|
< terug
Moeder worden .1
Mijn korte vakantie is voorbij. Een weekend zonder sores of besognes. In mijn eentje rijd ik nu terug naar het Noorden. Nu al mis ik ze, mijn zus en haar vriendin, de gezellige sfeer bij hen thuis, de lange wandelingen langs het strand. In blikken omhulsels razen andere mensen me voorbij op de snelweg. De eentonigheid van het kale, levenloze landschap met zijn afgelegen boerderijen deprimeert me. En de gedachte aan wat daar in het Noorden op me wacht...
Ik kon alles even achter me laten toen ik op de uitnodiging van mijn zus inging om een weekend in Castricum te komen uitblazen, de zeewind op te snuiven, langs de Noordzee over het najaarstrand te lopen. Nu moet ik terug.
Terug naar de ellende. Huub huilde toen ik vertelde dat ik zwanger van hem was. Van die ene keer dat ik in een zwak moment had toegegeven. Direkt al de eerste keer. Niet te geloven. Ik moet een van die vrouwen zijn die je maar met een vinger naar hun kruis hoeft te wijzen of ze zijn zwanger.
Zijn vrouw Helena kon hij onmogelijk in de steek laten. Dat eiste of verlangde ik ook niet van hem. Het was duidelijk dat hij zielsveel van haar hield. Later, als hij de lange lijdensweg tot het einde toe met haar was gegaan, haar ten grave had gedragen, dan zou ik voor hem klaar staan. Met mijn kind, zijn kind. En dan zou Martijn eindelijk het broertje of zusje krijgen waar hij zo naar verlangde. Iets waar zijn zieke moeder nu eenmaal niet voor kon zorgen.
Moeder zijn, ook van Martijn. Dat had ik eigenlijk al gewild toen ik als warhoofdig meisje van zestien voor het eerst bij Huub en Helena over de vloer kwam. Als babysitter. Toen Martijn nog maar een half jaar was en ik een uurtje op moest passen, heb ik m'n borst ontbloot en het kindje de tepel tegen de lippen gedrukt. Het begon onmiddellijk te zuigen. Ik schaam me er nog voor als ik eraan terugdenk. Ik heb het niemand ooit verteld. Ook mijn vriendin Suzan niet, die ik anders alles kan vertellen, zoals zij mij alles vertelt. Ik wilde toen alleen even voelen hoe dat was: moeder zijn, een baby aan de borst hebben.
Moeder worden. Had het toen misschien sterke moedergevoelens of behoeftes bij me losgemaakt? Of waren die er altijd al geweest? Vanaf mijn vroegste jeugd, toen ik nog met poppen speelde? Het woord `moeder' heeft altijd al een speciale klank voor me gehad. Bijvoorbeeld toen ik dat tijdelijke baantje als uitzendkracht had. Die gekke vent, meneer Kuipers. Die clown, de grootste lolbroek van het kantoor. Hij kwam een keer de afdeling binnenlopen waar ik met vier andere vrouwen en de boekhouder werkte, en riep: "Zijn hier nog dames die graag moeder willen worden? Zo ja, opstellen bij de deur in rijen van drie met de broek over de arm." Toen al dacht ik bij mezelf: nou...
Iedereen lachte toen een beetje schaapachtig, ze waren dit soort gekkigheden van meneer Kuipers wel gewend. Maar ik betrapte me er later op dat ik af en toe zat te mijmeren over hoe het zou wezen een BOM-moeder te zijn die in haar eentje een kind opvoedt. Niet dat ik meneer Kuipers' aanbod serieus nam. Die grapjas hield er alleen maar van mensen met z'n woorden te shockeren. Hij was overigens een keurig getrouwde man, vader van vier kinderen. Gereformeerd, naar ik hoorde.
feedback van andere lezers- Dora
Zo zeg, dat kopt binnen
Een mooi gelaagd verhaal, knap achter achter de woorden meegeweven.
Prettig leesbaar ook. - Mistaker
Ik ben het helemaal eens met Dora.
Ben benieuwd naar de volgende afleveringen.
Groet,
Greta - hettie35
Ben benieuwd naar de volgende delen,
groetjes Hettie
|
