten stangenstelsel straalde hij pijn. Halfwakende grijze cellen concludeerden dat ik te verkrampt geslapen had. Het slome brein was blij dat er geen vreemde vent snurkend naast me lag te woelen. 'Geen zin om beschaafd sociaal te spelen tegen een snelle wipper, die 's morgens niet te pruimen blijkt,' mijmerde ik. Het was niet de bedoeling dat ik hem daarna nog leuk vond want ik zocht ze niet uit op hun lange houdbaarheid. Waar ik zin in had strikte ik, beslist niet andersom en even glimlachte ik tevreden. 'Goed dat ik alleen ben want volgens mij meur ik langs mijn niet gepoetste tanden,' smakte ik.
Voorzichtig trok ik de aan elkaar gekoekte ogenleden open en het besef sloop binnen. Ik was niet thuis…
Plots rukte ik mijn hoofd naar rechts. Ze lag niet in bed. De wekker wees tien over elf en ijskoude bevriezing werd onmiddellijk gevolgd door de schrikgolf van schroeiend heet. Het schoot door mijn hoofd dat dit het perfecte voorbeeld was van hoe ik mezelf telkens een minderwaardig grotgevoel bezorgde. Op slag had ik een kurkdroge mond waarin de tong verstijfde als een twintig jaar oude schoenzool. Schuld wurgde mijn maag in de knoop en in dezelfde tel sloeg mijn onderkaak klem. Het besef in zondigheid te zullen branden stond als een verhitte speer in mijn borst.
Ik had Noor de sporadische uitslaapmorgen door de neus geboord. Maartje niet opgevangen.
Drie vliegen in één klap. God, wat maakte ik me ongeloofwaardig met de belachelijk makkelijk gedane belofte. Het was toch te gek dat ik mezelf niet eens op tijd uit bed kon krikken? Mijn hoofd, volgestouwd met veroordelende moeders barste bijna en er was nog een clubje anderen dat zich kritisch roerde. Ze wreven me onder de neus dat ik werkelijk nergens goed voor was.
Als een geteisterd oud wijf zakte ik uit bed en sloop naar de badkamer waar ik in de spiegel de tong uitstak tegen de mislukking die ik zag. Vanuit de keuken beneden hoorde ik Maartjes lieve stemmetje aan Noor vragen of ze mij niet wakker mocht maken. "Isse tante ziekjes, mama? Zal Mare limonaatje brenge?"
Noor zei vriendelijk dat tante Margie moe was en uit mocht uitslapen.
Binnen vijf minuten was ik klaar. De kinderlijk gedachten dat ik me tenminste wel razendsnel kon wassen, geruisloos ook, troostte me. Op mijn tenen, pumps in de hand, zakte ik zo onhoorbaar mogelijk van de houten trap. Even speelde de gedachten om stil het huis uit te sluipen, maar die laffe vertoning vond ik echt te ver gaan. Ik rechtte mijn rug en wrong een vrolijkhoofd in de plooi voordat ik om het muurtje de keuken in kiekeboede. Maartje sprong als een slingeraap om mijn nek. Noor deed de afwas met de rug naar me toe. Op tafel, tegen de muur, lag een stapel op te vouwen was waarvan de vrolijkheid me bestraffend zei niet te voldoen en aan de kopse kant van de eettafel prijkte ontbijtbord plus beker met mes en vork. Om me tot het uiterste te treiteren met onuitgesproken oordelen stond het gekookte eitje parmantig in de eierdop. Naast diversen soorten zoet broodbeleg en kaas. In het mandje lagen afgebakken Kaiserbroodjes. Na drie uur waren de mijne koud.
"Ga zitten Marg, de koffie is klaar." zei Noor. Een verwijtende ondertoon kon ik er niet in ontdekken. Ze maakte eerst even de afwas af, zei ze. Maartje kroop bij me aan tafel waar de tekenboeken open lagen naast een mikado van kleurpotloden. "Ikke zitte bij tante Marzjie, goed? U ete en ikke gezellig mooi kleuren. Kijk, tante, olifantje maak ikke blauw en fantenpootjes oranje." Terwijl ik mijn 'brunchontbijt' klaarmaakte stond haar mond geen moment stil en nadat Noor had afgedroogd dronk ze koffie met ons. Regelmatig loerde ik naar haar, maar ze leek niet gepikeerd.
