|
< terug
Het papiertje
Het papiertje
Zag dat ze bedrukt rondom zich heen keek, waarschijnlijk zonder echt iets te zien. Groette me met bijna onzichtbaar hoofdknikken en richtte haar blikken weer op eindeloos. Als men geregeld het openbaar vervoer gebruikt en tijdens de ritten zijn ogen de kost geeft, ontdekt men dat sommige medepassagiers hun problemen zichtbaar met zich mee dragen. Ze gaf zuchtgeluiden van zich, en het leek alsof er een zware last op haar tere ietwat naar voor gebogen schouders rustte.
Ze frommelde aan een briefje dat ze in haar handen hield, keek er naar hief dan haar hoofd en staarde weer voor zich uit.
Ze wachtte net als ik op de bus die me naar een vriend zou brengen.
Ik vroeg me af of deze vrouw ook naar een vriendin zou gaan of kinderen ging bezoeken. Of wel werd het een ziekenhuisbezoek, of wat nog erger kon zijn was misschien een raadpleging bij een dokter of specialist.
Uit haar gelaatsuitdrukking werd ik niet wijzer. Ik berispte mezelf "waar in Godsnaam bemoei ik me mee, dit zijn toch niet mijn zaken".
Maar deze ietwat ouder vrouw intrigeerde me, weet niet waarom maar het kwam me zo voor alsof ik deze dame toch ergens van moest kennen.
Ik heb dat wel eens meer en dan zeg ik tegen mijn eega; "ik ken deze man of vrouw ergens van maar kan hem of haar niet thuis brengen." Waarop zij me steevast lachend repliceert, "Jij? Je zou iedere vrouw wel naar huis willen brengen, is het niet"?
Tot op heden hebben we geen enkel woord met elkaar gewisseld maar keken ons wel voorzichtig aftastend aan. Snuffelen zoals honden dat ook doen, kijken hoe de ander reageert.
Eindelijk! Dacht ik, de bus kwam eraan en de wachtende vrouw ging pal voor me staan: "Oh, zei ze, sorry dat ik voor u ga staan, ik wil zo snel mogelijk zitten, m'n heupen weet u". Terwijl ze dit zei keek ze even recht in mijn ogen als wachtte ze op een goedkeurend van mij.
Ik als gentleman liet haar voor gaan en zocht voor me zelf een plaats. Zij stond bij de chauffeur om haar rit te betalen. Na haar was er nog een jonge man die de rit moest vereffenen waardoor de vrouw de kans kreeg om ook een plaatsje te zoeken. Veel keuze was er niet enkel naast mij was nog een zitje vrij. Besluiteloos waar ze zich nog anders kon gaan zetten maar nergens nog een plaatsje vond, draaide ze zich op het moment dat de chauffeur het voertuig in gang zette, waardoor de vrouw met een smak naast me neer plofte. Tegen de wet van Newton bleek ook zij niet bestand te zijn en hoorde een zucht van verluchting. Ze stond voor heel even recht om haar kleding te rechten en zei; "ziezo we zijn vertrokken" waarom ze in meervoud sprak bleef me duister.
"Ik heb een hekel aan al dat wachten, ben al vanaf half tien onderweg" waarbij het me opviel dat ze nog steeds dat papiertje dat ze al die tijd niet had opgeborgen in haar handen hield. "Ben op weg naar mijn zuster ziet u, ze verwacht me daar aan het ziekenhuis. Er is iets aan de hand met haar man en ik maak me zorgen".
feedback van andere lezers- hettie35
Griep is geen leuke bezoeker, je het hem mooi beschreven.
Groetjes Hettie
Hoeselaar: Lief dat je me ook daar bezocht, Hettie.
Willy - Wee
Herkenbaar, Willy.
Graag gelezen!
x
Hoeselaar: dank je wel - ivo
idd leuk alledaagse kroniek ...
Hoeselaar: Leuk dat je het toch even las
Willy - Runner
Leuk zo'n alledaags verhaaltje!
Hoeselaar: Hallo de griep is op bezoek
Willy - Dora
Ja Willy, mooie observatie, uit het leven gegrepen, veel herkenning ook. Vaak is mensen kijken echt inspirerend
Hoeselaar: Er is een boosdoener bij me en die noemt zich griep, hij heeft me in zijn macht.
bedankt voor het bezoekje
Willy
|
