Volg ons op facebook
|
< terug
Dit jaar deed ze niets
Ze koos er bewust voor. Dit jaar zou ze vierentwintig uur aan een roze olifant denken.
Geen sentiment of tristesse, eenvoudig niets verlangen. Zonder hoop en kalm de dag doorleven.
's Nachts om exact vijf voor half twee keek ze, zonder aanleiding, puur instinctief op de klok. Gatsie verzuchtte ze, maar het was wel natuurlijk. Al haar cellen herinneren zich de bloedstollende ervaring…
Drieëndertig jaar geleden werd de nacht, om zeer uiteenlopende redenen, in Sallies ziel gekerfd. Voordien had ze nooit geweten dat ze zoveel tegelijk kon horen, zien en zwijgen, ruiken en voelen. Sfplflopss.
Uren worstelen. Op het laatst voelde ze zich een onelegante koe die niet voldeed. Uiteindelijk trok men het nieuwe mensje met de vacuümpomp de wereld in. Sfplflopss, samen met het amandelzoete vruchtwater golfde babygekrijs uit haar lijf en men legde een wereldwonder op haar buik. Mijn hemel, wat een fikse dochter had haar kleine lijf gebaard en haar hart stond wagenwijd open om nooit meer dicht te gaan.
De meest indrukwekkende OERervaring. Sallie was één en al oer. En oor. En oog. Dolgelukkig en doodmoe. Dwars doorheen natte rimpelingen van ontroering had ze tussen het bloed lieve slierjes donker haar gezien. Allemachtig, wat een prachtig kind. Overweldigd was ze door dat trotse nog oerdere gevoel, één brok rauwe intense moederliefde, maar het geteisterde lijf schokte alsof ze uren in ijskoud water had gelegen. Ze wist dat spanning loskwam van duizend en één weggekeken waarheden. Zijn lichaamstaal had negen maanden weerbarstig gekrast. Hij had gezwegen, geheimen zinderden. Glashard en stokstijf aan het hoofdeind ontweek hij iedere betrokkenheid. Afstandelijk hield hij de schijn hoog, maar ach God, wat verlangde zij ernaar dat in deze intense liefdesverklaring zijn verhulde vijandigheid oploste. Dat hij toch van haar hield. Dat hij haar niet plichtmatig omhelzen zou, puur voor de vorm vanwege het aanwezige publiek.
Valse hoop. Een korte kus zonder enig gevoel. Het nieuwe leven was het enige waar ze zich aan warmen kon, maar na één minuut, het leken maar drie tellen, had men het beweeglijke lijfje bij haar weggegrist. Ongerust waren ze want het kind woog te veel en Sallie lag daar ijskoud alleen...
Ze ervoer met al haar vezels dat in die nacht de ene wereld openging terwijl al het andere instortte.
Nog steeds weet ze niet wat het ergste was geweest van wat haar daarna nog meer overkwam.
De achterlijke gesnauwde commando's van de lompe gynaecoloog omdat het schokken niet stopte?
"Stelt u zich niet zo aan, mevrouwtje, het is hier echt helemaal niet koud!"
Of de absurditeit van dat stel jonge hoofden waar men haar niet voor had gewaarschuwd. Hun koppen die in haar uitgescheurde intiemste holheid loerden? Of was het de immense eenzaamheid die zijn vakkundige uitleg opriep? Monotoon doceerde hij aan zijn studenten, de maat van de draad en waarom. Hoe welke delen van haar vlees bij elkaar dienden te worden genaaid.
"In verband met, haha, het toekomstig geslachtelijk verkeer." Hij keek even glimlachend naar haar man.
"Zodat eh, mevrouw niet voor altijd...haha." knipoogde hij naar pappa en zij had de zin in gedachten afgemaakt: Niet uitgelubberd blijft? Weer lekker strak voor zijn gerief, godver?
"Achtentwintig stuks, mevrouw, maar die zullen vanzelf verteren," verzekerde hij haar. Het was alsof haar murwe hersens nog weker werden. Een hoofd vol snot dat alleen nog wilde gillen, maar ze knikte beschaafd.
Wie wist hoe haar hart na deze nacht gelittekend zou zijn? Of duizend en één hechtingen dit ooit konden genezen? Weken daarna voelde het nog of er een baksteen tussen haar benen brandde.
Of was toch het blok graniet dat haar hart verpletterde nog net ietsje pijnlijker toen hij uiteindelijk zijn ontrouw bekende? Ze moest die nacht vergeten en vergeven. Dat lukte en ze had met huid en haar genoten van moeder zijn. Drie en een halve onvergetelijke meesterlijk mooie jaren...
Wegdrukken was doorgaans geen probleem, behalve die ene dag per jaar. Toen die middag de telefoon ging was het de tweede keer dat haar olifantje werd gestoord. Ze nam pas op toen ze via het antwoordapparaat wist dat het haar beste vriendin was. De laatste acht jaar had zij op die dag altijd iets met Sallie gedaan. Zijzelf had haar kind een proficiatmailtje gestuurd want bellen viel verkeerd. Later werd het een virtuele groet. Vorig jaar had ze haar dochter een echte kaart gestuurd. Naar het zakelijk adres. Ze was verhuisd en Sallie had geen verhuisbericht ontvangen. Op een goudschaaltje was het moeilijk woorden wegen. Kladjes vol lieve positieve zinnetjes die hopelijk niet verkeerd zouden vallen waren er aan vooraf gegaan. Niets, noppes, nada, nietekapente. Dit jaar deed ze niets… Dat was een oersterke moedige daad.
feedback van andere lezers- bessy
een oer ervaring als deze kan niet anders dan door een deskundige geschreven zijn.
Het scheuren, schokken en repareren .......
groetekus Bessyanneke
Dora: Sallie, keach ja. Ik denk dat er meer vrouwen zijn zoals zij, maar ze kloppen niet vaak aan met hun verhaal, vrees ik. Vandaar dat ik het maar voor haar opneem... Dank je - Hoeselaar
Wat kunnen familieleden het toch moeilijk maken en elk woord op een briefweegschaal leggen. Het leven is toch niet lang genoeg om je eigen obstakels weg te ruimen, moeten dan die van de anderen er ook nog bij?
Mens probeer toch een zelf te leven en geef de anderen een schop onder de kont
Leuk geschreven Dora maar wel iets minder direct als anders
Willy
Dora: Minder direct? Het lijkt me anders geen makkelijk lot van die Sallie, misschien kan ze wel niet zo direct als ik? , < : )))
Dank je voor je oplettende feed Willy. - hettie35
Herken er veel in uit je andere verhalen,
groetjes Hettie
Dora: Dank je Hettie
Ik stoei momenteeel met het begrip 'sublimatie'
)of wat daar qua stijl voor door mag gaan, < : ))) *( - ivo
je schrijft echt wel goed hoor
Dora: Dank je Ivo... ik zit er vaak nog lang in te schuiven, Die van gisteren was ineens, floep, zomaar weg, behalve de eerste drie regels.
Ik probeer de laatste versie nu opnieuw te schrijven, want het bestand was gaande weg steeds verder gegroeid. - Mistaker
Allemaal beestjes, inclusief olifanten...
Groet,
Greta
Dora: en giraffen, marmotjes, stokstaartjes en pelikaantjes, hangbuikzwijntjes plus een stevig nijlpaard in een dubbelgewapende tank op rupsbanden.
(Die column van gister was na de laatste correctie, floep, hup, foetsie...)
maar wel bedankt nog ook nu weer.
|
