Volg ons op facebook
|
< terug
Vera Laine
Even voorstellen: Vera Laine, aangenaam.
De meeste schapen blaten tegen mij. Ze denken dat ik één van hen ben en mekker zoals zij.
Ik mag misschien mak lijken, maar strijk me niet tegen de haren. Daarvan krijg ik een bokkenpruik, vooral als men het herhaaldelijk doet. Uit neurodrang of overheerswoede. Te heet gewassen krimp ik twee maten en word minder draagbaar. Een stijve plank. Ik herinner me de wollen borstrokken van vroeger die prikten en in de winter bevroren aan de lijn. Als je die boog braken ze. Dat gebeurt met mij niet want ik ben door de wol geverfd. Van nature heb ik het zacht warmwollige. Niet ruw of grof gekroesd van geitenwollen sok of paardenhaar. Als deken ben ik derhalve minder geschikt en aan harde kokosharen, die in je huid steken, heb ik zelfs stug de pest. Voor het examen 'deurmat' ben ik grandioos gezakt, 'cum nada' zoals dat heet.
Ik heb iets raars, ik ben schaars. Ik zeg het zonder verbeelding want dat unieke heeft wat eenzame schaduwzijden waar ik liever niet op door borduur. Doorzetten kan ik wel, met een taaiheid die de cactus siert. Lang zonder levensvocht overleven levert af en toe wat droge humor op. Twee bulten heb ik al, waarin mijn levenswil ligt opgeslagen. Jarenlang sjok ik zonder liefdeswater door de gortdroge woestijn, stoicijns op zoek naar de oase. Liefde is géén fata morgana, al denk ik wel dat het verdomd slim is verstopt. Zijn natuurlijk geurige palmen om onder te schuilen tegen hete zon uit de mode geraakt toen ik niet oplette?
Dubbelgeschoren kamgaren zoals ik is bewerkelijk. Ik ben wel een exclusieve vezel maar niet van zo'n oersaaie zandkleur die me niet staat. Beige doet iets raars met mijn normaliter blozende wangen. Ze gaan hangen, verkleuren naar dat speciale vale groen. Een lijkenkleur, zeg maar. Vroeger wulps en fluffie, als de duurste mohair, werd ik de dupe van betweterige onverlaten. Men wist niet wat men deed. Dom dachten ze dat ik, net als zij, zweterige kunstzijde was. Hoe ik ook waarschuwde dat ik er niet mooier op werd, men bleef het beter weten over mij. Welk een onmetelijke domheid waar ik gallisch van word. Dat zwoele meegaande ging daardoor ietwat verloren, de oorspronkelijke structuur werd sleets. Vervilt heet het oneerbiedig. Het valt zo in het oog, die pillen op de huid, ze zijn niet weg te strijken. Geen eng vlezige wratten of etterende puisten met een gele kop erop. Nee, het is mishandeld haar, op een knoetje in de knoop. Tegen vervilten bestaan handige plakrollers. Daar ben ik mettertijd allergisch voor geworden. Ik wens niet te ontkennen wie verantwoordelijk zijn voor mijn ontsierende handicap. Ieder moet eerlijk blijven, speciaal tegen zichzelf, maar de etterzakken die het op hun geweten hebben, laten zich hier nooit zien. Inmiddels weten ze kennelijk wat ze hebben geflikt en van sorry zeggen gaan ze dood. Opzich leef ik met die knoedeltjes even lekker als voorheen doch niet veel kijken daar snel doorheen. Vooringenomenheid kan beter weg blijven. De nog goede haren gaan er rechtop van staan. Dat steekt. Niet mij, maar hen.
Als kind was ik niet 'diplomatiek', riep mijn moeder straf. Eerst dacht ik dat ik diplo-dinges worden moest opdat ze van me houden zou. Dat lukte echter niet en ik legde me erbij neer: Nooit zal ik een modieuze 'trui' zijn. Zo één waar je een man het hoofd mee op hol jaagt. Als snotapen-tijtelijke ijsmuts was ik ook heel best tevreden want ik zag destijds al het positieve in. Een lollig vrolijke pompoen, die zo hups meewiebelt bij het lopen, zette ma er niet meer op toen zij begreep dat ik diplomatie niet begeerlijk vond. Voor wat hoort wat, zal ze gedacht hebben. Ik wilde niet eens meer trots wezen op zo'n kinderlijke pluizenbol boven op iemands kop. Over dergelijk kul groeit een mens heen. Fijn om in snijdende wind iemands hoofd warm te houden. Ook leuk om oren te beschermen tegen ontstekingen. Luisteren is tenslotte een waardevol zintuig. Oortjes moeten niet gaan hangen. Ze laten nog wel eens iets los van wat ze h-oren als niemand ze heeft versnoept. Ik ben simpelweg gelukkig als opgewekte muts.
Ik had best een puike hoed willen zijn, had het ook wel in me. Zo'n flamboyante, van kwaliteits vilt. Fikse rand rondom, die ogen zo wondermooi uit laat komen, maar allee… Het deksel op het hoofd van een ander is echt niet beter gemutst. Inmiddels, de ouderdom, ben ik wat van kleur verschoten. Teruggetrokken, zeg maar. Dat vrolijke zonnetje heeft nou eenmaal zijn keerzijde. Er zijn er die erin wentelen om ze bruin te bakken, maar ik heb snel last van negatieve treiterstreling. Dan raakt de fut er een beetje deprie uit.
feedback van andere lezers- Mistaker
Vera Laine... klinkt als de titel van een arthouse film.
Zeer graag gelezen, gewoon een heel lekker verhaal.
En ik hou je op de hoogte dus 'geniet' lekker mee joh!
Groet,
Greta
Dora: Dank je wel, even lekker door trutten, na dat een op vier verhaal...
Ik kijk naar je verrichtingen uit. - ivo
de drukte van je geest overweldigd het blad papier Dora .. knap om het zo allemaal te verwoorden
Dora: Dank je Ivo.
Drukte van mijn geest? Zuiver Wol = een kwestie is van associeren - GoNo2
Ik wou dat ik ook zo de pen kon hanteren...
Dora: Oef, dank je GoNo...
Weet wel wat je wenst, je krijgt er dan gratis die twee bulten bij, hihi - Hoeselaar
Dora, je laat me telkens weer versteld staan hoe dat je een verhaal opbouwen kunt Hoe dat je deze keer over jezelf schrijft, en waarin je van draadje tot wol van pluisje tot vilt alles in levensfragmenten of momenten zet
Willy
Dora: Dank je Willy...Het vergt tevens een goed lezer, die metaforen begrijpt en er levensfragmenten uit weet te vilteren, oeps sorry, filteren, hihi
Grapje hé? Moet soms kunnen op zijn tijd. - warket
Ik ga dit morgenvroeg nog eens opnieuw lezen.
Dora: Ik zal er gezellig bij zijn, begrijp ik? ... Als rechtgeaarde muts. Dank je Lekker, doe mij ook maar een warme toast, een goed gekookt eitje en een lekker bakkie goede koffie. Mjammie
|
