Volg ons op facebook
|
< terug
Theezakjes lezen
Noor vluchtte naar de keuken en rukte een lange lel papier van de keukenrol.
Manmoedig poogde ze het janken te stoppen en wreef woest in haar ogen.
Vanaf de bank volgde ik, uit het veld geslagen, hoe ze snikkend water op zette, een zakje in de glazen theepot hing en aan tafel ging zitten. Met de rug naar mij toe zag ze er héél alleen uit. Haar gebogen hoofd rustte in de handen en schokte van het snikken. Het voelde alsof ik als toeschouwer meespeelde in de enge film. Mijn vriendin, wiens zwakte ik niet eerder zag, wierp me op mezelf terug. Schuldgevoel. Ik was één bonk schuldgevoel als aanstichtster hiervan en het schroeide repen van mijn ziel. Ik wist niet hoe een dader zijn slachtoffer moest troosten. Kon ik maar weg uit deze heksenketel, maar dat was te laf.
Pas toen ik haar niet meer hoorde sniffen durfde ik haar onder ogen te komen en sloop met een razend hart om haar heen. Zwijgend nam ik tegenover haar plaats. Ze zuchtte diep
"Sorry Margie, het werd me even te veel," fluisterde ze en ik knikte begrijpend.
"Weet je, ik kan er niet goed tegen in het openbaar te moeten janken,"zei zacht.
Ik wachtte op de woedende preek die ik over mij heen zou krijgen.
"Ik vind het zalig om Maartjes moeder te zijn. Jij hebt daar de bewijzen van gezien, toch?" vroeg ze nog wat bibberend en ik knikte, dacht dat ze duidde op de aantijgingen die haar ex de laatste tijd riep.
"Ja Noor, je doet het prima. Ik zou zelf graag zo'n moeder hebben gehad. Geduldig, met pedagogisch inzicht. Je richt je helemaal op Maartje, geeft haar ruimte zonder te hoge eisen." stelde ik haar gerust.
"Bedankt Marg. Ik ben ook een trotse moeder, heb me zonder partner door alle tegenwerking geslagen. Alles wat ik, Nora, wilde heb ik voor dit moederschap in de ijskast gezet en ik geniet ervan. Het is een wonder. Er is echt niets mooiers dan mijn kind in vrijheid zien ontwikkelen" fluisterde ze.
Ik knikte nog heftiger, bewonderde immers haar doorzettingsvermogen en nooit te kraken goede zin.
"Maar ik ben niet jouw moeder," kwam er achteraan met de nadruk op JOUW.
Het schokte me als stak ze een dolk in mijn geheimen, mijn privégevoelens. Bijna sprong ik op om alsnog weg te vluchten, zoals altijd zodra iets oncontroleerbaar was. Uit haar mond kwam wat ik zojuist aan mezelf had ondekt. Kon ze soms gedachten lezen?
"Als ik huil raak jij in paniek." constateerde Noor eenvoudig en ze vroeg of ik dacht dat zoiets niet opviel. De rollen waren binnen twee minuten omgekeerd. Zij was nu kalm terwijl ik me betrapt voelde. Totaal overrompeld snakte ik naar adem. God, wat was dit in 's hemelsnaam?
"Nu denk je dat ik je gedachten hoor, maar dat is helemaal niet zo." zei ze gelaten.
De fluitketel gilde en ze schoot van de stoel, vulde de theepot en stak het waxinelichtje aan waarna ze schone bekers van de haken plukte en de koektrommel op tafel zette. Voor het oog leek alles normaal, of ons theekransje was als altijd, maar ik wachtte verslagen af. Wat had ze nog meer van mijn gedachten opgepikt?
"Eerst heb ik volgens jou een persoonlijkheidsstoornis. Drie weken lang laat jij je hier niet zien. Ook niet als ik je uitnodig. Jij bent namelijk woest en vannacht krijg ik in geuren en kleuren te horen dat IK dat heb veroorzaakt. Je mag het me vertellen zonder dat ik er kwaad over ben. Dan blijkt door het boek dat ik je meegaf hoe het zit met die zogenaamde ziekte van mij." evalueerde ze en stond nogmaals op. Terwijl ze het theezakje uit de pot viste vroeg ze of het klopte. Uiteraard beaamde ik dat en Noor schonk onze mokken vol. Met de ellebogen op tafel, de beker tussen beide handen geklemd, bliezen we over de hete thee.
"Hoeveel uur aandacht kreeg je daarvoor van mij, Marg?" Deze vraag vond ik volkomen belachelijk en ik schokschouderde geërgerd. Noor wachtte en zweeg. We nipten van de thee en bekeken elkaar. Ik bespeurde bij haar geen vijandigheid. Ze was weer zoals altijd.
"Van negen tot drie.' antwoordde ik. Terwijl de vlammen me uitsloegen speelde ik met het lepeltje.