De zon scheen naar hartelust. Voor Noor gold geen zondagsrust. Ze draaide nog twee wassen die ze in de tuin ophing. Meestal maakte ze er een sorteerkunststuk van. Schattige kleine kleertjes hingen op kleur bij elkaar. Noors droogmolen kende een rode, gele, blauwe en groene zijde. Zorgvuldig hing ze alles strak op, zonder slordige kreukels die er in vast zouden drogen. "Zo hoef ik weinig te strijken," had ze me ooit uitgelegd. Ik had een hekel aan huishoudelijk werk, maakte me om dergelijke futiliteiten minder druk. Ongesorteerd en rommelig flansde ik alles over het rek in mijn slaapkamer. Onzin om er aandacht of tijd aan te verspillen, vond ik en de rest ging naar de stomerij. Terwijl ik met Maartje puzzeltjes legde vouwde Noor de was van tafel weg, ruimde de ontbijtboel op en nadat de tafel gesopt was togen we met brood voor de eenden naar het park, slingertouwden we, wipten we kip en schommelden we.
Na Maartjes middagboterham, ging 'ons kind' voor het dutje naar boven en ik naar het toilet. Ongeduldig had ik er op gewacht om mijn vriendin de rest van mijn wetenswaardigheden op te biechten. Er was veel nog niet aan de orde gekomen. Noor was al beneden. Terwijl ik een glas water haalde stak ik al van wal:
"Jij had dus gelijk met dat boek, Noor. Het helpt me een stuk verder" zei ik. Noor reageerde niet en ik plofte in de andere hoek van de rookblauwe driezits. "De relatie met mijn moeder bekijk ik nu ook anders."
Met de armen over elkaar zat ze opgeprikt voor zich uit te kijken en ik zweeg tot ze me aankeek.
Ze staarde echter onafgebroken naar buiten. Naar de derde bijna droge was aan de peperdure droogmolen die haar ex-schoonouders hadden geschonken bij de geboorte van Maartje. Ineens wist ik het weer.
Door de gezellige ontspannen sfeer was ik vergeten dat Noor mijn taak had overgenomen.
"Sorry voor vanmorgen," fluisterde ik en ze trok haar schouders en wenkbrauwen nog verder op, maar ze bleef de was hypnotiseren. Ik had Noor nog nooit afstandelijk meegemaakt en ze had altijd een goed humeur waar ik me aan optrok. Ik schoof tien centimeter dichterbij, maar nog keek ze niet naar mij.
"Ja, ik weet het, ik was fout." probeerde ik voorzichtig en verwachtte dat ze bij zou draaien. Toen ik naar voren boog en probeerde haar gezicht te zien draaide ze haar hoofd af. Net te laat.Er bungelde een dikke blinkende traan in haar ooghoek, die ze ongeduldig wegpoetste voor hij viel en haar onderlip trilde. Ik deinsde in een reflex terug, voelde me machteloos en tegelijkertijd vond ik het niet eerlijk van haar.
Ze had al die tijd gedaan of er geen vuiltje aan de lucht was.
"Wat is er nou Noor," vroeg ik nogmaals en toen barste ze in huilen uit. Gewoon zoals ik het doe, met uithalen en al. Ik kreeg het Spaans benauwd en mijn hart bonkte in paniek of het uiteen zou klappen. Nu was het hek van de dam. Noor, mijn sterke vriendin was van de kaart. Met deze menselijkheid wist ik geen raad. Ze was mijn steun en toeverlaat, de moeder die ik niet had gehad. Wat moest ik als Noor het zelf niet meer wist? Volkomen onthand was ik en kon mezelf wel slaan omdat de onzalige zin door mijn hoofd flitste dat ik de rest van mijn verhaal voorlopig wel op de naad van de buik kon schrijven.
feedback van andere lezers- bessy
ik lees het telkens in een adem uit, een levensverhaal vol onverwachte dingen, dat maakt het zo apart.....de vriendinnen leren elkaar zo tot op de bodem kenne...maar ik verwacht dat het verhaal nog lang niet af is.....hoop ik eigenlijk
Dora: Poehee, Bessy, je stimuleert me wel, telkens denk ik dat het wel zal gaan vervelen. Dank je wel.
Ik denk dat men dit nou typisch 'vrouwenlectuur' noemt? - Mistaker
Naad van de buik? Nooit van gehoord joh maar klinkt goed.
G
Dora: Misschien iets Gelders? Hier kun je het wel vergeten als je iets op de naad van de buik moet schrijven. Dank je Mis T - ivo
op de naad van je buik? wij zeggen op de naad van je achterste (mooi nederlands gezegd - het kont ook anders gezegd :) ).
knap geschreven ..
Dora: Betekent bij ons: uitstellen of afstellen.
Dank voor je trouwe lezen en het volgen van de verhoudingen binnen dit 'vriendin-o-drama' - koyaanisqatsi
een "herkenbaar" geradbraakt uit bed komen...
Dora: Dank je, ik heb het meer van horen zeggen, haha, Dank je wel
|
