Volg ons op facebook
|
< terug
Gehavend klokkenspel
"Ja maar, ik heb wel gezegd dat het boek een goede zet van je was." pruilde ik en er schoot een glimlach over Noors gezicht. Haar ogen stonden zacht.
"Oh, dat was bedoeld als dank je wel? Als: sorry Noor, dat ik je foutief schizofreen verklaarde?"
Oef, alleeh, het hield niet op vandaag. Ik zag mijn moeder er in waar ik me groen en geel aan ergerde omdat ze ook geen sorry zei of me bedankte. Ineens schoten we samen in een onbedaarlijke lach.
"Wat gij niet wilt dat u geschiedt, Marg. Oubollige tegelwijsheid, maar het staat nog steeds als een huis....Wat zou jij voelen als ik jou voor gek verklaar? Ik denk dat jij er dan op staat, zweepje in de aanslag, dat ik die 'foute' beoordeling terugneem." Noors relativeringsvermogen werkte ontspannend. We waren de spanningen de baas en dronken de tweede mok thee met speculaas. Noor zei dat ze van me hield, gewoon zo maar. Het raakte me diep, zeker nadat ik zo had geblunderd.
"Oké Noor, ik heb gefaald, maar ik snap toch niets van jou. De hele tijd heb je gedaan of het je niet dwars zat. Dat vind ik zo dubbel, zulk gewiekst toneelspel."
"Oh, toneel… Ja, misschien lijkt het voor jou wel zo." overwoog ze kauwend.
"Ik wilde je wel de ogen uitkrabben, had je graag een lel verkocht toen Maartje aan je bed stond en je niet wakker kreeg," bekende ze nu," maar als moeder blijf ik zo nuchter als een geplukte vink. Die beheersing leer je wel als je vaak te grazen bent genomen. Ik maakte er thuis kennis mee en ik weiger te zijn zoals mijn moeder. Een furieuze mama die tante Marzjie op haar falie geeft is een slecht voorbeeld, Marg." Ik knikte. "en ik denk ook niet dat een wurm van drie het snapt als volwassenen elkaar in de haren vliegen. Wij zijn haar veiligheid en dat wil ik zo houden. Ze heeft genoeg te stellen met de schrikbarende rest."
"Maar hoe DOE je dat dan?" vroeg ik verward.
"Precies zoals jij."
"Ik? Hoe kom je dáár nou bij?" Het ging vanzelf. Ik zat onmiddellijk gepikeerd op de kast.
"Ja Margie! Dat doe ik precies zoals jij. Dáár verwed ik een maandsalaris om! Voordat je vanmorgen de keuken binnenkwam heb jij vast en zeker je vrolijkste gezicht opgezet." lachtte ze alle tanden bloot.
"Jij kunt zelfs door muren heen kijken," stelde ik vast, maar dat ontkende ze ten stelligste.
"Gisteravond: Ik schoot in de lach om dat 'boete-doen'. Alsof je thuis onder de plak zit, of in de kerk. En Margie was aangebrand. Pats, jouw dwingende pruimenmondje stak vooruit. Was dat acteerwerk of ergernis?" vroeg Noor me op de man af en ik bloosde.
Verdorie, ze zag ook alles, maar ze bleef lachen en legde haar hand op de mijne.
"Emoties scheiden zoals het boek het beschrijft. Weten wat bij welke rol thuis hoort. Dat is ook handig als je kritiek krijgt. Bewust zijn: Wat is van de ander en wat hoort echt bij jou."
'Ze brengt de kennis van de Okébijbel in praktijk! Het is haar al lang eigen,' begreep ik en schonk nog een halfje thee bij terwijl ik dacht dat ik nog lang met Oké zou stoeien voor ik het echt onder de knie had.
"Oké Marg. Stel, ik kan de rollen niet scheiden. Dan vier ik in de pikorde mijn teleurgestelde boosheid op het kind bot. Snauwen tegen Maartje omdat ik boos ben op jou. Daar pas ik voor. Zo deed mijn moeder dat en als kind vond ik dat gemeen. Vandaar. Voor Maartje ben ik bewust de moeder die de mijne niet was,"
Het bleef heel lang stil omdat ik me realiseerde dat ik het makkelijker had gevonden als Noor me de huid had vol gescholden over mijn niet nagekomen belofte en zij onderzocht me met een vragende blik.
"Het zou voor jou wellicht beter hanteerbaar zijn geweest als ik herrie had getrapt," overwoog ze en ik riep dat ik het nu zeker wist, dat ze wel degelijk mijn gedachten las.