"Weet je wat ik in de afgelopen weken deed?" vroeg ze, maar ik keek haar niet meer aan. Het was alsof ze me bij de hand nam en naar de rand van een waarheid voerde, die later een gevaarlijk diep ravijn zou blijken te zijn. De zenuwen gierden door mijn lijf. Verdorie, wat was er toch met me aan de hand?
"Jij hebt mij daarover niets gevraagd… of wel?" drong ze aan en ik zweeg.
"Zodra Maartje van de vloer is zijn wij Margie en Nora, vriendinnen en het is fijn om met elkaar te delen wat we beleven. Wat we MET elkaar en AAN elkaar ontdekken," vervolgde ze vriendelijk en ik raapte al mijn lef bijeen om te vragen waarom ze zo had gehuild.
"Je belooft dat ik uit mag slapen want jij begrijpt hoe sporadisch dat voorkomt, denk ik, en dan..."
Ik viel haar in de reden om te zeggen hoe schuldig ik me voelde.
"Je wilde weten waarom ik huilde, toch Marg?" Onwillekeurig schudde ik mijn schouders. Wat wilde ze toch? Waar leidde dit toe. Er viel een lange stilte. Noor telde kennelijk tot tien.
"Viel ik jou gisteren vaak in de reden?" wilde ze weten en kwam iets naar voren.
Nee, dit gesprek liep beslist niet smeuïg en het sloot aan bij wat ik in bed al wist: ik had mezelf in deze positie gemanoeuvreerd, kon het Noor niet kwalijk nemen kwaad te zijn, maar hoe redde ik mij er nu weer uit? Ik schudde mijn hoofd en beloofde te luisteren.
"Wat koop ik voor jouw schuldgevoel?" vroeg ze. Ja, wat had zij aan mijn schuldgevoel? Ze keek me treurig aan en ik had haar willen troosten, maar durfde alweer niet want ze had volkomen gelijk.
"Wat heb ik aan gelijk als de realiteit betekent dat ik géén hulp krijg? Jij bent mijn vriendin, kent mij door en door, weet als géén ander hoe ik de dupe ben van andermans gemakzucht. Daarom huilde ik, Margie. En omdat je niet vraagt hoe het met mij gaat. Omdat je geen sorry zegt voor het feit dat je mij geestesziek noemde. Omdat jij al heel lang probeert uit te vinden of ik wel te vertrouwen ben." Verbaasd staarde ik haar aan. Ze had dus al die tijd doorgehad waarover ik twijfelde en dat ik het haar kwalijk nam situaties beter aan te kunnen dan ik. Verdorie...
Wat ze opnoemde sloeg de spijker heel midden op de kop.
"Marg. Ik schrik als iemand zijn belofte niet nakomt. Zo raar is dat niet na wat ik met Cock heb meegemaakt, of wel?" Vanuit dit perspectief snapte ik het. Het was niet alleen mijn lakse verslapen geweest, maar een opgetelde som van wat ze al maanden wist en ja, het ging vaak om mij, mij....
"Ik mag daarover best janken, net als ieder ander." zei ze simpel en nam nog een koekje.
"Bezie het vanuit het boek dat je nu begrijpt en weet dat ik jouw moeder niet ben! Reageer boosheid, die zo-ie-zo al jaren in je zit, niet op mij af. Ik ben geen hond in de pikorde, die je moet slaan voor alles wat jou dwars zit. Praat met jouw moeder en vertel haar als gelijke wat je niet bevalt, maar raak niet in paniek als blijkt dat je vriendin niet van staal is."
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Het is wel frapant hoe dat theezakje het hele verhaal aaneen bindt
Ook hier bij ons zit het zo inelkaar onze zoon moet volwassen worden en dat doet natuur pijn
Willy
Dora: Rond je twintigste loskomen, dacht ik altijd, maar daarna zag ik heel andere verhalen, vandaar.
Volwassen worden kun je daarna beter met een leeftijdgenoot doen, - ivo
je babbelt er nogal op los ...
Dora: IK? Al die tijd was Margie aan zet, tot....Noor... morgen is het over... Dank je - bessy
en dan komt de ontlading...,zoeken we het niet allemaal en moeder die er voor je is en die je begrijpt, maar ook een moeder waar je los van moet, en een moeder die je gaat zoeken in een ander als je eigen moeder het minder deed. Knap vertelt Door... in jezelf kijken en opschrijven wat je echt voelt. Proberen je in de ander te verplaatsen en vooral eerlijk zijn.
Dan kun je echt vriendschap opbouwen
Dora: Margie is 32 en Noor 30, dan wordt het wel tijd je eigenheid te zoeken lijkt me he Bessy?
Anders blijf je de rest van je leven in een ander zoeken naar wat je zelf al die tijd al in huis hebt , Morgen is het over, dat beloof ik haha.Dank je - koyaanisqatsi
Weinig aan toe te voegen eigenlijk... ;-)
Dora: Dank je < ; -)) - Mistaker
Tijd voor een kop thee.
G
Dora: Earl Grey, dat vind ik in de middag wel lekker, ja. Dank je weer Mis T.
|
