Volg ons op facebook
|
< terug
Vrolijke verslaafd
Mia, niet mooi in de gebruikelijke zin, opende met een schitterend blijheidshoofd de voordeur.
"Mens, Yvon, wat leuk," Ze liet er geen twijfel over bestaan dat Yvonne welkom was. Voor ze er erg in had schoot het uit Yvons mond. "Zo zeg, Mieske toch, jij ziet er geweldig uit." Mia straalde gelukszalig.
"Kun je een kopske koffie aan me spenderen?" vroeg Yvonne onnodig. De voordeur was wagenwijd open gezwaaid en Mia drukte de rug tegen de wc-deur om haar door te laten. Ze onderzochten elkaar blij. Terwijl de visite zich uit het peperdure jack worstelde opende Mia vast op de tast de kapstokkast die ze een tijdje terug zelf had getimmerd in de bestaande nis. Niemand zag dat het niet door een timmerman was gedaan. Ze glunderden beiden zo dat Yvonne verwachtte dat ze ieder moment in een lachstuip zouden schieten. Zomaar, terwijl ze elkaar al een hele tijd niet hadden gezien.
Haar kleding was niet bijster verzorgd, maar wat boven haar vormeloze warme vest uitstak straalde als een warme zon, zag ik nu. Mia kon blij zijn als een kind en meestal kikkerde ik van haar op. Mijn vriendin, die ik al vanaf de middelbare school kende, leefde als geen ander in het nu. Flexibel paste ze zich aan. Geen gekke omstandigheid kon haar met de handen in het haar laten staan, maar ze had ook al heel wat rare dingen meegemaakt. Moeiteloos, zo leek het althans, had ze het voor elkaar gekregen om onvoorspelbaar te blijven zolang wij elkaar kenden. Niet onberekenbaar op een doortrapte manier of ongrijpbaar als een aal in een emmer snot. Integendeel. Mia was uiterst betrouwbaar. Kwam niet bij haar aan met manipulatieve ongein of leugenachtige smoezen die enkel kwamen uit eigenbelang want daar maakte ze korte metten mee. Ze was een naief zacht eitje als je wist hoe ze in elkaar stak. Geen enkele sterke man had dit doorzien.
Mia opende met een wijdse zwaai de glas in lood illusie. Het was, truttigheid ten top, op de kamerdeur geplakt en ze liet me voorgaan alsof ik een heiligheid betrat. In één oogopslag was het duidelijk.
"Oh jeeh, het is weer zo ver.' dacht ik. 'Ze doet niets aan het huis.' Meestal was dat een veeg teken, maar in dit geval strookte dat in het geheel niet met haar uitstraling, concludeerde ik ook onmiddellijk.
"Gezellig Yvon. Kom mee naar de keuken dan zet ik een vers bakkie." gniffelde ze handenwringend.
Ook de aanrecht vertoonde duidelijke voortekenen van slonzig verval.
Mia was altijd gastvrij. Je kon er binnenvallen, al was het midden in de nacht, ze zou je nooit met een smoes wegsturen. Zelden heb ik haar chagrijnig gezien. Ooit was ze depressief en dat had een zeer gegronde reden. Het tekende toen erg haar gezicht. Nu leek ze, in weerwil van de indruk die haar woonomgeving wekte, juist heel gelukkig. Kennelijk was er weer van alles met haar gaande en het vertoonde geen enkele overeenkomst met eerdere situaties die ik van haar kende.
Nee, depressiviteit was bij haar geen aangeboren persoonlijkheidsdefect. Men zou haar eerder kunnen betichten van een te groot positief vertrouwen. Het vermogen om uit ieder debacle iets positiefs te destileren was werkelijk uniek, dacht ik toen ik voorbij de bank liep. Gevallen knabbelnootjes babbelden gezellig krakend onder mijn schoenen mee toen ik ze op het parket vertrapte.
"Sorry, het is een beetje bende. Ik moet nodig de bezem door de hut halen, maar je kent me, op een dag komt mij de troep zo de neus uit dat ik het wel weer schoonmaak."
Ik ging in een van de makkelijke stoeltjes zitten die ze tien jaar geleden voor een habbekrats bij de kringloop op de kop tikte. Ze had ze opnieuw bekleed met een coupon van de markt. Apentrots was ze er op geweest. Zoals men populair denkt leuk te zijn: zo fier als een hond met zeven geslachtsorganen.
Mia kon onnoemelijk veel. Te veel. Ik zou er jaloers op wezen ware het niet dat het lot haar had bedeeld met een Mount Everest aan tegenslagen. Een ander had er al lang door onder een trein gelegen of was op zijn minst verbitterd geraakt, maar zij zag overal humor in. Ik dacht vaak dat relativeren haar redding was.
De zitmeubeltjes waren inmiddels iets minder krokant en de kleur was wat verschoten, maar ze zaten nog even makkelijk. Vanuit de halfopen keuken pruttelde de koffie en ze ging ontspannen tegenover me zitten.