"Ik had er misschien wel van genoten. Lekker puberaal schelden en vechten, maar ik kan nou eenmaal niet goed tegen het geschreeuw waar dat mee gepaard gaat," zei ze eenvoudig. Hoewel ik niet meer op hete kolen zat had ik veel te overdenken en plotseling besefte ik dat ik Noor bijna nooit kwaad zag. Ze ontplofte niet zo vaak als ik. Ze boog over de tafel en keek alsof ze me een geheimpje wilde verklappen.
"Marg, ik ben vanbinnen best vaak razend, hoor." fluisterde ze.
"Ik merk daar anders weinig van."
"Denk je dat ik Cock om zijn gemene beschuldigingen niet een mes tussen de ribben wil jagen?"
Ineens kreeg ze een verlekkerde blik, haar gezicht straalde bijna dromerig van genot.
"Mmmm, mjammie, hem met zijn hersens tegen de muur rammen of hem één keer knoerhard tegen zijn ontrouwe klokkenspel trappen zodat ie kermend over de vloer rolt, omdat hij Maartje beschadigt met zijn geschreeuw," liet ze zich gaan. Het was overduidelijk hoe graag ze dat zou willen...
"Maar daar is Maartje altijd bij. Zij zou er nog meer van in de war raken. Daarnaast zie ik dat soort verlangens ook meer als mijn binnenspiegel."
Hup, daar ging ze weer met de vergezochte beeldspraken waar ik niets van snapte.
"Het is MIJN boosheid, Margie, MIJN verdriet. Ik zou niet eens merken dat het er zat als hij het niet bij me opriep. Het zegt iets van MIJN innerlijk en niets van het zijne." legde ze uit en ineens begreep ik dat ze haar emoties 'gebruikte' om zichzelf te kennen, terwijl ik erdoor werd overheerst, platgewalst. Ik liet me als een kip zonder kop door de makkelijk oproepbare emoties regeren.
"Word jij graag bekeken als je huilt?" vroeg ze ineens nieuwsgierig en ik schudde nee.
"Ik ook niet. Dan voel ik me zo bekeken. Sorry Marg, daarom liep ik weg."
"Ik denk dat men jongens al vroeg leert emoties te negeren opdat ze beter zullen presteren." zette Noor het onderwerp van ons gesprek plotseling op een geheel andere denkroute. Kennelijk was zij wel klaar met de teleurstelling die ik haar had bezorgd.
Plotseling wist ik ook wat ze bedoelde met: Ik leer het meest van mijn fouten.
Maartje was nog niet wakker en we spraken af voor volgende week, als 'ons kind' naar haar vader zou gaan. We namen heel innig afscheid in één van onze weinige omhelzingen.
Einde
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Ik weet niet of ze jongens leren hun emoties te negeren... Jongens hebben simpelweg de neiging zich sneller aan (hun) groepsgevoel aan te passen. En "jongens"-groepsgevoel is nu eenmaal macho. Voor de rest lijkt Noor me stilaan te mooi om waar te zijn...
Dora: Nee toch, ze valt vast wel van haar voetstuk, want daar zetten anderen haar op, dat zoet ze zelf niet hoor... Maar dank je wel weer. - Wee
Hi Dora. Ik heb gloeiende ogen van 't inhalig lezen, maar ben nu een beetje bij :)
Je hebt een levendige manier van schrijven, puur ook, en heb 't
dan ook graag gelezen.
x
Dora: Dank je wel Wee, voor het fijne complimentenboeket - Mistaker
Heel lekker om te lezen!
G
Dora: Dank je wel... Ik zal hen beiden wellicht in de toekomst nog eens ten tonele voeren. Voorlopig hebben ze wel even genoeg intensiefs meegemaakt..haha...,< : ))) - Hoeselaar
Het aardse tranendal is hier als een soort caleidoscoop weergegeven met alle hoogtes en laagten waarover we kunnen beschikken.
Willy
Dora: Inderdaad, en wellicht leren we via Margie en Noor nog wel eens een beetje, maar nu hebben ze even vakantie. Dank je wel - bessy
gewoon een eind aan deze levensles.... we leven om te leren maar toch..
wie laat zich graag bekijken als huilebalk..
Dora: Alles went Bessy, en we steken altijd iets aan elkaar op... - ivo
het menszijn in een dialoog van sublimatie en onverwerkt verdriet .. mooi mooi mooi
Dora: Ik kan er niet over schrijven als het niet verwerkt is.
Bedankt voor het trouwe lezen
|