"Vertel meid, hoe kom je vandaag hier verzeild?" vroeg ze en klapte op haar benen van plezier.
"Ik was in de buurt en dacht, kom op, ik hoor niets van Mia, er zal toch niets zijn?'
"Niets zijn? Haha, met mij? Je kent me Yvon," schaterde ze haar aanstekelijke buiklach.
"Nou ja, ik zie nu dat er iets te vieren is, maar ik moest even kijken of je nog leefde. En zo ja, hoe."
"Inderdaad Yvon, en hoe. Nee hoor, het mag er in mijn huis wat deprie uitzien maar deze keer heb ik de zichtbare entiteiten gescheiden." artikuleerde ze overdreven duidelijk. Het diepzinnige lachje dat ik zo goed van haar had leren inschatten verraadde dat ze ondeugende plannen had. Ineens herinnerde ik het me weer. Ooit had ze gezegd: "Aan mijn huis kun je zien hoe het met mij gaat, is het opgeruimd dan ben ik het ook."
"Dat is een hele verandering, Mia. Het laatste bolwerk van normaal lijkt geslecht" grinnikte ik.
"Ja, ik dacht, kom laat ik alle remmen maar los gooien. Niemand weet immers hoe lang ie nog te leven heeft." Even schrok ik. Had ze wellicht iets fataals onder de leden?
"Je hoeft niet in de rats te zitten, ik wil nog niet dood en of mijnheer Maffe Hein in de hoek zijn kans ligt af te wachten weet ik lekker niet. Ik zal eerst koffie inschenken. Jij met suiker, toch?" Ze stond op en vroeg vanuit de keuken of het goed ging met mij. Om haar niets nieuws te melden dreutelde ik haar achterna. Nog steeds getrouwd met Harry en de kinderen deden geen dwarse dingen, was ik bij haar vergeleken een suffe golftrut, schoolvoorbeeld van huisje-tuintje in mierzoete kubusjes van Engelse drop.
"Yvonne, ik ben helemaal gelukkig en aan jou te zien doen we niet voor elkaar onder." zei Mia met het kleine koffiepotje in de aanslag. Ze had die bekende komediantenblik in haar ogen.
"Jij eerst," spoorde ik aan en genoot bij voorbaat. Mia van Monster had altijd wel iets te vertellen. Ze gaf me mijn beker aan waarvoor we een plaatsje vrijmaakten op de keukentafel tussen plastic Wibra- en Aldizakken, een stapel geopende brieven en verkreukte supermarktbonnen.
"Ik ben verslaafd, helemaal kats verkocht," zong ze zoals Robert Long en ze draaide overgelukkig met me door de keuken. "Ben je bang om te leven moet je morgen gaan hangen en wees maar niet van het te bange want ik ben gelukkig helemaal niet verliefd," produceerde ze stantepede een aangepaste songtekst. Het beloofde een ouderwets hilarische middag te worden.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
De slotzin zegt het helemaal...
Dora: Dank je wel koyaanisqatsi. Je punt ook mooi gezet. - bessy
leuk dit ik ben benieuwd of er een vervolg komt en ga dus meteembij je verhaal van vandaag lezen, gisteren een dag met andere dingen gehad, dus even bijgelezen.... groetekus
beske
Dora: Nee Bessy, vandaag geen vervolg, meer een observatie... bedankt weer meis. En ja gaan we doen, dat schilderen. - RudolfPaul
Vlot geschreven, je wordt meegesleept door het verhaal. Toch heb ik bedenkingen bij zinnen als: "Nee, depressiviteit was bij haar geen aangeboren persoonlijkheidsdefect. Men zou haar eerder kunnen betichten van een te groot positief vertrouwen."
Dit neigt naar "psychobabbel', vrees ik. Ik heb ergens een boekje waarin waarin duidelijk staat welke kreten en zinswendingen je zou moeten vermijden in verhalen, maar ik kan dat werkje nergens vinden. Als dat me op een dag lukt, wil daar eens uit citeren.
Dora: Rudolf, dat 'psycho-gebabbel' ligt inderdaad niet iedereen.
(het woord komt op mij wel een tikje badinerend over en als er regels voor bestaan heb ik ze in ieder geval nog niet gelezen) maar bedankt voor je feed. - ivo
taterwater ... knap hoor
Dora: Dank je wel, Ivo. het knettert mij ook in de oren... bevlogen - fredvanderwal
Mooi verhaal met levendige dialogen
Dora: Hallo Fred, jij hier? Haha, dat is een fikse verrassing en vanuit jouw spannende beeldige spelonken vol uitgewogen teksten is dit lapje letters uiteraard maar een belegen plakske kaas, in de illusie van een opgeplakt plaatje plakfolie, toch? Maar bedankt voor je bezoek... en de feed.
|
